Πάμε για Απόκριες

και το Λιτόχωρο μυρίζει κέδρο

Πολλά άλλαξαν, αλλά το βασικό μοτίβο -ευτυχώς- υπάρχει ακόμα. Και κέδρα για κόψιμο. Σιγά-σιγά, ο ανταγωνισμός φουντώνει και -έστω την τελευταία στιγμή- οι γειτονιές με πυρές θα πολλαπλασιαστούν

Όταν δεις «τζούνια» σε κάποιο δρόμο στο Λιτόχωρο, πριν κι απ’ τον «Κοροβάγγο», ξέρεις ότι “όλα πάνε καλά”, σε σχέση με το ημερολόγιο και τις συνήθειες των ανθρώπων. Όταν δεις κέδρο δεμένο σε στύλο, “αιχμάλωτο”, ξέρεις ότι … οι Ματαπάδες υπάρχουν και είναι εσαεί «η καλύτερη γειτονιά»…

Ακόμη κι όταν τρεις μόνο γειτονιές τηρούν τις «προθεσμίες» κι έχουν ήδη αρχίσει «να μαζεύουν κέδρα» για να καούν το βράδυ της Τυρινής και να γίνουν η ετήσια επανάληψη ενός εθίμου παλιού όσο ο άνθρωπος.

Οι αυτοσχέδιες κατασκευές στεγάζουν τους φύλακες κόντρα στον όχι και τόσο βαρύ χειμώνα, η φωτιά τους καίει όλη νύχτα, γειτόνισσες παραπονιούνται για τη φασαρία και τον καπνό, αλλά ως του σημείου να καταγράφεται η δραστηριότητα, όσο χρειάζεται για να ξέρουν όλοι ότι –έστω σ’ αυτό το επίπεδο- όλα πάνε καλά. Το «κλέψιμο» έχει ατονήσει, τα κέδρα δεν είναι πολλά, δεν έχουν το μέγεθος των περασμένων δεκαετιών, αλλά κι αυτό σε καμία περίπτωση δεν είναι πρόβλημα για τις φωτιές που θα ανάψουν μαζί με τη σκωπτική διάθεση, την έκλυση των ηθών (παλιότερων εποχών) και της «αποκαθήλωσης» των προυχόντων, μαζί με την αυστηρότερη σε βάρος τους κριτική.