70 χρόνια είναι αρκετά

κι ο Νόμος πρέπει να ισχύει ίδια για όλους

Δεν παραχωρήσαμε σε κανέναν το δικαίωμα να ασχημονεί στο Ηρώο μας. Η εκδήλωση υπήρξε κορυφαία εθνική γιορτή και καταργήθηκε ως “γιορτή μίσους”. Μίσος που δεν μπορεί να υποδαυλίζεται κάθε χρόνο με το άλλοθι του “μνημοσύνου”.

 

 

 

 

Ένα Ηρώο κουκουλωμένο από ελληνική σημαία.

Μια πλάκα με ονόματα νεκρών ηρώων πάνω από άλλα ονόματα νεκρών ηρώων.

Λόγοι επικήδειοι που ακροβατούν γλωσσικά μεταξύ μαλλιαρής δημοτικής και της γνωστής στρατιωτικής καθαρεύουσας.

Άπειροι πρόεδροι, άπειρων ενώσεων, όλοι με το παράπονο πως η επίσημη πατρίδα δεν έλκεται από τόσους προέδρους συγκεντρωμένους, πως “γύρισε την πλάτη της στους ήρωές της”.

apwn

Επισήμως «μνημόσυνο», ανεπισήμως επέτειος, εκδήλωση τιμής, «ιερή υποχρέωση έναντι στους νεκρούς και την Ιστορία…» και ταυτόχρονα… εκδρομή. Επετειακή εκδρομή…

ekdromh

Δημόσιοι υπάλληλοι που επάνδρωναν ως χθες ένοπλα σώματα του κράτους καταπατούν νόμο αυτού του ίδιου κράτους, του οποίου ορκίστηκαν να τηρούν τους νόμους και να διαφυλάττουν το Σύνταγμα.

Μια επίσημη εθνική γιορτή για πολλές δεκαετίες, μετέπειτα «γιορτή μίσους» που καταργήθηκε με νόμο, εξακολουθεί να γίνεται ως «μνημόσυνο».

Σε Ηρώο πόλης του κράτους αυτού.
Με την ανοχή του κράτους αυτού και των αρχών του, ειδικά των αρχών που οφείλουν να τηρούν τους νόμους.

Ποια τιμή αποδίδουν όλα αυτά στους νεκρούς της 30ης προς 31η Μαρτίου 1946;

Γιατί πρέπει ακόμη και σήμερα, 70 χρόνια μετά, να ανεχόμαστε και νεκροί να μην τιμώνται, και Ηρώο και άλλοι νεκροί να βεβηλώνονται και κάποιοι να επιμένουν σε μια εκδοχή της Ιστορίας που δεν υπάρχει πουθενά αλλού τώρα πια, παρά μόνο στο κεφάλι τους, στις συνεστιάσεις τους και σ΄ αυτό το μνημόσυνο;

Έχουμε περιθώρια να επιτρέπουμε να επιζεί για 70 χρόνια ο διχασμός;

Πότε θα εφαρμοστούν οι νόμοι που όλοι απαιτούμε να εφαρμοστούν; Θα υπακούσουν πρώτα οι παράνομοι, οι φυλακισμένοι, οι κακοποιοί ή όσοι ορκίστηκαν να τους τηρούν και να τους εφαρμόζουν; Αν διαφωνούν, γιατί δεν εξασκούν τα δικαιώματά τους και δεν καταβάλλουν καμία προσπάθεια να τον ακυρώσουν;  Έχει κάποια σημασία για τους ίδιους το γεγονός που οι ίδιοι εντοπίζουν -με πικρία-, ότι στο «μνημόσυνό» τους δεν συμμετέχει κανείς εκπρόσωπο ς της συντεταγμένης πολιτείας;

Ποια τιμή απολαμβάνουν απ’ όλα αυτά οι νεκροί;
Γιατί οι επικήδειοι εξακολουθούν να είναι «ποτισμένοι» με το μένος εναντίον του τότε αντιπάλου;

 

