(σαφώς) Πρωταπριλιάτικο

φυσικά και τιμούμε το έθιμο

Π Ρ Ω Τ Α Π Ρ Ι Λ Ι Α Τ Ι Κ Ο λέμε. Ψέματα δηλαδή. Ψέματα επίτηδες φτιαγμένα για την Πρωταπριλιά, για το “καλό μήνα”. Τι δεν καταλαβαίνεις;;; Μα θα καταργήσουμε τώρα παγκόσμια έθιμα, αναγνωρισμένα και για τον Τύπο; Σεπαρακαλώδηλαδή…

Δεν με έλκει πια αυτό το έθιμο της μιας μέρας νόμιμου ψέματος.

Μπορεί να οφείλεται σε κάποια μυστήρια επαγγελματική διαστροφή.

Ίσως απλά, χόρτασα. Υπάρχει πολύ μεγάλη πιθανότητα να χόρτασα. Ειδικά τα τελευταία μερικά χρόνια που παλιννόστησα και αυτοπεριορίστηκα –με μεγάλη χαρά- στα του τόπου μου.

Ασχολούμενος κύρια και αποκλειστικά με τα του τόπου μου –ιδανική κατάσταση και μόνο γιατί ο όγκος δουλειάς είναι πολύ μικρότερος-, έχοντας όμως χρόνο να ασχοληθώ ενδελεχώς με τα όσα απασχολούν τον τόπο μου… χόρτασα αυτό που πριν φαινόταν να μην χορταίνω ποτέ. Το ψέμα. Εντελώς. Και ξέρω πια ότι στον τόπο μας δεν θα ‘πρεπε να λέμε «Πρωταπριλιά», μέρα που μπορούμε να λέμε ψέματα, αλλά να έχουμε καθιερώσει την Πρωταπριλιά ως τοπική Μέρα δελτίου Τύπου.

Λόγω επαγγέλματος –και ειδικότητας- έχω διαβάσει πολλές χιλιάδες δελτία Τύπου. Δεκάδες χιλιάδες ίσως. Ακόμα θυμάμαι πολλά που «έσπασαν» ρεκόρ. Πχ ένα ανεπανάληπτο, μιας Αστυνομικής Διεύθυνσης της βόρειας Ελλάδας που εκδόθηκε για να δικαιολογήσει το φόνο ενός άτυχου Αλβανού λαθρομετανάστη που έκανε το λάθος αντί να υπακούσει σε εντολή ενεδρεύοντος αστυνομικού, μια νύχτα με καταιγίδα, να προσπαθήσει να ξεφύγει. Δεν τα κατάφερε. Και ο πυροβολισμός που τον σταμάτησε άπαξ και δια παντός ήταν εντελώς «στο γάμο του καραγκιόζη», αλλά και πολύ μοιραίος. Στο δελτίο Τύπου-μνημείο γραπτού λόγου και … διαφορετικής οπτικής, το μοιραίο είχε προκύψει «ένεκα το σκότος, η βαριά βροχόπτωσις, οι ιδιαίτερες συνθήκες του συμβάντος, τα δικαιολογημένα μέτρα ασφαλείας και αυτοπροστασίας του αστυνομικού, συν το γεγονός ότι -ταυτόχρονα με τον πυροβολισμό- το θύμα σκόνταψε», για να δικαιολογηθεί πως ένας πυροβολισμός σχεδόν «στον αέρα» για εκφοβισμό επιτιθέμενου, πέτυχε το υποτιθέμενο επιτιθέμενο θύμα … στον αυχένα. Η αλήθεια ήταν απλή: μερικοί λαθρομετανάστες του δευτέρου μισού της δεκαετίας του ’90, πέφτουν σε μια αποτελεσματική ενέδρα αστυνομικών. Με το «αλτ», ένας από τους παράνομους, πετάει το τσουβάλι του και τρέχει να εξαφανιστεί στο σκοτάδι. Αστυνομικός πυροβολεί πράγματι χωρίς πολλές πιθανότητες επιτυχίας –δεν είχε πυροβολήσει ποτέ στο παρελθόν- και πετυχαίνει τον φυγάδα στον αυχένα, αν και ο νεκρός υποτίθεται ότι απειλούσε τον αστυνομικό .

