ψυχολογική… μην τα θέμε κι όλα δικά μας – δεν περισσεύουν τα δικά τους για να έχουμε και δικά μας
Άμεση ανάγκη πολυεπίπεδης στήριξης έχουν οι εργαζόμενοι της ΔΕΑΔΟ, αφού μετά τα συνεχόμενα και ζωτικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα τελευταία χρόνια (“φέσια”, απειλές απόλυσης, ανασφάλεια και κακές σχέσεις με την διοίκηση) ζούνε εδώ και λίγες μέρες το υπέρτατο πρόβλημα: την σκληρή μοναξιά, μετά χρόνια ατέλειωτα πολυκοσμίας και κοσμοσυρροής.
Ως πρόσφατα (περασμένη βδομάδα), η ΔΕΑΔΟ έμοιαζε με πολύβουο μελίσσι, με ανθρώπους και μηχανήματα να δουλεύουν σε κανονικούς ή και εντατικούς ρυθμούς, σε μια προσπάθεια να ξορκίσουν το κακό: την μείωση των πελατών και των πωλήσεων σε επίπεδο απελπιστικό που, όσο απελπιστικό γινόταν, τόσο εντείνονταν οι δραστηριότητες ανθρώπων και μηχανημάτων. Και ενώ στα ταμεία δεν έμπαινε ευρώ, ενώ οι δαπάνες οι λειτουργικές αυξάνονταν λες και η δημοτική επιχείρηση δούλευε για να εξυπηρετήσει την μεγαλύτερη παραγγελία ever, τα φορτηγά μπαινόβγαιναν υπερφορτωμένα τζάμπα “αέρα”, με ταχύτητες που δεν προλάβαιναν να καταγράψουν ούτε κάμερες, ούτε υπεύθυνοι-λογιστές-ζυγιστές-μανδαρίνοι και αντιαντιτέτοιοι του αντιαντιτέτοιου. Έτσι, μέσα στην φτώχεια και στην απαξίωση, οι μέρες κυλούσαν χαρούμενες για όλους, με την ψευδαίσθηση ότι “κάτι κάνουν”. Στην αίσθηση αυτή βοηθούσε και ο …καιρός. Ο καιρός, οι ολύμπιοι αέρηδες, οι μπόρες -ιδίως οι εκ Πέτρας προερχόμενες- και οι καταιγίδες, χειμερινές και ανοιξιάτικες, που εξαφάνισαν βουνά από χαλίκι, το οποίο πήγε κυριολεκτικά “κατ΄ ανέμου”…
Όλα τέλειωσαν όμως, την βδομάδα που πέρασε κι ο κόσμος της ΔΕΑΔΟ, ο άγνωστος μικρόκοσμος της δημοτικής επιχείρησης-άλλοτε χρυσωρυχείο, έμεινε μόνος, αδρανής, μαρμαρωμένος, σαν κάποιος άγνωστος παράγοντας να τον χτύπησε με κάποιο μαγικό ραβδί και τον “πάγωσε” σε μια ακινησία. Ακινησία άκρως ανησυχητική για τους εργαζόμενους που απέμειναν και χωρίς καθημερινή δουλειά, χωρίς καν την ενασχόληση την καθημερινή με τα “φαντάσματα”… Κι αντιμετωπίζουν τώρα πολλά συναισθηματικά και ψυχολογικά προβλήματα από την μετάπτωση αυτή. Αλλά, σίγουρα η διοίκησις, με την ευαισθησία και την υπευθυνότητα που την διακρίνει (η διοίκηση που έφτασε ως να απονέμει ευθύνες ποινικές για υποθέσεις ξεχασμένες στον προηγούμενο αιώνα, να ελέγχει -με κόστος πολιτικό και ανθρώπινο- ξεχασμένες συμβάσεις, να ψάχνει συρτάρια και ντουλάπες, να μηνύει άφοβα και με στοιχεία και ταυτόχρονα να στηρίζει την επιχείρηση (την δικιά μας και άλλων, πιθανώς απαραίτητων στην δικιά μας), κάτι θα βρει να πράξει, κάποια λύση εφικτή και προσιτή θα εντοπίσει ώστε να στηριχτούν οι δοκιμαζόμενοι μαρμαρωμένοι εργαζόμενοι στο πλέον σημαντικό επίπεδο: το ψυχολογικό.
Εδώ θα ‘μαστε για να το καταγράψουμε.
Γρηγορείτε.-
