Επέτειος στη σιωπή

και θρίαμβος της υποκρισίας

λες κι η αποκατάσταση αφορούσε 100 στρέμματα γης πάνω απ’ την Πλατεία Συντάγματος…

Σαν απόψε, 42 χρόνια πριν, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής έψαχνε ένα ασφαλές κατάλυμα για να περάσει την πρώτη νύχτα του στην Αθήνα, μετά πολλά χρόνια αυτοεξορίας στο Παρίσι. Μαζί του, η Ελλάδα μόλις είχε περάσει την πρώτη μέρα σχετικής ελευθερίας, μετά 2651 μέρες στυγνής στρατιωτικής δικτατορίας. Επτά χρόνια, τρείς μήνες και τρεις μέρες, μετά το ξημέρωμα της 21ης Απριλίου 1967…

Σαράντα δύο χρόνια μετά, απόψε ξεκινά ο 43ος χρόνος κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας που σίγουρα υπάρχει στο Σύνταγμά μας, στους νόμους, «στα χαρτιά», αλλά –αντικειμενικά- …η Δημοκρατία μας είναι μόνο «στα χαρτιά»… Την περίοδο του «γύψου» των συνταγματαρχών, διαδέχτηκε μια περίοδος έντονης πολιτικοποίησης, μια άνοιξη της πολιτικής (σε επίπεδο πολιτών και πολιτικών οργανώσεων), αλλά –για δεύτερη φορά μετά το 1945- η λύση του μεγάλου πολιτικού προβλήματος της χώρας ήρθε πακεταρισμένη σε έτοιμο πακέτο από το εξωτερικό και -ως πολιτική επιλογή- ήταν αντίθετη με τα όσα είχαν συμβεί τα επτά χρόνια πριν την επιστροφή Καραμανλή: όσοι αντιστάθηκαν στη βαρβαρότητα, βρέθηκαν πάλι στο περιθώριο, με τις ευχές όσων αποφάσιζαν πριν από μας, για μας. Ο Καραμανλής, όχι επειδή ήταν στην πολιτική του φιλοσοφία, αλλά έχοντας κατανοήσει ότι ο πλανήτης ΔΕΝ ζούσε στα μέσα της δεκαετίας του ’50, αλλά στα τέλη της δεκαετίας του ’70, έπραξε τα αυτονόητα. Και ήταν τόση η έλλειψη των στοιχειωδών της Δημοκρατίας στον τόπο μας, ώστε τα ελάχιστα που έπραξε να τον χρήσουν Εθνάρχη. Ευτυχώς, οι πραγματικοί ηγέτες του κόσμου, δεν επέλεξαν τον ψυχροπολεμικό Αβέρωφ ή την μέθοδο της αργής διολίσθησης  προς τη Δημοκρατία. Αλλά, γι’ αυτή την …γενναιοδωρία, είχαμε ήδη καταβάλλει –και καταβάλλουμε- το τίμημα που αντιστοιχεί στο ανεπανάληπτο έγκλημα σε βάρος της Κύπρου. Το συνεχιζόμενο.

Ο κύκλος της Ιστορίας είχε ως τώρα: την πλήρη απαγόρευσης της πολιτικής και της ενασχόλησης με τα κοινά (1967-74), την απόλυτη πολιτικοποίηση των πάντων και την καθυστερημένη άνθιση της επαναστατικότητας ως το 1981 και έκτοτε… την πλήρη υποχώρηση κάθε τι πολιτικού και τον θρίαμβο της απουσίας των πολιτών από τη δημόσια ζωή και την πλήρη επικράτηση της διαφθοράς και της κατάπτωσης των πάντων.

