Τεχνητός ναι

τσιμεντένιος όχι

μείναμε πάλι πίσω; πληρώνουμε τζάμπα χρήμα; γιατί τα όστρακά μας δεν επιστρέφουν στο “σπίτι” τους?

Στις 27 Σεπτεμβρίου 2017, η Περιφερειακή Ενότητα Πιερίας ανακοίνωσε την “Ένταξη των Πράξεων  «ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΤΕΧΝΗΤΟΥ ΥΦΑΛΟΥ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ ΚΙΤΡΟΥΣ Ν.ΠΙΕΡΙΑΣ» και «ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΤΕΧΝΗΤΟΥ ΥΦΑΛΟΥ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ ΛΙΤΟΧΩΡΟΥ Ν. ΠΙΕΡΙΑΣ» στο Επιχειρησιακό Πρόγραμμα «ΑΛΙΕΙΑΣ ΚΑΙ ΘΑΛΑΣΣΑΣ 2014-2020». Οι δύο αυτές πράξεις θα κοστίσουν στο ελληνικό κράτος 1.131.781,29 ευρώ ή 385.654.475 δραχμές.

 

Στην Πιερία λειτουργούν πάμπολλες επιχειρήσεις μυδοκαλλιέργειας. Τα δύο κυριότερα προβλήματά τους είναι η συνεχιζόμενη οικονομική κρίση -φυσικά- και η διαχείριση τεράστιων ποσοτήτων κελυφών μυδιών. Μετά την επεξεργασία και την συλλογή της ψίχας (σάρκας) τους, τα άδεια κελύφη καταλήγουν… όπου να ‘ναι. Η ανεξέλεγκτη απόρριψή τους όπου βολεύει (και δεν φαίνεται) έχει απασχολήσει και απασχολεί και τους ίδιους τους μυδοκαλλιεργητές.

 

Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα των θαλασσών, των ωκεανών του πλανήτη, είναι αυτό της μείωσης των συστατικών τους, από την ανθρώπινη δραστηριότητα. Κάθε τι που παράγει η θάλασσα, καταναλώνεται από τον άνθρωπο και τα υπολείμματά του δεν επιστρέφει στη θάλασσα, μειώνει το ευαίσθητο ισοζύγιο των υλικών της. Αποτέλεσμα: ο θαλάσσιος κόσμος νεκρώνει και -φυσικά- δεν παράγει πλέον ότι στο παρελθόν. Κύριο παράδειγμα: το ασβέστιο. Κυρίως από τα κελύφη όλων αυτών των λιχουδιών που αναπτύσσονται με πολύ αργούς ρυθμούς και καταναλώνονται αστραπιαία. Και οι ποσότητες που προέρχονται από ανθρώπινες καλλιέργειες χρησιμοποιούν το ασβέστιο της θάλασσας. Υλικό που υπάρχει στο θαλάσσιο περιβάλλον για εκατομμύρια χρόνια και τον τελευταίο αιώνα -με την πρόοδο της τεχνολογίας ΚΑΙ της τεχνολογίας της (βιομηχανικής) αλιείας- μειώνεται ραγδαία και ήδη σε επίπεδο καταστροφής.

Γνωστό είναι και το πρόβλημα της ανθρωπότητας με τη μείωση των ιχθυοαποθεμάτων. Απαντήθηκε με τη δημιουργία τεχνητών υφάλων. Και φυσικά, συνδυάστηκε με τη λύση και άλλων προβλημάτων, όπως η απόρριψη γιγαντιαίων σκουπιδιών, με τρόπο δήθεν οικολογικό και πάντα φτηνό. Έτσι, για πολλά χρόνια, ο άνθρωπος βούλιαζε πλοία, πόντιζε συρμούς τραίνων, πετούσε στη θάλασσα ως και τανκς!!! Αργότερα, ανακάλυψε αυτό που οι επιστήμονες φοβόταν από την αρχή: όλα αυτά μπορεί να δημιουργούν εντυπωσιακά σκηνικά για τους δύτες, αλλά γέμιζαν τη θάλασσα με δηλητήρια. Αποδεκτή -αλλά υπό σοβαρή εξέταση- πρακτική για την κατασκευή τεχνητών υφάλων παραμένει η χρήση τσιμέντου και PVC. Και τα δύο είναι τοξικά, ανθρωπογενή υλικά. Οι ύφαλοί τους παραμένουν για σοβαρό διάστημα ακατοίκητοι, ώσπου η άλγη να καλύψει την επιφάνειά τους και οι θαλάσσιοι οργανισμοί τολμήσουν να τους πλησιάσουν. Αν δεν υπάρξει άλλο πρόβλημα -και υπάρχουν πολλά-, η τεχνητή κατασκευή αποκτά κάποιους κατοίκους και μετά πολλά χρόνια μπορεί και να καταγραφεί ως ύφαλος.

