Κοινωνική Ευθύνη

και εταιρική κοινωνική αναλγησία

σε καιρό θανατηφόρου πανδημίας, μετά μια δεκαετία οικονομικής κρίσης

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                 Προ πανδημίας, Νοέμβριο-Δεκέμβριο του ’19, ο πρωθυπουργός ζητούσε-πρότεινε-εξήγγειλε και συζητούσε με τους παρόχους μας την μείωση των τελών κινητής για τις υπηρεσίες ψηφιακών δεδομένων.

Ίσως και να ‘γινε.

Και σιγά μην φάνηκε στους λογαριασμούς των πολλών ή σιγά και ήταν τόσο δραματική η μείωση των τελών σε μας και των κερδών των παρόχων (μας).

Μέσα στην πανδημία, λίγο πριν την κορύφωση του πλήρους παραλογισμού των μαζών, είδα κάτι site για delivery, super market και μαγαζιά με …ηλεκτρικά να μου κάνουν προσφορές. Μικρές, αλλά προσφορές, εκπτώσεις.

Μένουμε σπίτι -για τον Έλληνα- σημαίνει κυρίως ένα, άντε δύο: τηλεόραση και τηλέφωνο.

Μένουμε σπίτι και πανδημία και δεδομένες καταστροφικές επιπτώσεις στην Οικονομία -δηλαδή στην Κοινωνία- σημαίνει ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΥΘΥΝΗ. Των επιχειρήσεων, ειδικά των μεγάλων. Η ατομική (ευθύνη) μέρα με την μέρα εντοπίζεται και περιφρουρείται με νόμους, διατάξεις, διαγγέλματα, κοινές υπουργικές αποφάσεις κι όλα τα κέρατα τα τράγια της διακυβέρνησης.

Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΥΘΥΝΗ (των επιχειρήσεων) είναι ήδη υπαρκτή και δια νόμων.

Γιατί δεν εφαρμόζεται;

Γιατί αυτοί οι κολοσσοί που έχουν μειώσει ως το μη περαιτέρω τα έξοδά τους -και μάλιστα σε δεκαετία κρίσης- και διατηρούν τα έσοδά τους κοτσονάτα, σφυρίζουν κλέφτικα;;;

Γιατί ένας λαός σε κίνδυνο θανάτου είναι όλη μέρα στα τηλέφωνα και κάποιοι ΠΟΛΥ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟΙ τρίβουν τα χέρια τους πρόσκαιρα, ενώ αύριο μπορεί να μην έχουν καν πελάτες ή να έχουν μερικές χιλιάδες λιγότερους;;;

Πως το αντέχουν;

Που είναι η κοινωνική τους ευθύνη; Που είναι η δική τους πρόβλεψη κι ο σχεδιασμός να έχουν αύριο πελατεία;

Αυτός που εξήγγειλε τον Νοέμβριο και συζήτησε μαζί τους τον Δεκέμβριο και τον Μάρτιο μας λέει ΝΑ ΜΕΙΝΟΥΜΕ ΣΠΙΤΙ, …δεν το σκέφτηκε; Ο άλλος που θα έκλεινε τις εισπρακτικές και τελικά τις νομιμοποίησε στο έπακρο…δεν είχε καμιά φαεινή ιδέα;

Περίμενα περισσότερα απ’ όλους αυτούς.

Αντ’ αυτών, είδα τις τελευταίες μέρες, τις χρεώσεις να παραμένουν στα ίδια υψηλότερα επίπεδα της Ευρώπης, ενώ η αγορά νοσεί ήδη με διακυβέρνηση της παράταξης της αγοράς και της ελευθερίας της… Και το χειρότερο: μειώθηκαν και οι ταχύτητες σύνδεσης στο Διαδίκτυο. Μετρήστε τες και θα δείτε.

Και ξαφνικά, αναπάντεχα, χωρίς καμιά απαίτηση να έχω ούτε ως φαντασία, μου ‘ρχεται μήνυμα απ’ τον Ελβετό πάροχό μου, αυτόν που υλοποιεί τεχνικά αυτό που τώρα διαβάζεται:

και μου δίνει ο Ελβετός πάροχός μου ουκ ολίγες εκπτώσεις και διευκολύνσεις και δωρεάν και -αν και στην Ελβετία- με ΔΙΑΒΕΒΑΙΩΝΕΙ ότι οι υπηρεσίες του λειτουργούν άψογα, αν και οι 120 από τους 130 εργαζόμενούς του δουλεύουν πλέον από το σπίτι τους.
Κι ελπίζει ο πάροχός μου να είναι όλα καλά. όχι μόνο για μένα, τον άγνωστο πελάτη, αλλά και για τους αγαπημένους μου.


Και το τζιμάνι ο συνάδελφος, ο Έλλην όπως κι εγώ, μου λέει να μην δίνω σημασία γιατί αυτά είναι γνωστά και αναμενόμενα κόλπα και μέθοδοι προηγμένων επιχειρήσεων κτλ κτλ κτλ. Λες και δεν μπορεί άλλο να είναι το ελατήριο κι άλλο το αποτέλεσμα… Λες κι αν ήταν παπατζής ο πάροχος θα με διαβεβαίωνε και για τους εργαζόμενους που δουλεύουν απ’ το σπίτι τους.

Κι εδώ, στην χώρα του ενός ατόμου ανά δέκα τετραγωνικά μέτρα, τηλεφωνείς στον ντόπιο πάροχο κι ακούς τον έναν που απαντά και την ανάσα των 50 γύρω του…

Για 500 ευρώ.

Και για εκατομμύρια κερδών.

Των παρόχων μου.

Αυτά.

Ευχαριστώ, Infomaniak.

Όχι για τα δώρα και τις εκπτώσεις.
Για όλα τα υπόλοιπα.
Ελπίζω να ‘μαι ακόμα εδώ την 1η Αυγούστου.-