” Φανταστείτε το ταξί στην άκρη, έναν άνθρωπο ξαπλωμένο στο χώμα και εγώ μόνος”…
Ο Σάκης Προκόβας είναι συνδημότης μας, οδηγός ταξί. Στους Λιτοχωρίτες είναι γνωστός ως «Μπολερός». Γύρισε τον κόσμο με το εμπορικό ναυτικό –ως ασυρματιστής-, άφησε τη θάλασσα και δημιούργησε το –ιστορικό πια- μπαρ Bolero, χρόνια μετά το άφησε και άνοιξε το –επίσης- Bolero Shoes και τα τελευταία χρόνια, κάθεται στο τιμόνι και μεταφέρει ανθρώπους, αλλοδαπούς κυρίως, σε κοντινούς και μακρυνούς προορισμούς. Αγαπημένη του διαδρομή: όπου στον Όλυμπο. Οι αλλοδαποί επιβάτες καταλήγουν φίλοι του, με σχετική ευκολία. Λίγο «τα μυαλά» που κουβαλάει ο «Μπολερός», ο τρόπος που βλέπει τα πράγματα και τον κόσμο, η νοοτροπία του, λίγο η μουσική που ακούει, τα αγγλικά του, … και οι επισκέπτες μας συμπληρώνουν τα κενά ενός αφιλόξενου κράτους, με το χαμόγελο και την εξυπηρέτηση του Σάκη. Όπως και με όλων σχεδόν των οδηγών ταξί. Προχθές, έζησε κάτι που δεν κατατάσσεται στις ευχάριστες εμπειρίες. Ειδικά για τον επιβάτη του. Θα μπορούσε να ‘ναι ένα επεισόδιο με πολλαπλάσιες επιπτώσεις στον τόπο μας. Αυτό τον τόπο που μόνο εμείς θεωρούμε πανέμορφο, τέλειο, θεϊκό, άξιο να έρχονται άνθρωποι απ’ όλο τον πλανήτη να τον επισκεφθούν και μόνο για να πάνε μια βόλτα στο Βύθο, στο φαράγγι του Ενιπέα, να πληρώνουν τέλος και εισιτήριο. Ας διαβάσουμε την μικρή περιπέτεια. Κι ας προβληματιστούμε. Όχι εμείς οι διοικούμενοι, οι πνιγμένοι στα προβλήματα. Όχι. Οι διοικητές μας, οι εκλεγμένοι για να λύνουν προβλήματα και να προάγουν τον τόπο.
Και θα επανέλθουμε. Σύντομα.
Από το προφίλ του Σάκη στο Fb:
Σήμερα το μεσημέρι βίωσα μια κατάσταση που συμβαίνει μερικές φορές. Χρεώθηκα ένα δρομολόγιο από Πριόνια για κέντρο υγείας Λιτοχώρου. Ένας Γερμανός τουρίστας 58 ετών , ανέβηκε από Λιτόχωρο μέσω του φαραγγιού του Ενιπέα στα Πριόνια, μόνος. Έφτασε σε κακά χάλια. Είχε υψηλή πίεση και πονούσε πολύ η κοιλιά του. Ξεκινήσαμε για το κέντρο υγείας. Μιλούσε ελάχιστα, βασικά μόρφαζε από τους πόνους. Στον πρώτο οξώνα μου λέει να σταματήσουμε. Βγαίνει έξω και πέφτει στα τέσσερα. Νόμιζα ότι θα ξερνούσε αλλά όχι. Μετά σωριάζεται φαρδύς πλατύς στο χώμα σφαδάζοντας. Του λέω σε τριάντα περίπου λεπτά θα φθάσουμε στο κέντρο, εκτός αν ηθελε να καλέσω ασθενοφόρο. Αισθάνθηκε λίγο καλύτερα και ξεκινήσαμε πάλι. Εν τω μεταξύ οι διερχόμενοι σταματούσαν και προσπαθούσαν να βοηθήσουν.
