“Αι Αθήναι ελευθερώθηκαν…”

Σαν σήμερα απελευθερώθηκε από την πιο σκληρή, την πιο μαύρη Κατοχή της και γνώρισε πολλές από τότε που δημιουργήθηκε ως σήμερα. Με προτελευταία, την εφτάχρονη σκλαβιά που επέβαλαν οι ομοϊδεάτες του κατακτητή  των 1265 ημερών. Της Κατοχής των τριών χρόνων, πέντε μηνών και 16 ημερών. Κυριακή 27 Απριλίου 1941 μπήκαν στην “πόλη με τα κλειστά παράθυρα” και Πέμπτη 12 Οκτωβρίου 1944 έφυγαν, αφήνοντας πίσω τους συνεργάτες τους που ήδη ετοίμαζαν νέα δεινά.
Κι έτσι, σύντομο ήταν το ραδιοφωνικό μήνυμα στα ελληνικά και περιφραστικότερο στα αγγλικά και πλήρες ευχαριστιών στους Βρετανούς ότι αυτοί “μοιράστηκαν με τους Έλληνες τις μάχες στα βουνά και τις κακουχίες στις πόλεις…” Κι ο δικός μας Ύμνος στην Ελευθερία έγινε το ίδιο και το αυτό με το “Rule, Britannia…” Γιατί καμιά λευτεριά δεν χαρίστηκε στον τόπο αυτόν, παρά μόνο με θυσίες ανείπωτες κερδήθηκε και με ευκολία απαράμιλλη ξαναχάθηκε απ’ τους Εφιάλτες…

Ο Φιλοποίμην Φίνος είναι γνωστός για πολλά.

Όλα έργα της ειρήνης, έργα πολιτισμού, έργα ψυχαγωγίας, όλα έργα πρωτοπόρου.

Άγνωστη παραμένει η προσωπική του ιστορία, η ιστορία της οικογένειάς του.

Μόνο πρόσφατα κι από έναν άλλον πρωτοπόρο, τον Ροβήρο Μανθούλη, έγινε γνωστή η συγκλονιστικότερη λεπτομέρεια: ο πατέρας του Φίνου απαγχονίστηκε από τους ναζί της τελευταία μέρα της Κατοχής, στην Καισαριανή, έχοντας πάρει την θέση του γιου του στα γερμανικά κρατητήρια, για να τον σώσει. Την επομένη, ο Φίνος ήταν ο μόνος Έλληνας που σκέφτηκε ότι έπρεπε κάποιος να καταγράψει το τέλος της Κατοχής στην Αθήνα κι έτσι έχουμε το πλάνο με τον Γερμανό στρατιώτη που αποχωρεί έχοντας στο σώμα του τυλιγμένη τη μισητή σβάστικα. Για να έχει εκείνη την στιγμή, εκεί την μέρα ο Φίνος την απαραίτητη κάμερα και φιλμ … έφτασε ως τα κρατητήρια και δεν ήταν η πρώτη φορά. Την τελευταία φορά επέζησε γιατί ο πατέρας του πήρε την θέση του.

Οι σκηνές από την απελευθέρωση της Αθήνας, με την σημαιοστολισμένη και χαμογελαστή Άννα Καλουτά, με τις παρελάσεις του πεινασμένου υπόδουλου λαού είναι η μεγαλύτερή του κληρονομιά. Όλα για την Αθήνα, το λίκνο της Δημοκρατίας.

Την πόλη που δεν πρέπει να σκλαβωθεί ποτέ ξανά.

Από Κέλτες, Βησιγότθους, Βενετούς, Φράγκους, Χίτλερ, Παπαδόπουλους ή Μιχαλολιάκους.

Ποτέ πόλεμο πια.

Πάντα ελεύθερη Αθήνα.

Πάντα εμπρός για μια ελεύθερη Ελλάδα.

Ο εορτασμός της σωστής επετείου καθιερώθηκε δειλά και στην Ελλάδα.
Την μόνη χώρα που γιόρταζε την απαρχή των αγώνων και όχι την νίκη κατά του απόλυτου σκοταδιού.

Η ΕτΟ την τιμά.-

Το “Τραγούδι της Ειρήνης” είναι από το εμβληματικό, το ανεπανάληπτο -για πολλούς λόγους- “Καταχνιά” των Βίρβου-Λεοντή. Ακούστε το (και ολόκληρο το έργο εδώ).