 

Σ’ όλες τις παράκτιες περιοχές των ΗΠΑ -και του ασιατικού Ειρηνικού- πληθαίνουν τα εστιατόρια με το σήμα “from restaurant to the reef” (απ’ το εστιατόριο στον ύφαλο). Μια πιστοποίηση ότι η συγκεκριμένη επιχείρηση επιστρέφει στη θάλασσα κάθε κέλυφος που απομένει μετά κάθε γεύμα. Στην Λουιζιάνα που παράγει το ένα τρίτο των οστράκων της χώρας, στόχος είναι να επιστρέφει στη θάλασσα το 100% των ποσοτήτων που εξάγονται από τη θάλασσα.
Γιατί

  • μισό κέλυφος γίνεται “σπίτι” για την ανάπτυξη δέκα νέων οστράκων και
  • τα νέα όστρακα αναπτύσσονται καλύτερα και ταχύτερα στα παλιά κελύφη, παρά σε όποιο άλλο υλικό.

Το πρώτο αποφασιστικό βήμα περιελάμβανε να μην καταλήγουν τα κελύφη σε χωματερές.

 

Στην Ελλάδα και την Πιερία τεχνητός ύφαλος σημαίνει ακόμα και σήμερα, απαρέγκλιτα, τσιμέντο και PVC. Και σημαντικά κονδύλια για προβληματικά αποτελέσματα. Εικόνες που αντικρίζουν συχνά οι δύτες στο Θερμαϊκό μπορούν να περιγράψουν πλήρως το αποτέλεσμα της βύθισης τσιμέντου και πλαστικού. Υλικά που ταυτόχρονα μολύνουν ακόμη περισσότερο τους ήδη δηλητηριασμένους ωκεανούς μας. Στη Λουιζιάνα στράφηκαν στη δημιουργία τεχνητών υφάλων από κελύφη οστράκων και για ένα ακόμη λόγο: η ύπαρξη τέτοιων υφάλων και όχι τσιμεντένιων και πλαστικών, βοηθάει στην αντιμετώπιση της διάβρωσης των ακτών.
Βασικός στόχος της δημιουργίας τεχνητών υφάλων από τον άνθρωπο παραμένει η υποβοήθηση της θάλασσας να ανακάμψει απο τα σοβαρά προβλήματα που ι ίδιος ο άνθρωπος δημιούργησε, η αύξηση των αλιευμάτων, η σταθεροποίηση του ισοζυγίου υλικών. Με τη χρήση κελυφών οστράκων, ο χρόνος εποικισμού του τεχνητού υφάλου είναι μηδενικός. Στους τσιμεντένιους, από έξι μήνες ως μερικά χρόνια, αν η μελέτη των ειδών και του περιβάλλοντος και του σημείου δημιουργίας των, είναι σωστές.

 

Εμείς τι κατασκευάζουμε με 1.131.781,29 ευρώ/385.654.475 δραχμές;
Συμφωνούν οι επιστήμονές μας;
Αυτό επιλέγουν – οι επιστήμονες-, έναντι ποιου;
Τι μπορεί να επιταχύνει την απόδοση των μυδοκαλλιεργειών μας, όσο η δημιουργία υφάλων από τα κελύφη;

Για ποιο λόγο τα κελύφη θαλάσσιων οργανισμών καταλήγουν… στη στεριά;;;

 


 

 

ufaloi