Ο κύκλος αυτός, ο τελευταίος, δεν έκλεισε και δεν θα κλείσει αβασάνιστα και ανέξοδα. Ζούμε το στάδιο της πλήρους ασυδοσίας, της υποβοηθούμενης από την πλήρη φτώχεια, την απόλυτη ένδεια. Τα φαινόμενα απολυταρχίας, διαφθοράς και γελοιοποίησης της Δημοκρατίας (μας) είναι πάμπολλα και απτά, ακόμη και στον στενό τόπο του Δίου-Ολύμπου και της Πιερίας. Η σημερινή επέτειος, ειδικά επειδή «γιορτάζεται» στην απόλυτη σιωπή, πρέπει να μας προβληματίσει, όχι για να αποσβολωθούμε, αλλά για να σταθούμε στα πόδια μας με αποφασιστικότητα*. Την Ελευθερία και τη Δημοκρατία ή τις κατακτάς και διατηρείς το δικαίωμα να τις απολαμβάνεις ή τις χάνεις ένα βράδυ σαν όλα τ’ άλλα, κοντά στο ξημέρωμα…

Δεν είναι ο φόβος των τανκς που επιβάλλει την προσήλωση στη Δημοκρατία, είναι η ανάγκη για ανθρώπινη διακυβέρνηση ανθρώπων.

Η σωματική και πνευματική βία, η επιβολή αποφάσεων τραγικά λίγων σε βάρος του συνόλου, τα βασανιστήρια, οι εξορίες, ο αποκλεισμός της πλειοψηφίας από τα κοινά, η κατάργηση της Βουλής, η κατάργηση των ελάχιστων ανθρωπίνων δικαιωμάτων και η ανεξέλεγκτη αδικία, η ποδηγέτηση των θεσμών-πυλώνων της Δημοκρατίας δεν απαιτούν πλέον κανένα τανκ για να συμβούν και να επικρατήσουν…  Κι όσοι διαφωνήσουν με τον παραλληλισμό, ας μας εξηγήσουν πόσο μεγάλη είναι η διαφορά της αναγκαστικής φυγής στην αυτοεξορία με την σύγχρονη μετανάστευση μέσω ελεύθερων και ανοιχτών συνόρων. Ποια η διαφορά μιας βραδιάς βασανιστηρίων –έστω και κάθε μήνα-, με το καθημερινό βασανιστήριο της φτώχειας, της ανεργίας, της ατέλειωτης υποχρέωσης προς το κράτος, του απλού «πρέπει να πληρώσω 100 ευρώ ρεύμα και δεν έχω πια ούτε τη δυνατότητα να πληρώσω 10 και θα ζήσω χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα. Πως θα το αντέξουν τα παιδιά μου;». Για να μην μετρήσουμε τις αυτοκτονίες των τελευταίων επτά χρόνων και τις συγκρίνουμε με τους θανάτους αγωνιστών του 1967-74. Ή τα εγκλήματα κατά του περιβάλλοντος που συνέβησαν τότε και συνεχίζονται έκτοτε αδιάκοπα.

Χρόνια της Πολλά της Δημοκρατίας μας.
Αθάνατοι όσοι πότισαν το δέντρο της και στην περίοδο της Χούντας.
Ποτέ ξανά.
Γρήγορα, απ΄ τις ευχές να περάσουμε στην πράξη.-

 

*(Οι άρχοντές μας οι τοπικοί εκδίδουν πολυσέλιδα δελτία Τύπου και ανακοινώσεις όταν βουλώνουν μια τρύπα ή κλαδεύουν χόρτα ή παραστούν σε κάποιο πανηγυράκι ή βρούνε ευκαιρία να επιδείξουν την προσήλωσή τους στα υψηλά και τα κορυφαία «του Έθνους». Για τη σημερινή επέτειο, αναζητώ ποιος είπε δυο λόγια έστω, ποιος έκανε τον κόπο να ξεφύγει απ’ το ελάχιστο, ποιος τιμάει το σημερινό υψηλότερο όλων, όσο υποκριτικά τιμάει νεκρούς προγόνους και την κληρονομιά τους… Γιατί η Δημοκρατία, γέννημα των προγόνων μας είναι και -στην Πιερία- οι άρχοντές μας δηλώνουν πολλά που αφορούν το τόσο μακρινό παρελθόν. Και επιμένουν ότι … λένε αλήθεια!!!!)