Να το ξανασκεφτούμε

Στα πάμπολλα -50 στον αριθμό- θέματα που θα συζητηθούν αύριο στο Δημοτικό μας Συμβούλιο (όπως και όσο συζητηθούν), υπάρχει και ένα που λόγω περιστάσεων και φιλοσοφίας διοίκησης θα περάσει πιθανώς “στα γρήγορα” και απροβλημάτιστα, σαν να πρόκειται για θέμα χωρίς καμία σημασία και αξία…

Δεν είναι όμως καθόλου έτσι.

Αντιθέτως.

Πρόκειται για πολύ σοβαρό θέμα γιατί

α. αφορά τη ναυαρχίδα του -ολόχρονου- τουρισμού μας, και στο Δήμο μας και στην Πιερία

β. οι αλλαγές που θα επιφέρει είναι συνήθως μόνιμες και αμετάκλητες

γ. αφορά καίρια και ζωτικά τον προβολή του τόπου μας που τόσο έχει ανάγκη, όσο βέβαια έχει ανάγκη και την αποτελεσματικότερη διοίκηση.

Κι αν η διοίκηση δεν μπορεί και δεν θέλει να είναι αποτελεσματικότερη σε ότι αφορά τις υποδομές (καθαριότητα, ύδρευση, αποχέτευση, βιολογικός καθαρισμός, προστασία του περιβάλλοντος, σχεδιασμός του μέλλοντός μας και άλλα πολλά), στο θέμα α αυτό μπορεί χωρίς κανέναν κόπο και δαπάνη, να έχει τα μέγιστα επιθυμητά αποτελέσματα και μάλιστα …αβάδιστα.

Το Δημοτικό Συμβούλιό μας καλείται αύριο να εγκρίνει την ονοματοδοσία της πλατείας και δρόμων του Παλιού Παντελεήμονα, μετά σχετική απόφαση και πρόταση του τοπικού συμβουλίου. Δεν γνωρίζω λεπτομέρειες της ιστορίας του γραφικού μας θέρετρου, σε σημείο που να κατανοήσω γιατί η επιλογή συγκεκριμένων ονομάτων, άρα και της τιμητικής πρόθεσης ονοματοδοσίας, αλλά έχω την αίσθηση ότι τα κριτήρια ήταν εντελώς τοπικά και περιορισμένα και μάλιστα σε επίπεδο ….οικογένειας. Δεν αποκλείεται να αφορούν ανθρώπους που αξίζουν κάθε τιμή, ακόμη και ονοματοθεσία οδών, όπως πχ οι μετανάστες της Αμερικής που πλήρωσαν για την ανέγερση της πανέμορφης εκκλησίας στην καρδιά του παλιού Παντελεήμονα. Μήπως όμως η επιλογή αυτή στερεί την ίδια την γνωστή σε πολλούς Έλληνες γραφική ορεινή κοινότητα από περαιτέρω πρόοδο και προοπτικές;

Αν κρίνουμε με δεδομένη την τιμή που οφείλεται σ’ αυτούς που αποτέλεσαν την έμπνευση για την επιλογή της ονοματοδοσίας και θέσουμε αυτό ως όριο προς τα πάνω, υπάρχουν τιμές που ξεπερνούν αυτό το όριο και θα μπορούσαν να αποδοθούν και πρέπει να αποδοθούν και η επιλογή αυτή να είναι ωφέλιμη στη μικρή και τόσο παραγωγική κοινότητα;

Ναι.

Υπάρχουν.

Ο αθάνατος Θόδωρος Αγγελόπουλος, ο παγκόσμια γνωστός σκηνοθέτης. Ο πρώτος που έβαλε το -εγκαταλειμμένο τότε- χωριό στο χάρτη, με την εικόνα του αιώνια καταγεγραμμένη στο φιλμ.