Τα χρόνια της παλιννόστησής μου είχα την ευκαιρία να καταγράψω πολλά, πάρα πολλά δελτία Τύπου που ξεπερνούν το παραπάνω. Δημιουργήθηκαν εδώ, για να καταναλωθούν εδώ στην Πιερία και να έχουν αποτέλεσμα και εδώ και αλλού. Πολλές φορές το «αλλού» αφορά κέντρα εξουσίας ισχυρότερα απ’ αυτό της πρωτεύουσας του νομού μας ή και το εξωτερικό.
Για να μη λέω λόγια του αέρα «στον αέρα», καταγράφω μερικά:
κορυφαία περίπτωση αποτελεί ήδη το δελτίο Τύπου του Δασαρχείου που ευαγγελιζόταν στον τίτλο «ΤΑ ΔΑΣΗ ΤΗΣ ΠΙΕΡΙΑΣ ΣΕ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟ ΚΛΟΙΟ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ ΠΑΡΑ ΤΙΣ ΘΕΣΜΙΚΕΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΕΣ ΔΥΣΚΟΛΙΕΣ». Πως μπορεί να συμβαίνει αυτό και ταυτόχρονα οι κάτοικοι των Νέων και Παλιών Πόρων και της περιοχής –με την συμπαράσταση του Δήμου Δίου-Ολύμπου- και να έχουν κινητοποιηθεί και να έχουν προσβάλει στα δικαστήρια την απόφαση του Δασαρχείου μας να αναθέσει την καθαριότητα μέρους του δάσους των Παλιών Πόρων σε εταιρεία που προσπαθεί δεκαετίες τώρα να αποκτήσει την κυριότητα μερικών χιλιάδων στρεμμάτων αυτού του δάσους; Πως μπορεί να συμβαίνουν ταυτόχρονα αυτά τα δύο; Ένεκα κάποιου …σκότους και βαριάς βροχόπτωσης;

Και ο Δήμος μας όμως –ως διοίκηση και δημαρχία- κατέγραψε υψηλό ρεκόρ στο «άθλημα» του δελτίου Τύπου. Εκδόθηκε λίγες μέρες πριν την περσινή Πρωταπριλιά και αξίζει διεθνές βραβείο γιατί συνοδευόταν και από φωτογραφίες παρευρισκόμενων που δεν ξεπερνούσαν τους 50 –με τους 20 να ‘ναι αιρετοί και πρώην αιρετοί- και παρ ‘όλα αυτά το κείμενο να επιμένει ότι «η αίθουσα κατακλύστηκε από κόσμο»!!!

Στο τοπικό πρωτάθλημα του «αλλού γι’ αλλού δελτίου Τύπου» φυσικά πολύ δυνατά «παίζει» και η Αντιπεριφέρεια Πιερίας, με Γραφείο Τύπου και καθημερινή πλούσια παραγωγή δελτίων. Ανάμεσα στα δεκάδες καθημερινής πρακτικής χρησιμότητας δελτία, σαν βαρετά αντίγραφα παλιών ανακοινώσεων κοινότητας και νομαρχιακής διεύθυνσης, «βολεύονται» και αρκετά «τραβηγμένα». Πρόσφατο παράδειγμα αυτό που αφορά «το project «ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΝΑ ΑΝΕΒΟΥΜΕ ΛΙΓΟ ΨΗΛΟΤΕΡΑ», που αφορά τη μαζική ανάβαση ατόμων με αναπηρίες στον Όλυμπο». Στα επιτεύγματα της Αντιπεριφέρειας τα σχετικά με την Πρωταπριλιά θα πρέπει να καταγράψει κάποιος και το πόσες φορές ανακοινώθηκε ότι λύνεται το πρόβλημα της γνωστής κατολίσθησης. Μια άλλη κατηγορία επιτευγμάτων της χρήζει επιστημονικής ανάλυσης ειδικών επικοινωνιολόγων και ειδικών του Τύπου: γιατί κάποιος που καλεί δημοσιογράφους για να διαφημίσουν -με τη δουλειά τους- τον τόπο του, ΠΡΙΝ ακόμα πράξουν αυτό οι προσκεκλημένοι δημοσιογράφοι, διαφημίζει –με δική του ενέργεια- ότι κάλεσε τους τάδε δημοσιογράφους να διαφημίσουν τον τόπο του;;;
Ως εφημερίδα, έχουμε καταγράψει ως υψηλότερη επιδοση της Αντιπεριφέρειας, την απάντηση στο ερώτημά μας «γιατί σας πήρε οχτώ μήνες να παραπονεθείτε για τον αποκλεισμό της Περιφέρειας μας από την επάνδρωση του Φορέα Διαχείρισης Εθνικού Δρυμού Ολύμπου;». Στην απάντησή της, η αντιπεριφερειάρχης έβαλε τίτλο «Καμία καθυστέρηση» και ευτυχώς την έστειλε μόνο στην εφημερίδα μας και όχι ως δελτίο Τύπου…