Πριν πολλά χρόνια, το θέμα του «μνημοσύνου» απασχολούσε το Δημοτικό μας Συμβούλιο. Όταν το Δημοτικό Συμβούλιο Λιτοχώρου δεν έδωσε την άδεια για την φιλοξενία του «μνημοσύνου» στο Ηρώο του Λιτοχώρου … οι διοργανωτές αυθαιρέτησαν και αυθαιρετούν. Υπολογίζοντας στο σεβασμό όλων μας προς τους νεκρούς. Κι έτσι συμβαίνει πολλά χρόνια τώρα. Έτσι συνέβη και την Κυριακή 10.4.2016. Παρών και πάλι –μετά κάποιες απουσίες- ο μοναδικός επιζών, χωροφύλακας –τότε- Νικόλαος Παπακωνσταντίνου. Μια πραγματική, υπαρκτή μορφή πραγματικής αρχαιοελληνικής τραγωδίας, με τραγικό επίσης ρόλο στο όλο τελετουργικό. Μόνος επιζών. Μ’ όλη τη φόρτιση, το ισόβιο υπέρβαρο καθήκον, την εμμονή και το φανατισμό του μοναδικού επιζώντα. Για δεκαετίες, το όνομά του συνυφασμένο με το «μνημόσυνο». Όσοι προλάβαμε τον επίσημο εορτασμό του παρελθόντος, τον θυμόμαστε κάθε χρόνο να φτάνει ξημερώματα στο Λιτόχωρο και να απευθύνεται απ’ το Ηρώο στους επίσημους και μη, συνήθως με το στόμα ξερό, με τα χέρια να τρέμουν. Σε κείνους τους εορτασμούς, λόγω επισημότητας, ήταν το ίδιο τραγικός ο ρόλος του. Και πιθανώς η επισημότητα έθετε άλλα όρια. Στο προχθεσινό «μνημόσυνο», δεν απέφυγε να αναφερθεί σε λεπτομέρειες που –για πολλούς- δεν πρόκειται ποτέ να «καταναλωθούν» ως ιστορικό ανάγνωσμα, ακριβώς γιατί δεν έχουν την ουδετερότητα ενός ιστορικού αναγνώσματος: ο ξάδελφος σκότωσε τον ξάδελφο. Το μίασμα με τη χατζάρα σκότωσε το παλικάρι που υπερασπιζόταν την πατρίδα. Τόσο απλοϊκά και τόσο απόλυτα. Λες και είναι τόσο απλό και τόσο καθημερινό να γίνονται οι άνθρωποι αδελφοκτόνοι. Οι απόγονοι των δύο –νεκρών πια- γιατί πρέπει να ζούνε με την υπενθύμιση αυτή, 70 χρόνια μετά; Ποιος έχει περισσότερο δίκιο ή λιγότερο λάθος σ’ έναν εμφύλιο; Αυτός που τον προκάλεσε ή αυτός που δεν τον απέφυγε; Ποιος είναι θύτης και ποιος θύμα; Και σε τι βοηθά όλους εμάς σήμερα αυτή η εμμονή στο μίσος; Αυτή η αναβίωσή του;

Τις μέρες που πέρασαν γράφτηκαν δεκάδες κείμενα για το «μνημόσυνο». Και πολλά περισσότερα …για τους αντιπάλους(;), για –το σημερινό- ΚΚΕ, για την «γιορτή» που οργανώνουν όσοι τιμούν την άλλη πλευρά του εμφυλίου. Γιατί; Για ποιο λόγο οι διοργανωτές αυτού του «μνημόσυνου» πρέπει να ασχολούνται με κάποια άλλη εκδήλωση; Νόμιμες οργανώσεις, νόμιμα δημιουργημένες, σε χώρο που δημιούργησαν οι ίδιες, με την άδεια των αρμόδιων αρχών, τιμούν κι αυτές μια άλλη επέτειο. Γιατί οι επιθέσεις κατά των απέναντι; Τιμώνται αποτελεσματικότερα οι ήρωες νεκροί; Η συντεταγμένη ελληνική πολιτεία και το κοινοβούλιό της γιατί θεωρεί μέγα επίτευγμα το νόμο που απαγόρευσε τις «γιορτές μίσους», τον ονόμασε περί Εθνικής Συμφιλίωσης και ψηφίστηκε από δυο ηγέτες που τόσα άλλα τους χώριζαν την ίδια στιγμή; Γιατί όσοι τιμούν νεκρούς που –κατά την εκτίμησή τους- έπεσαν υπέρ της Δημοκρατίας 70 χρόνια πριν, «φτύνουν» την Δημοκρατία, 70 χρόνια μετά; Έχουν αυτό το δικαίωμα άνθρωποι που ορκίστηκαν να υπηρετούν την τάξη, την ασφάλεια, τους νόμους και τη Δημοκρατία αυτής της πατρίδας; Στις τάξεις των αποστράτων συγκαταλέγονται πια και οπαδοί άλλων ιδεολογικών απόψεων;

