Τα παιχνίδια της μνήμης,

το μεγαλύτερο των έργων,

τα κλαδιά που κάθεστε και το τι κουβαλάτε όλοι σας

 

 

 

 

 

Ήταν φυσιολογικό και αναμενόμενο, ο Βαγγέλης Γερολιόλιος να προσπαθήσει να μειώσει την απήχηση και τα αποτελέσματα της κριτικής του πρώην δημάρχου και σημερινού επικεφαλής της αξιωματικής αντιπολίτευσης, με την μορφή του απολογισμού του δημαρχιακού ετήσιου απολογισμού. Αυτό που είναι παράξενο είναι ότι ο σημερινός δήμαρχος έφτασε μέχρι το σημείο να πριονίζει το κλαδί στο οποίο κάθεται και θέλει να κάθεται και για τα επόμενα τρία χρόνια…

Μεταξύ άλλων, ο δήμαρχος ζήτησε από τον Δημόπουλο να “μας πει πρώτα ένα πραγματικά μεγάλο έργο, που ολοκληρώθηκε στα 5 χρόνια της θητείας του, για να θυμόμαστε το πέρασμα του από τον τόπο μας.”. Κι αυτό δεν μπορεί παρά να δημιουργεί πολλά, μα πάρα πολλά ερωτηματικά, γιατί το μεγάλο, το μεγαλύτερο έργο Δημόπουλου είναι ακόμη εκεί, στο κέντρο της πρωτεύουσας του Δήμου και πιθανώς ο δήμαρχος το αντικρίζει πολύ συχνά, αν όχι καθημερινά.

Ο δε χαρακτηρισμός “μεγάλο έργο” για το παρδαλούδι της πλατείας μας, είναι πλήρης και πραγματικός και αδιαμφισβήτητος και σπεύδω να εξηγήσω, πριν κάποιοι κουραστούν να το θεωρήσουν δημοσιογραφική υπερβολή. Πρώτα και πριν όλα τ’ άλλα, το έργο υλοποιούσε ΚΑΙ έναν στόχο υψηλού συμβολισμού που -ευτυχώς- περιγράφηκε επαρκώς και εγγράφως: την διάσωση υλικών από κατεδαφισμένα σπίτια του Λιτοχώρου που θα αποτελούσαν το κύριο υλικό του έργου. Ως μεγάλο έργο, η ανάπλαση του προηγούμενου σιντριβανιού, του μαρμάρινου, είχε χρόνο υλοποίησης πολύ μεγαλύτερο απ΄ τον αρχικά σχεδιαζόμενο. Κατά πολύ. Ξεκίνησε για να ολοκληρωθεί σε 15-20 μέρες ή έστω στην διάρκεια ενός διμήνου-απασχόλησης διμηνίτη και κατέληξε και να ολοκληρωθεί σε έξι -τουλάχιστον- μήνες και να μην γίνει κανένα εγκαίνιο-ανακοίνωση ολοκλήρωσης του έργου, όπως πολλές φορές έχει συμβεί με ανάλογα κατορθώματα του ελληνικού Δημοσίου… Τρίτο και χαρακτηριστικότερο όλων των μεγάλων έργων εν Ελλάδι, ο αρχικός προϋπολογισμός του έργου ξεπεράστηκε κατά μερικές χιλιάδες τοις εκατό, αφού ΠΑΡΑ την έγγραφη διαβεβαίωση -ειδικού συνεργάτη και αρμόδιου αντιδημάρχου προς τον τότε δήμαρχο- ότι το μεγάλο έργο θα γίνει με -τζάμπα- πέτρες από γκρεμισμένα σπίτια του Λιτοχώρου, τελικά έγινε με πέτρες του εμπορίου, άσχετες και ασύμβατες με “την εναρμόνιση του σιντριβανιού με την παραδοσιακή φυσιογνωμία του Λιτοχώρου” και με την εργασία διμηνίτη εποχιακού. Αργότερα, διέρρευσε ότι τα ασύμβατα με την εναρμόνιση υλικά ήταν δωρεά ιδιώτη, αλλά αυτό μόνο διέρρευσε και κανείς δεν μας διαβεβαίωσε εγγράφως ότι τον λογαριασμό δεν τον πλήρωσε η ΔΕΑΔΟ (γιατί ο Δήμος δεν τον πλήρωσε σίγουρα). Τέλος, όπως όλα τα μεγάλα έργα, το όλο εγχείρημα απαιτούσε την συνεργασία πολλών παραγόντων και μελών της διοίκησης και -φυσικά- τις ευλογίες του δημάρχου. Αυτό επιβεβαιώνεται και από την απουσία ορθογραφικών και συντακτικών λαθών στο έγγραφο που ξαναδημοσιεύω σήμερα, δηλαδή: ο Καλαϊτζής και συμμετείχε και είχε και την τόλμη-απουσία της όποιας συστολής να το υπογράψει. Για να μην ξεχνάμε και τους άγνωστους πρωταγωνιστές, ενεργό ρόλο στην ολοκλήρωση του έργου έπαιξε και η Τεχνική μας Υπηρεσία που ΚΑΝΕΝΑ λάθος και τίποτα μεμπτό δεν εντόπισε σε κανένα επίπεδο και σιωπηλή παρακολουθούσε την ολοκλήρωση του έργου και ένσταση δεν είχε ούτε για την επιχειρούμενη… εναρμόνιση.

