Να μην ανησυχώ;

γιατί στην Πιερία;

Κι όμως, έγινε. Και παραμένει άγνωστο. Και το φοβάμαι πολύ. Κυρίως γιατί το τόσο σημαντικό, “πέρασε στα ψιλά”… Και γιατί είμαι δειλός απο κούνια.

Σφίγγεται η καρδιά μου με όλα αυτά τα τρομοκρατικά χτυπήματα δίπλα μας, στην Τουρκία –όποιοι κι αν είναι οι δράστες- και μ’ όλη αυτή τη βία που «ξερνάνε» οι τζιχαντιστές σ’ όλο τον πλανήτη. Και θέλω να μην το σκέφτομαι, αλλά πώς να το διώξω απ’ το μυαλό μου το γεγονός ότι οι τζιχαντιστές «χτύπησαν» ήδη στην πατρίδα μας και μάλιστα στην ιδιαίτερη πατρίδα μας, την Πιερία!!!

 

Κι αυτό που με ανησυχεί ακόμη περισσότερο είναι το –επίσης- γεγονός ότι αυτοί οι τρομοκράτες (τζιχαντιστές ή όχι) χτύπησαν πυλώνα της Δημοκρατίας στον τόπο μου (ευτυχώς δεν ήταν ενέργεια στον πραγματικό κόσμο, δεν ήταν αιματηρό χτύπημα), πολύ σημαντικό και για την Πιερία και για τον κάθε τόπο. Αφού χτύπησαν πρώτα ένα συστατικό της Δημοκρατίας μας, δεν μπορεί παρά η Δημοκρατία μας να ‘ναι ο στόχος. Κι αν ξεκίνησαν από τον στενό μας τόπο, δεν πρέπει να το παραβλέπουμε. Δεν έχει σημασία η λεπτομέρεια αυτή. Από κάπου θα ξεκινούσαν. Διάλεξαν να μην αρχίσουν από το κέντρο, την πρωτεύουσα. Για κάποιο λόγο το σχέδιο άρχισε να ξεδιπλώνεται από την επαρχία. Κι αυτό με ανησυχεί ακόμη περισσότερο. Και γιατί στην επαρχία ζω και υπάρχω.

Και πέραν όλων των παραπάνω, υπάρχει και κάτι σημαντικότερο που μετατρέπει τον εσωτερικό μου   φόβο, την ανησυχία, σε παραλυτικό τρόμο: κανείς δεν είπε τίποτα για το φοβερό αυτό «χτύπημα». ΚΑΝΕΙΣ. Ο δημοσιογραφικός κόσμος της Πιερίας δεν είπε, δεν έγραψε, δεν δημοσίευσε τίποτα για το πρώτο «χτύπημα» τζιχαντιστών στην Ελλάδα. Ούτε καν το θύμα. Να μην ανησυχώ; Να μην παραλύω από τρόμο; Να εφησυχάσω γιατί δεν χύθηκε αίμα;