 

Όσα συνέβησαν στο Λιτόχωρο την νύχτα της 30ης προς την 31η.3.1946 έχουν αποτιμηθεί από την Ιστορία, με τον τρόπο που πρέπει. Επιστημονικά, πλήρως, και -λόγω πολιτικών συνθηκών- πολύ πρόσφατα, οπότε απέχει αυτή η καταγραφή και χρονικά από τα γεγονότα τόσο, ώστε να περιλαμβάνει πολλά στοιχεία και την απαραίτητη ψυχραιμία. Όσοι πραγματικό ενδιαφέρον έχουν γι’ αυτό, εύκολα μπορούν να βρούνε τι έχει καταγράψει η Ιστορία για κείνη τη βραδιά. Όσοι έχουν λόγους να βλέπουν ακόμη και στο 2016 ότι επιτρεπόταν να φανεί το ’50, το ’60 και το ’70… έχουν πολλά ν ανακαλύψουν. Ο όρος Λευκή Τρομοκρατία, ο ρόλος των Άγγλων και των –τότε- Συμμάχων και πάμπολλα σημαντικά στοιχεία πραγματικής ιστορικής αξίας έχουν ευτυχώς ήδη καταγραφεί και σε επίσημα κρατικά έγγραφα και αρχεία. Όσοι περιγράφουν ένα περιστατικό με χρονική διάρκεια μεταξύ 25ης Μαρτίου και 5ης Απριλίου 1946, σαν να «έπεσε απ’ τον ουρανό», κρίνουν ένα στιγμιότυπο κι όχι όλοκληρο το ιστορικό κεφάλαιο. Αγνοούν ότι το βράδυ που «καιγόταν η Αστυνομία» κάποιοι ντόπιοι πέρασαν ένα σχετικά ήσυχο βράδυ στο υπόγειο, γλύφοντας τις πληγές τους, γιατί οι βασανιστές τους ήταν απασχολημένοι με τη μάχη στο Σταθμό Χωροφυλακής και στο δεύτερο σημείο που βάφτηκε με αίμα. Βασανιστές και δεσμώτες ζούσαν και ζούνε στον ίδιο τόπο κι έχουν κάνει ειρήνη, δεκαετίες τώρα. Όχι με ιστορικά συνέδρια, αλλά με δυο λόγια απλά που αντάλλαξαν μεταξύ τους, αναγκαστικά, γιατί βρέθηκαν εξίσου τσακισμένοι από τη μυλόπετρα της Ιστορίας, όταν έπρεπε να συνεχίζουν να συμβιώνουν. Γιατί 70 χρόνια τώρα πρέπει κάθε χρόνο να ζούνε αυτό το δράμα; Σε τι ωφελεί ο πόνος τους;

 

Περίσσευμα ομοψυχίας και περιθώριο διχόνοιας δεν υπάρχει τον Απρίλιο του 2016.
Αυτό το «μνημόσυνο» δεν έχει κανένα λόγο να γίνεται, όπως γίνεται.
Ή να γίνει όπως αρμόζει σε νεκρούς και μόνο για το λόγο αυτό ή να γίνει αλλιώς.

