τα τόσο ενδιαφέροντα, τις δυσκολίες, την εχθρότητα και την κακία, την αποδοχή και την επιβράβευση. Κυρίως για το χαμόγελο και την ειλικρίνεια όσων δεν τα τσιγκουνεύτηκαν
Η «Εφημερίς του Ολύμπου» συμπλήρωσε σήμερα ένα χρόνο ζωής.
Στις 9.30 το πρωί.
Τριακόσιες εξήντα έξι μέρες ύπαρξης.
Μια χρονιά γεμάτη ρεπορτάζ.
Πολύ ρεπορτάζ.
Τόσο όσο δεν κάνει κανείς άλλος στον τόπο μας.
Θα μπορούσα να παραθέσω εδώ τα στατιστικά στοιχεία για την επισκεψιμότητα, την αναγνωσιμότητα, το μέσο όρο αυθεντικών κλικς ανά δεκαήμερο, μήνα και εξάμηνο. Ήδη συμπληρώθηκαν δυο εξάμηνα. Θα γίνει κι αυτό, λίγο αργότερα. Οσονούπω. Τα νούμερα αποδεικνύουν αυτό που ξέρω ήδη, χωρίς τη χρήση αριθμών:
Την διαβάζετε.
Την εμπιστεύεστε.
Σας αρέσει.
Και κυρίως την υποστηρίζετε.
Κάποιοι μόνο με την ανάγνωση.
Άλλοι με τα καλά λόγια σε κάθε ευκαιρία.
Με τα παράπονα.
Τις υποδείξεις.
Ή και … τίποτα απ΄ τα παραπάνω.
Κι είναι όλα τα παραπάνω πολύ σημαντικά, για όλες τις εφημερίδες.
Πολύ περισσότερο, για την «ΕτΟ», μια τοπική εφημερίδα που δεν διάλεξε να λιβανίζει, να παραβλέπει, να «κάνει την πάπια», να τα λέει μισά, να διεκδικεί το ρόλο της εφημερίδας και στην ουσία να είναι όχημα δημοσίων σχέσεων ενός η πολλών.
Κι αυτό είναι εξαιρετικά δύσκολο όταν κάποιος ντόπιος το επιχειρεί στον τόπο του.
Δεν κρίνεις έναν άγνωστο κάπου στην υπόλοιπη Ελλάδα. Δεν βάλλεις απ΄ τη Θεσσαλονίκη προς την υδροκέφαλη Αθήνα, όχι. Κάθε λέξη κριτικής απευθύνεται σε άνθρωπο ή ανθρώπους που πιθανότατα θα συναντήσεις μέσα στη μέρα. Και μάλιστα άνθρωπο ή ανθρώπους που δεν είναι συνηθισμένοι σ’ αυτό που λέμε «εμπειρία του Τύπου και της δημοσιότητας». Με ανθρώπους τέτοιας εμπειρίας τα προβλήματα αυτού του είδους δεν υπάρχουν. Τα μέτρα σε πανελλαδικής εμβέλειας Μέσα και ότι αφορά τους ανθρώπους που αποτυπώνονται στην ύλη τους είναι εντελώς διαφορετικά. Δεν υπάρχει η προσωπική αντιπαράθεση, η εσωτερικότερη εμπλοκή. Κάνουν και τα δύο μέρη τη δουλειά τους και «ό,τι βρέξει ας κατεβάσει».
Αλλά… μέρα που είναι… ας μην πιάσω σήμερα τα παράπονα.
Ας μείνουμε στα θετικά.
Τα περισσότερα απ’ όσα δημοσιεύεσαι η ΕτΟ σ΄ αυτές τις 366 μέρες είναι πρωτότυπα ρεπορτάζ. Δεν τα διαβάσατε πουθενά αλλού. Και γιατί δεν επιτρέπουμε την αντιγραφή, το στυγνό ερανισμό, σε κανέναν άσχετο που -είτε πρόσφατα μ’ ένα blog ή δεκαετίες τώρα με μια βιτρίνα ψεύτικη- διεκδικεί ρόλο δημοσιογράφου, αλλά –ΚΥΡΙΩΣ- γιατί κανείς δεν είχε καμία διάθεση να ασχοληθεί με τα θέματα που η ΕτΟ εντοπίζει και αναδεικνύει. Προτιμούν τα δελτία Τύπου και τα έτοιμα κείμενα που γράφουν άλλοι. Ανώδυνα, άχρωμα, άνευρα, μη πλήρη κείμενα που δεν θίγουν κανέναν γιατί … οι καιροί είναι δύσκολοι. Και είναι δύσκολοι οι καιροί, πράγματι. Όχι μόνο σε ότι αφορά την Οικονομία και την τσέπη μας. Κυρίως σε ότι αφορά τα κοινά είναι πολύ δύσκολοι οι καιροί. Και η ΕτΟ αισθάνεται κάθε στιγμή, κάθε λεπτό, εδώ και ένα χρόνο, ότι πράττει το καλύτερο δυνατό σ’ αυτούς τους χαλεπούς καιρούς: τιμά τον αναγνώστη της και την πραγματική αποστολή μιας εφημερίδας, όπως αυτή καθορίστηκε αιώνες τώρα. Γι΄ αυτό και τη λένε «Εφημερίς» κι όχι «Εφημερίδα»: για να υπάρχει εμφανής η αναγωγή στα νάματα της ελληνικής δημοσιογραφίας, όχι λόγω συντηρητισμού, αρχαιολατρίας ή άλλων δεινών της εποχής μας. Μπορείτε να το googlάρετε και να βρείτε τις λεπτομέρειες. «Εφημερίς».
