απ’ τα μνημεία της απάθειάς σας
Δύο «δίδυμα»* έργα που ξεκίνησαν και ολοκληρώθηκαν σχεδόν ταυτόχρονα, κοσμούν εδώ και μέρες την κεντρική πλατεία του Λιτοχώρου και θα μπορούσαν άνετα να αποτελέσουν ταυτόχρονα και μνημεία της κατάντιας μας.
Το ένα κατασκευάστηκε πάνω από το κουφάρι ενός μαρμάρινου και –αναλόγως δαπανηρού- σιντριβανιού, με το ανεδαφικό σκεπτικό ότι αρμόζει περισσότερο στην αρχιτεκτονική παράδοση του χωριού μας, τη χαμένη απ’ τα τέλη της δεκαετίας του 1970, χωρίς κανένα σχέδιο, καμία μελέτη, καμία διαβούλευση. Ο εκλεγμένος ηγέτης μας αποφάσισε και εκτέλεσε. Οι υπόλοιπες λεπτομέρειες είναι γνωστές ήδη και θλιβερές αρκετά για να χαρακτηριστεί το όλο θέμα «κατάντια». Η απόφαση, η αισθητική και η διαχείριση του ενός, επιβλήθηκε σε όλους, ακόμη και σ’ αυτούς που γνώριζαν με κάθε βεβαιότητα ότι το «έργο» έπρεπε να σταματήσει πριν καν αρχίσει η πρώτη του φάση: το «ξήλωμα» του σιντριβανιού. Κι ενώ ο δήμαρχος κυβερνά επικαλούμενος νόμους, κανείς δεν βρέθηκε, με τους ίδιους τους νόμους, να σταματήσει την αυθαιρεσία του. Κανείς.
Το άλλο, το «δίδυμο» έργο φέρει κι αυτό την αισθητική του εμπνευστή και δωρητή του και των δημιουργών του. Ούτε γι’ αυτό χρειάστηκε κάποια μελέτη, μια άδεια, ένα κάτι. Συμφωνήθηκε με την εκκλησία και … «όλα τα σκυλιά δεμένα». Ενσωμάτωσε και λίγα σπαράγματα μαρμάρων, απ’ το παλιό σιντριβάνι να ‘χουν πάνω τους να κλαίνε όσοι δεν αντιμετώπισαν την κιτσάτη αυθαιρεσία όπως της αξίζει: δυναμικά. Κι έτσι… το ένα, το «ψηλά στου γουμάρ’» έργο, απέκτησε αδερφάκι φτιαγμένο «μι του σκιπάρ’»…
Ως να βρεθεί ο επόμενος στριμωγμένος θιασώτης της αυθαιρεσίας ή ικανός και καλαίσθητος άρχοντας να ξηλώσει προς το καλύτερο ή το χειρότερο κάθε ασχήμια στον τόπο αυτόν εδώ, των πολλών σχολίων και της βρώμικης απάθειας και της διαπλεκόμενης συνενοχής.
Μια αψίδα, στην είσοδο της θεϊκής μας κοινότητας, πριν την σειρά των χαβανέζικων φοινικόδεντρων, ποιος θα μας δωρίσει;
*Τα δύο έργα είναι «δίδυμα» γιατί έχουν κι άλλες πολλές ομοιότητες…