Ο Γιώργος Αρβανίτης, το “μάτι” του Αγγελόπουλου στο γύρισμα, αλλά και πριν απ’ αυτό. Ο διευθυντής φωτογραφίας που ανίχνευσε τις τοποθεσίες-σκηνικό του “Μεγαλέξαντρου”. Ο οπερατέρ με τις πάμπολλες επιτυχίες και το έργο-κανόνα αισθητικής. Ο “απόφοιτος” της μεγάλης της “Φίνος” σχολής. Που “δέθηκε” με τον άγνωστο -τότε- τόπο μας και σε ανθρώπινο επίπεδο. Που πρόσφατα δέχτηκε “να βάλει ένα χεράκι” να ξεφύγει – ο τόπος μας- απ΄ την πανάσχημη δικτατορία της πλαστικής καρέκλας και του ευτελούς πολιτισμού της κονόμας. Εμείς δεν απαιτούμε από τους εαυτούς μας να μετατρέψουμε τον φτηνό τουριστικό προορισμό, σε προορισμό πεντάστερο και ποιοτικότερο;

Τον Χάρρυ Κλυνν. Που “γύρισε” κι αυτός το φοβερό “Αλαλούμ” στον παλιό Παντελεήμονα. Που διατηρεί δεσμούς με την Πιερία. Που μας έκανε λίγο καλύτερους -έστω- σατιρίζοντας εμάς και τους ηγέτες μας, χωρίς καμία διάθεση ελιτισμού, αλλά και μην διασχίζοντας ποτέ τα σύνορα προς το φτηνό, το εύκολο, τη βωμολοχία για τη βωμολοχία, την “κρυάδα” και την αντιγραφή (όπως πολλοί επίγονοί του).

Θα είχαν αντίρρηση οι μετανάστες της Αμερικής να τιμηθούν όσοι καμία υποχρέωση δεν είχαν και τίμησαν τον τόπο τους, ακριβώς γιατί διέκριναν τα άξια που δημιούργησαν με την ξενιτιά και τον ιδρώτα τους;

Θα έχει θετικό και αναγκαίο αντίκτυπο η απόφαση αυτή, αντί μιας απόφασης-ομφαλοσκοπικού θριάμβου ;

Οδός Θόδωρου Αγγελόπουλου υπάρχει -από παλιά- μία στην Ελλάδα, στην Τήνο.
Πλατεία, όχι.
Κάντε τον κόπο και δείτε αν υπάρχουν οδοί Γιώργου Αρβανίτη και Χάρρυ Κλυνν.

Ξαναδείτε την απόφαση.
Αναλογιστείτε και τον αντίκτυπό της.
Ακόμα και στο επίπεδο το πλέον αγοραίο, τι γνώμη έχουν για το θέμα οι ειδικοί ή οι άσχετοι που πληρώνουμε για την προβολή μας;

Πόσα γραφικά χωριά της Ελλάδας υπήρξαν φυσικό σκηνικό περισσότερων από μια ταινίες;

Ας το ξανασκεφτούμε.

Κι αν αποφασίσουμε να τιμήσουμε τους εν ζωή και τους αείμνηστους που μας έδωσαν ενώ υποχρέωση δεν είχαν, ας κάνουμε και κάτι ακόμα όταν -και εάν- αποφασίσουμε να τους τιμήσουμε: ας το κάνουμε με τρόπο που να τον διακρίνει η υψηλή αισθητική και το ήθος. Με τρόπο που να πιστοποιεί την ειλικρινή διάθεση αναγνώρισης. Όπως δηλαδή θα το σχεδίαζαν οι ίδιοι. Σα να απευθύνεται σε κοινό με μεγαλύτερες απαιτήσεις. Όχι με τελετές-πανηγυράκια, με άνευρους και ξύλινους λόγους αιρετών, “τοπικό μουσικό συγκρότημα και χορευτικά τμήματα” κι όλα αυτά τα άθλια. Αυτό θα πρέπει να το επιβάλλουμε εις το εξής στις σκέψεις και -πολύ περισσότερο- στις πράξεις μας: ποιο αρμόζει σ’ αυτούς των οποίων την έλευση επιζητούμε. Όχι να “σερβίρουμε” αναγκαστικά αυτό που εμείς θεωρούμε αξιόλογο.

Το ανώτερο επιζητούμε.
Έτσι λέμε, τουλάχιστον.

Απ’ τον ουρανό δεν θα πέσει.

Εμείς θα το καταφέρουμε.

Καλή αρχή.-