ΥΓ: η καπηλεία της εκδήλωσης από συγκεκριμένα πολιτικά κόμματα (κατά τα στοιχεία της Ένωσης Αποστράτων) είναι δεδομένη και ΔΥΣΤΥΧΩΣ δεν υπήρξε καμία τάση αποφυγής, αντιθέτως «αγκαλιά» αποχώρησαν οργανωτές και πατριδοκάπηλοι. Το ‘χουμε ξαναπεί: η πραγματικότητα και η αλήθεια στην Πιερία πλαστογραφούνται με δελτία Τύπου, δημιουργήματα συγκεκριμένων ανθρώπων. Τόσο άσχετων με το λειτούργημα –κατ’ αυτούς- ή το επάγγελμα –κατ’ εμέ- που το σχετικό δελτίο Τύπου ΔΕΝ  το έστειλαν και στο Μέσο  που ανέδειξε το θέμα με ρεπορτάζ, φωτογραφίες και βίντεο. Κι ενώ «βγάζουν μεροκάματο» με τα πλαστά αυτά δελτία Τύπου και ασχολούνται με τα υψηλά ιδεώδη (της φυλής και άλλων τέτοιων…) ούτε να γράψουν σωστά το ελάχιστο στοιχείο της σωστής ημερομηνίας. Στο τσάκα-τσάκα το μεροκάματο, ακόμα κι απ’ τους «ήρωες-νεκρούς»… Λυπάμαι.

la8os

ΥΓ2: οι αιρετοί μας, με πρώτους αυτούς του στενού τόπου μας, πρέπει να ασχοληθούν με το θέμα. Για πολλούς λόγους. Αν δεν μπορούν να λύσουν απλά, καθημερινά, πρακτικά προβλήματά μας, ας διαπρέψουν σε θεωρητικά, πολιτικά και ιστορικά θέματα. Όλοι. Μαζί. Ψύχραιμα. Με διαβούλευση. Με ευθύνη. Με ανθρωπιά. Χαράσσοντας νέους δρόμους. Τερματίζοντας λάθος καταστάσεις. Τιμώντας νεκρούς, όλους τους νεκρούς, Ιστορία, επιζώντες, Δημοκρατία και πολίτες. Του σήμερα και του αύριο.

 

 

 

Απόσπασμα από το δελτίο Τύπου της Σ.Α.Σ.Α. νομού Πιερίας που επιβεβαιώνει το ρεπορτάζ της ΕτΟ (στο ρεπορτάζ καταγράψαμε τις ασχήμιες της Χρυσής Αυγής στο τέλος της εκδήλωσης. Η τάχα απαγορευμένη επιλογή του «Πατριωτικού Ελληνικού Συνδέσμου» έγινε με τόση ανοχή και συμμετοχή των οργανωτών που ούτε καν την διακρίναμε αν και τη φωτογραφίσαμε)

Να σημειωθεί ότι στην τελετή δεν κλήθηκε κανένα κόμμα, ενώ σε εκπροσώπους κομμάτων, που αυτοβούλως προσήλθαν στην εκδήλωση, δεν τους επιτράπηκε να καταθέσουν στεφάνια. Παρόλα αυτά, δύο εκπρόσωποι κομμάτων, αν και δεν είχαν κληθεί να παραστούν στην τελετή, επιδίωξαν να παρευρεθούν εκεί με σκοπό να καταθέσουν στεφάνια, πράγμα που όμως δεν έγινε δεκτό κατά τη διάρκεια της τελετής. Ωστόσο, μετά το πέρας της τελετής και οι δύο εκπρόσωποι κομμάτων άφησαν στεφάνια στο μνημείο, χωρίς όμως να γίνουν αντιληπτοί από τους διοργανωτές.  Σε δηλώσεις του ο Πρόεδρος του Συνδέσμου Αποστράτων Σωμάτων Ασφαλείας Ν.Πιερίας, κ. Δημήτριος Αδαμόπουλος, ανέφερε ότι η τελετή που διοργανώνει κάθε χρόνο ο Σύνδεσμος Αποστράτων Πιερίας δεν είναι κομματική τελετή, είναι μια θρησκευτική και εθνική τελετή, γι αυτό και δεν επιτρέπεται η κατάθεση στεφανιών από εκπροσώπους κομμάτων, δεν επιτρέπεται η κομματική εκμετάλλευση της εκδήλωσης.