δείτε και δύο ντοκυμαντέρ για να μην “πάει στράφι” κι είναι κούφια η επέτειος
Η Εξέγερση του Πολυτεχνείου δεν έπεσε απ’ τον ουρανό.
Δεν ήταν ένα τριήμερο άσχετο από το παρελθόν.
Ούτε η κατάληψη της Νομικής έπεσε απ’ τον ουρανό.
Οι διαμαρτυρίες και τα επεισόδια στο μνημόσυνο του “Γέρου της Δημοκρατίας” δεν είναι άσχετα και ξεκομμένα απ’ το τι είχε συμβεί στον τόπο και το ’40 και το ’50 και το ’60 και το ’70.
Το πως φτάσαμε στην δικτατορία του 1967 δεν είναι θέμα του τι έγινε μια μέρα, μια βδομάδα, ένα ή δέκα χρόνια πριν. Κανένα κορυφαίο γεγονός δεν πέφτει απ’ τον ουρανό. Κανένα γεγονός, ακόμα και ασήμαντο, μικρότερης αξίας από άλλα, δεν είναι άσχετο από τα πριν και τα μετά και τα γεγονότα είναι όλα σε μια σειρά χρονολογική και με σχέσεις αιτίου και αποτελέσματος, αέναα και μόνιμα.
Η Εξέγερση του Πολυτεχνείου δεν είναι ένα, άσχετο με τα πριν και αδιάφορο για τα επόμενα, τριήμερο γεγονός στην Αθήνα του 1973.
50 χρόνια μετά, η επέτειος έχει μείνει να είναι η μία και μοναδική μέρα στις 365 που ασχολούμαστε -εντελώς επιδερμικά πια- με το γεγονός που καθόρισε την πορεία της Ελλάδας από το ’73 και μετά. Όπως πριν την Εξέγερση, την πορεία της Ελλάδας είχε καθορίσει το πραξικόπημα και η επιβολή της χούντας, όπως τα Ιουλιανά και η Αποστασία επίσης καθόρισε την πορεία της χώρας και έστρεψε τις εξελίξεις σ’ ένα δρόμο που έφερε τελικά την δικτατορία. 50 χρόνια μετά, η δήθεν τιμή που αποδίδουμε στην επέτειο είναι εντελώς τυπική και δεν μεταδίδει στους νεώτερους σχεδόν τίποτε σημαντικό, κάτι χρήσιμο για το παρόν και το μέλλον. Πολύ περισσότερο, για εμάς τους μεγαλύτερους είναι ήδη μια ακόμη απόδειξη μιας κατάντιας συνεχιζόμενης: αντί η απόσταση από τα γεγονότα να φέρνει την πληρέστερη καταγραφή και την τελική αξιολόγηση και τα αναπόδραστα για όλους συμπεράσματα, 50 χρόνια μετά, απόψεις υπάρχουν πολλές, εντελώς αντίθετης αντίληψης των πραγμάτων κι αυτό επιβάλλει έναν σιωπηλό περιορισμό της ενασχόλησης και τον προβληματισμό … με τι ;;; Με το κορυφαίο γεγονός της πλέον σύγχρονης Ιστορίας μας.
Αν δεν ξέρουμε πως φτάσαμε στο Πολυτεχνείο, τι έγινε στο Πολυτεχνείο, ποιοι έκαναν τι και πως, γιατί και με ποια πρόθεση, η τυπική παράθεση τσιτάτων και συνθημάτων και οι μικροδόσεις Ιστορίας άπαξ του έτους και ως εκεί, δεν τιμά στο παραμικρό αυτούς κι αυτές που έκαναν την Εξέγερση του Πολυτεχνείου, κορυφαίο γεγονός του πρόσφατου παρελθόντος μας. Αυτούς κι αυτές, νεκρούς, τραυματίες, ζωντανούς, βασανισθέντες ή όχι, γνωστούς ή άγνωστους που μετέτρεψαν μια ακόμα Τετάρτη και μια ακόμη μαύρη Παρασκευή, σε αιώνιο και άφθαρτο σύμβολο αγώνα και αυτοθυσίας, σε πρότυπο ακηδεμόνευτης εξέγερσης.
Του χρόνου καλύτερα.
Το Πολυτεχνείο ζει.
Επιμύθιο: η νεολαία είναι πάντα η πρώτη και ανετότερη στην κριτική της κοινωνίας και της εξουσίας, στην κατανόηση της εποχής και -φυσικά- στην ευρηματικότητα. Η νεολαία των τελών του ’60 πρώτη πήρε χαμπάρι την φαιδρή πλευρά των χουνταίων. Την αισθητική τους αναπηρία. Πρώτη διαπίστωσε ότι η χούντα είχε τα αποτελέσματα που επιδίωκε μόνο όταν χρησιμοποιούσε βία. Και το πρώτο χτύπημα κατά της χούντας και της κεφαλής της, τον ίδιο τον δικτάτορα καταγράφηκε στις 23 Απριλίου 1969, στην δεύτερη χουντική “Γιορτή Νεολαίας”. Χωρίς βία, χωρίς βόμβες και όπλα. Χωρίς καμία αντίθεση, αλλά με τον … υπερβολικό πανηγυρισμό. Κι ο Παπαδόπουλος έμαθε εκείνη την νύχτα από που να φοβάται… Δείτε τον.