Γνωστή στην Πιερία κατηγορία δελτίων Τύπου-μνημείων Πρωταπριλιάτικης έμπνευσης είναι και τα γνωστά «δι’ ενεργειών μου…. ετελείωσε». Ως πεδίο πολιτικής αντιπαράθεσης (και για τις πραγματικές ενέργειες και για τον τρόπο και τον σκοπό που ανακοινώνονται), δεν θα ασχοληθώ με τη συγκεκριμένη κατηγορία τώρα. Λέω να γράψω κάνα βιβλίο, όταν και αν προλάβω να γεράσω…

Υπάρχουν κι άλλα πολλά καθημερινά περιστατικά που αναδεικνύουν το πιερικό δελτίο Τύπου σε μοναδικό προϊόν τοπικής καλλιέργειας (σαν το ακτινίδιο), αλλά δεν θέλω να «χαλάσω» περαιτέρω τους τάχα συναδέλφους μου που έχουν σήμερα μια μοναδική ευκαιρία και την τιμούν δεόντως κάθε χρόνο: να γράφουν μια μέρα το χρόνο με τόλμη και με στοιχεία (όσα αρκούν για να «στήσεις» ένα ψέμα) και να δημιουργούν πρωτότυπο κείμενο και όχι να αναδημοσιεύουν δελτία Τύπου που εν πολλοίς είναι δικά τους κείμενα ή φίλων και συναδέλφων. Γιατί στο μοναδικό νομό μας, η συντριπτική πλειοψηφία των δημοσιογράφων ή «δημοσιογράφων» δουλεύει αποκλειστικά ή παράλληλα σε γραφεία Τύπου. Υπαρκτά ή άτυπα. Κι αυτό μην περιμένετε να απασχολήσει ποτέ ως στοιχείο προβληματισμού τους ίδιους. Αυτό αν απασχολήσει ποτέ κάποιον, θα –πρέπει να- απασχολήσει τους αναγνώστες-θεατές-ακροατές-πολίτες. Ως τότε… Κι άλλα πολλά δελτία Τύπου “φλερτάρουν¨ με την Πρωταπριλιά, όλο το χρόνο, στην Πιερία. Αλλά … το παγκόσμιο έθιμο επιτρέπει τα ψέματα να λέγονται ως το μεσημέρι κι έτσι δνε μου απομένει ικανός χρόνος να καταγράψω περισσότερα. Καλό μήνα.

ΥΓ:

Σε όσους …θίχτηκαν έχω να προτείνω να καταργήσουμε το έθιμο της Πρωταπριλιάς στην Πιερία.
Σε όσους …θίχτηκαν και είναι συνάδελφοι ή «συνάδελφοι», περιμένω τα παραπονά τους. Μαζί με τη διαβεβαίωση ότι δεν συνεργάζονται με κανένα Γραφείο Τύπου.

Και σ’ όλους μας εύχομαι να ‘ρθει μια μέρα να μην χρειαζόμαστε καμιά Πρωταπριλιά για κανένα λόγο.-