Λίγο μετά στον δεύτερο οξώνα μετά τον Σταυρό, στην ευθεία μου λέει να σταματήσουμε. Τον βγάζω έξω και μου σωριάζεται χάμω φωνάζοντας. Εκεί ομολογώ τα χρειάστηκα. Λες να μου πάθει τίποτα εδώ; Τηλεφωνώ στο κέντρο υγείας και με παραπέμπουν στο 166. Ευτυχώς αυτοί απάντησαν αμέσως. Τους εξηγώ τι συμβαίνει και μου λένε μην τον μετακινείς θα στείλουμε ασθενοφόρο . Κάθομαι τώρα και τον παρηγορώ. Φανταστείτε το ταξί στην άκρη, έναν άνθρωπο ξαπλωμένο στο χώμα και εγώ μόνος. Αλλά ευτυχώς σε λίγο πέρασαν κάποιοι. Άλλοι έφυγαν, άλλοι έμειναν. Κατέβηκε μια παρέα και ο ένας μου λέει να τον γυρίσουμε στο πλάι, για να αποφύγουμε αναρρόφιση.
Μετά έρχεται ένας άλλος οδηγός που είχε δει την φάση στα Πριόνια. Αυτός έλεγε να τον πάμε στο κέντρο υγείας. Εγώ όμως δεν τον άκουσα, γιατί ξέρω ότι είναι καλύτερα να περιμένεις γιατρό. Απλώς τον έριχνα νερό στο κεφάλι. Πέρασαν και δύο του ερυθρού σταυρού τυχαία. Μετά καταφτάνει ένας Έλληνας διερχόμενος γιατρός που μιλούσε γερμανικά. Αποφάνθηκε ότι δεν ήταν καρδιακό το επεισόδιο και θα μπορούσα να τον επιβιβάσω, με σκοπό να συναντήσουμε πιό κάτω το ασθενοφόρο και να κερδίσουμε χρόνο. Το σκέφτηκα λίγο γιατί είχα εντολή να περιμένουμε εκεί. Αλλά από την άλλη δεν ήξερα πότε θα φτάσει το ασθενοφόρο. Παίρνω τηλέφωνο το κέντρο υγείας αλλά δεν το σηκώνανε. Λέει ο γιατρός πήγαινε εσύ εμπρός και εγώ από πίσω. Είχαν μαζευτεί καμμιά δεκαριά αμάξια, κόσμος.
Τελικά τον ξαπλώνουμε στο πίσω κάθισμα. Ο καυμένος είχε εξαντληθεί. Ξεκινάω. Το ένα μάτι στο δρόμο, το άλλο σ` αυτόν. Είχα πολύ αγωνία. Ησύχασα λίγο όταν είδα ότι με ακολουθούσε ο γιατρός.
Λίγο μετά τη Ζηλνιά συναντιώμαστε με το ασθενοφορο. Τα παιδιά ήρθαν στην ώρα τους. Να μην τα πολυλογώ, έκλεισε για λίγο ο δρόμος, τον βάλαμε στο ασθενοφόρο. Βρεθήκαμε στο κέντρο υγείας.
Του παρασχέθηκαν οι πρώτες βοήθειες και συνήλθε λίγο. Με ευχαρίστησε ο άνθρωπος και έφυγα.
Τώρα ερωτήσεις: Δεν θα `πρεπε να υπάρχει κάποιος σταθμός πρώτων βοηθειών στο βουνό; Ίσως και δύο;
Ο φίλος μου Τηλέμαχος που δουλεύει στο ΕΚΑΒ μου είπε ότι σε λίγο θα τους καλούσαν να παραλάβουν από Γκορτσιά ένα άτομο με γαστρεντερίτιδα.
Ο Όλυμπος είναι το πιο επισκέψημο βουνό της Ελλάδος και όχι μόνο. Νομίζω ότι χρήζει πολύ μεγαλύτερης προσοχής. Η εικόνα να έχω έναν άνθρωπο στο χώμα, στην άκρη του δρόμου, αβοήθητο και να υποφέρει δεν μου αρέσει καθόλου, για να χρησιμοποιήσω ήπιες λέξεις….
