Η τυχαία συνάντησή του με το μπαγλαμά δημιούργησε και ένα …. αξιοθέατο και δίνει την ευκαιρία για ανθρώπινη διασκέδαση και ψυχαγωγία. Κι ο τουρισμός λατρεύει τη μοναδικότητα κι ο Έλληνας κάποτε λάτρευε το απλό.
Ο Βασίλης είναι επαγγελματίας μουσικός.
Σπουδαγμένος σε ωδεία, με διπλώματα, πάρτες και νότες.
Παίζει κόντρα μπάσσο, κιθάρα, αρχαιοελληνική λύρα και μπαγλαμά.
Αν μπείτε σε κάποια ταβέρνα των ορεινών περιοχών του Δήμου μας κι είναι παρασκευοσαββατοκύριακο, έχετε πολλές πιθανότητες –μπαίνοντας- να δείτε μια σκηνή απ’ το παρελθόν και ν’ ακούσετε ήχους από –ίσως- το πιο συμπαθητικό όργανο του κόσμου.
Ένας άνθρωπος, ένας μπαγλαμάς, μια φωνή.
Χωρίς ενισχυτές, χωρίς ηλεκτρισμό.
Χωρίς ο καλλιτέχνης και το έργο του να επιβάλλονται στη βραδυά σας με τη βοήθεια της τεχνολογίας.
Σκέτα.
Unplugged, που λένε.
Όπως παλιά.
Ο Βασίλης κατάγεται από τον τόπο μας και –ζώντας κοντά, στη Θεσσαλονίκη- δεν ξέκοψε απ΄ τη ρίζα του.
Ήταν όμως το «μπλέξιμο» με το μπαγλαμά που έδωσε σ’ αυτόν την ευκαιρία να κάνει κάτι που τον ευχαριστεί πολύ και στους ακροατές του να ξαναζούνε το παρελθόν.
Και να το εκτιμούν.
Και να περνάνε μια βραδυά με τα κέφια τους να επιβάλλουν την κυριαρχία τους κι όχι τα κέφια τους να παραγκωνίζονται από μια ορχήστρα με πρόγραμμα, με ντεσιμπέλ, με αποστολή και με όπλο… τον ηλεκτρισμό.
Όχι.
Ο Βασίλης κι ο μπαγλαμάς του παίζουν όπως πρέπει.
Διακριτικά όταν η πελατεία τρώει, πίνει, κουβεντιάζει, διαφωνεί, σωπαίνει.
Πρωταγωνιστικά, αν η πελατεία έρθει «στο κέφι».
Αν καταφέρει το πιο λιτό σχήμα, μια φωνή κι ένας μπαγλαμάς, να τους φέρει «στο κέφι».
Ο Βασίλης Μιχαήλ είναι ελληνοκεντρικός.
Σε όλα του.
Δεν βλέπει νέα προβλήματα, μεγαλύτερα απ΄ τα παλιά.
Βλέπει ότι υπήρχε φτώχεια και πλούτος, πάντα.
Κι ότι κρατάμε ακόμα γιατί οι «κόκκινες γραμμές» μας είναι τα απλά πράματα, τα πολύ κοντινά στον άνθρωπο.
Ταβέρνα και τηγανητή πατάτα.
Και χτυπάνε την ταβέρνα –λέει- γιατί εμείς δεν είμαστε «μπαγλαμάδες».
Είμαστε… «μπακλαβάδες».
Είμαστε γλυκείς.
Και θα τα καταφέρουμε.
Πολεμώντας με όπλα από ξύλο.
Και χωρίς απάνθρωπα βοηθήματα.
Το τραγούδι της εισαγωγής «Την όγδοη μέρα» (στίχοι του Μανώλη Ρασούλη και μουσική του Μάνου Λοΐζου), τραγουδά η Χάρις Αλεξίου (Τα τραγούδια της Χαρούλας, 1979, MINOS EMI)
