(που το ΄χω κρύψει το δίπολο, γ…..;;;;;)
η ΕτΟ αγαπάει το Ραδιόφωνο, όσο αγαπάει και το Δίκτυο
ίσως και λίγο παραπάνω
Πριν καμιά δεκαριά, έντεκα χρόνια, είχα την τύχη να δουλέψω σ’ ένα ραδιοφωνικό σταθμό στην Αθήνα. Τύχη γιατί η όλη εμπειρία ήταν εμπειρία ζωής. Το όνομά του ήταν City 99,5 και ήταν Μέσο “ομόσταυλο” με τον “Ελεύθερο Τύπο” και τον “Τύπο της Κυριακής”. Ιδιοκτήτρια του ομίλου η Γιάννα Αγγελοπούλου-Δασκαλάκη. Διευθυντής του σταθμού ο Γιάννης Προβής. Φίρμες του σταθμού η Κανέλλη, ο Πάγκαλος (ναι, ο Θεόδωρος) και ο Στέφανος Μάνος που έκαναν εκπομπή πρωινή κι έπαιρναν το πρωινό τους μέσα στο -διαστημικό- studio ο Φερεντίνος, ο Μαμαλάκης, ο Λαυρέντης (καλά κατάλαβες), ο Νένες, η Δήμητρα ένα φεγγάρι, πολλοί… Κι από δημοσιογράφους πήγαινε μια χαρά ο σταθμός και φίρμες και κωπηλάτες. Και είχε και το μεγαλύτερο όνομα των ερτζιανών, τον τύπο που έκανε σταθερά και μόνιμα για καμιά 20αριά χρόνια την πιο πετυχημένη εκπομπή, τον έναν, τον ανεπανάληπτο, τον σιγά μη βρεθεί δεύτερος, Τζίμη Πανούση. Πρόλαβα να δουλέψω 6-7 μήνες και μια μέρα ξαφνικά, η ιδιοκτήτρια έστειλε το ομαδικό e-mail που ξέρανε στις 10 το πρωί μερικές εκατοντάδες εργαζόμενους. “Το μαγαζί κλείνει”. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Μοναδική κι αυτή γιατί η Αγγελοπούλου-Δασκαλάκη είναι η μόνη στην Ιστορία ιδιοκτήτρια μέσων παραγωγής που τα πούλησε και μοίρασε την είσπραξη στους εργαζόμενους των μέσω που είχε πληρώσει να αποκτήσει και να δημιουργήσει. Αλλά κι αυτό -και το πως αυτό συνέβη- είναι μια άλλη ιστορία. Ας την αφήσουμε για την επόμενη Παγκόσμια Ημέρα Ραδιοφώνου.
Στον City 99,5 λοιπόν δεν είχα δουλειά ρεπορτάζ ή κάτι σχετικό, αλλά “έστηναν” την ιστοσελίδα του. Κι ήταν μια χαρά αυτό, να είσαι μέσα στην ροή, αλλά να την παρακολουθείς χωρίς το γκάζι και την τσίτα. Ανθρώπινη δουλειά, μετά χρόνια πολλά “στο τρέξιμο”. Είχα χρόνο να παρατηρώ, να πίνω καφέ στο εστιατόριο, να καπνίζω εκτός κτιρίου. Και τι κτίριο… Τέσπα. Εκεί είδα και πρώτη φορά έναν τύπο, λίγο ντροπαλό, λίγο λιγομίλητο, λίγο φοβισμένο, λίγο κάπως γενικώς. Ερχόταν, έκανε την δουλειά του, έφευγε. Η δουλειά του ήταν να κάνει μονόλεπτα ηχητικά, ιστορείς του δρόμου, απλές καθημερινές κουβέντες με ανθρώπους που -αν το ήθελαν- δήλωναν μόνο το όνομά τους, χωρίς το επίθετο. Έτσι συστηνόταν και ο δημιουργός των μικρών αυτών ηχογραφημάτων, με το μικρό του. Κωνσταντίνος. Όλα αυτά, το 2009. Μόλις είχε έρθει η λυπητερή, αλλά εμείς ελάχιστα ξέραμε απ’ όσα συνέβαιναν, αναδουλειά και πρόβλημα ήταν η γενική αίσθηση, όλα τα ζωνάρια ήταν στο σφίξιμο, οι διαμαρτυρίες ήταν στο μαρινάρισμα κι ο Κωνσταντίνος πάντα στα όρια του correct. Όλων των correct. Μαζεύοντας τα βιογραφικά των συντελεστών του προγράμματος για τις ανάγκες της ιστοσελίδας, απέκτησα και το δικό του. Θυμάμαι μόνο τις σπουδές του στο Λονδίνο (εξ αυτού και το correct, σκέφτηκα) και την βεβαιότητά μου ότι ή στις δημόσιες σχέσεις θα καταλήξει ή στην τηλεόραση με “βαριά” εκπομπή διαλόγου και συζήτησης. Δεν το λες και πετυχημένη πρόβλεψη. Αλλά … πόσα προβλέψαμε τότε και επαληθεύτηκαν και πόσα συνέβησαν και δεν υπήρχε πιθανότητα να φανταστούμε καν…
Φύγαμε με πίκρα μεγάλη όταν έκλεισε το “μαγαζί” και κάποια υλικά μου έμειναν αμανάτι να τα βρίσκω μπροστά μου κάθε φορά που ανασυντάσσω σκληρούς δίσκους και αναμνήσεις. Από τότε ως σήμερα, κάθε φορά που -αναδιοργανώνοντας το παρελθόν- ακούω κάποιο απ’ τα μονόλεπτα, δεν μπορώ παρά να πω μέσα μου ένα επαναλαμβανόμενο “κοίτα να δεις μετριοπάθεια ο Κωνσταντίνος… που να ξέραμε τι κρύβει μέσα του και πως θα “του βγει”!!!. Από μια γρήγορη ματιά στο Δίκτυο, είδα ότι απ΄ το παρελθόν του City, δεν έμεινε και τίποτα “ανεβασμένο”. Ε και μέρα που ‘ναι σήμερα, διάβασα κι ένα νοσταλγικό του Σούλτα στο Fb (κι αυτός “στο κουπί”-μικρόφωνο τότε του σταθμού) και πολύ δεν θέλει να πεις δυο κουβέντες και να κάνεις μια προσφορά στον ακροατή. Στον αναγνώστη. Στον δέκτη. Να θυμηθεί ο παλιός και να μάθει ο νέος.
Αυτά.
Άντε… και του χρόνου με υγεία.
Άλλο κακό να μη μας βρει.
Κι άμα μας βρει… στην διαδικτυακή αγορά, οι L 504 είναι φτηνότερες από ποτέ.
Ούτε pick up, ούτε διακόσια μηχανήματα θέλει τώρα για να “βγεις”.
Όχι στο Δίκτυο, μωρό μου…
Στα FM.
Στον αέρα.
Στα καλώδια δεν πετάς. Χάνεσαι.-