Στις 366 αυτές μέρες, πολλές ήταν οι δύσκολες στιγμές. Οι εφημερίδες –ξέρετε- έχουν βασική υποχρέωση να ελέγχουν την εξουσία, να είναι πάντα αντιπολιτευόμενες, ακόμη κι όταν έχουν πολιτικό στίγμα. Αλλιώς καταντούν λιβανιστήρια. Αυτό δεν θα συμβεί με την ΕτΟ. Ακόμη κι αν το ρεπορτάζ της τη φέρνει απέναντι στον όποιο κάτοχο της όποιας εξουσίας, ειδικά τοπικής εξουσίας. Και ποτέ δεν θα ξεφύγει απ΄ το χαρακτήρα της τοπικής εφημερίδας για να γεμίσει εύκολα σελίδες με συνταγές για κέικ με βατόμουρα, ξενοδοχεία σε γκρεμούς, σφοδρή σύγκρουση με τρεις τραυματίες στο Λουτρό Σφακίων. Ποτέ.
Στο χρόνο που πέρασε, πολλά πράματα ξεκαθαρίστηκαν. Κυρίως, ο τρόπος με τον οποίο διάλεξε να πολιτευτεί ο κορυφαίος άρχοντας του τόπου μας και η συμπεριφορά του έναντι της μοναδικής τοπικής μας εφημερίδας. Η αφορμή για να ξεκαθαριστούν πλήρως τα πάντα ήταν –φυσικά- ένα αποκλειστικό και αποκαλυπτικό ρεπορτάζ της ΕτΟ. Κι ο πόλεμος συνεχίζεται… κι οι αυθαιρεσίες. Ας είναι. Έτσι κι αλλιώς, είμαστε οι επιλογές μας.
Σ’ αυτές τις 366 μέρες και νύχτες του πρώτου χρόνου της ΕτΟ, στις πιο δύσκολες στιγμές –που δεν ήταν και λίγες- κι όταν ο υποφαινόμενος χρειαζόταν επειγόντως μια μικρή ανάσα, ένα νεύμα υποστήριξης, δεν υπήρχαν πολλές δυνατότητες να το βρει. Κι έτσι η μόνη καταφυγή ήταν η ίδια του η δουλειά.
Και κείνο το κομμάτι της που …είστε εσείς.
Εκείνες οι όχι και τόσο συνηθισμένες φωτογραφίες που μπορεί να γίνουν πρωτοσέλιδο
ή να μην χρησιμοποιηθούν ποτέ.
Που περιέχουν ένα αδιόρατο ή ένα πλατύ χαμόγελο. Ένα βλέμμα κατ΄ ευθείαν στο φακό. Μια ανθρώπινη στιγμή. Ένα μη-θέμα.
Αυτό είναι το δώρο σας που δεν περιμένατε σήμερα, στα πρώτα γενέθλια, να χαρίσετε στην ΕτΟ.
Το κάνετε ήδη ένα χρόνο τώρα και σας ευχαριστώ πολύ.
Ειλικρινά.
Και προχωράμε.
Στον επόμενο χρόνο.
Σ’ ακόμη μεγαλύτερες περιπέτειες, όπως έγραφαν παλιά τα κόμικς και τα όνειρά μας.
Καλά κουράγια κι άλλο κακό να μη μας βρει.
Γιαννης Τσιρος, Λιτόχωρο, 28 Ιουλίου 2016
ΥΓ: δεξίωση, πυροτεχνήματα και πανηγύρια θα ‘χουμε σ’ ένα μήνα. Γιατί οι 12 είναι εύκολοι. Ο 13ος είναι το «παλούκι». Κι άμα το «πηδήξουμε» … φυσικά και θα το γλεντήσουμε. Να μην το γλεντήσουμε;;;
🙂