Γιατί όμως ο σημερινός μας δήμαρχος και ξεχνά το μεγάλο έργο και πριονίζει το κλαδί που κάθεται; Γιατί ΟΛΑ τα παραπάνω φέρουν την σφραγίδα -κυριολεκτικά- του σημερινού αναπληρωτή του και πολλάκις τότε αντιδημάρχου και για τέσσερα χρόνια πρωτοπαλίκαρου του Κ. Δημόπουλου, Σάκη Καλαϊτζή. Που δεν βρέθηκε στην αντιπολίτευση ή εκτός Δημοτικού Συμβουλίου, αλλά δίπλα στον δήμαρχο, στην τρίτη υψηλότερη θέση, μετά τον πρόεδρο του Δημοτικού Συμβουλίου και τον δήμαρχο. Ο δήμαρχος επέλεξε να τιμήσει τον Καλαϊτζή και να τον εντάξει στην παράταξή του, επιβραβεύοντας τις επιδόσεις του, μεταξύ των οποίων κορυφαία θέση υπέχει το άθλιο σιντριβάνι μας. Και όλα τα σχετικά με το σιντριβάνι που θέλει να ξεχνά ο δήμαρχος και το σιντριβάνι να αγνοεί.

Κι επειδή πολιτικώς πρέπει να αποτιμούμε τα πολιτικά και στις μέρες μας, στην πολιτική φιλολογία, εισβάλουν όροι θρησκευτικοί… επιτρέψτε μου να επισημάνω -τελευταίο- το εξής: στο αποκορύφωμα του μαρτυρίου Του, ο Ιησούς κουβάλησε στον Σταυρό Του για μερικές ώρες, ως τον Γολγοθά. Θέλει πολλαπλάσια κουράγια να κουβαλάς, για τέσσερα χρόνια, χίλιους “σταυρούς” που αντί να οδηγήσουν στην απο-θέωση, απλώς επιτείνουν το μαρτύριο σε επίπεδο ανάλογο της αύξησης του προϋπολογισμού του μεγάλου έργου, μόνο για να ‘χεις την ευκαιρία να ανεβαίνεις τον Γολγοθά που επέλεξες.

Εμπρός για νέα -μεγάλα- έργα.

Αγκαλιά με τον Καλαϊτζή.
Μην ξεχνάτε το σιντριβάνι, δείχνει το δρόμο.

Και να μην ξεχνάμε κι εμείς πόσο ανεύθυνοι, καταστροφικοί, σπάταλοι και απατηλοί μπορούν και είναι συχνά οι αιρετοί, διοίκησης και αντιπολίτευσης. Κι αυτή είναι η μόνη αρετή του συγκεκριμένου μεγάλου έργου: μας υπενθυμίζει τα καζάντια μας και τα έργα σας.-