-θα πηδήξω, μαμά…. — θα σε δω, παιδί μου.-
Αν κάτι μπορεί να πάει στραβά , θα πάει.
(1ος νόμος του Μέρφυ και άρθρα a, b,c, d και e)
Όσο λιγότερο το σκεφτείς στην είσοδο, τόσο περισσότερο θα προβληματιστείς –και θα δυσκολευτείς- στην έξοδο.
Διότι, άλλο είσοδος κι άλλο έξοδος.
Μπαίνεις στη σπηλιά, αλλά δεν ξέρεις πως και αν θα βγεις. Οι σπηλιές –ενίοτε- κρύβουν και αρκούδες…
Άσε που μπορεί να μπεις, να πάνε όλα καλά ή να πάνε χάλια, να δοκιμάσεις να βγεις και την τότε είσοδο/τώρα έξοδο να τη φυλάνε πραιτοριανοί και γκιουλέκες (ή και άλλα τάγματα).
Όπως και να διαλέξεις να το παίξεις το παιχνίδι και τους αντιπάλους, στην πολιτική, η είσοδος και η έξοδος είναι η ίδια δίοδος και αλλάζει μόνο η φορά και η κατεύθυνση. Έξοδος κινδύνου είναι μόνο μία: η παραίτηση. Αλλά έχει πάντα το ίδιο ρίσκο: θα υπάρχει κάτι αμέσως μετά την έξοδο κινδύνου ή μόνο η έρημος της λήθης, του ισόβιου παροπλισμού και της ανεπανόρθωτης χρεοκοπίας;
Ισχύει και για σένα ό,τι καθόρισε ο πορτιέρης: «Ας πρόσεχες».
Δεν κρύβεσαι μόνο εσύ, όλοι κρύβονται. Και οι απέναντι. Ειδικά αυτοί. Είναι τόσο δεμένοι με την ύπαρξη του πρώτου γιατί μόνο αυτή τους εξασφαλίζει την ύπαρξή τους ως δεύτερους, τρίτους και τέταρτους. Ζονκ στον πρώτο; Ζονκ σε όλους.
Φαντάσου η άβυσσος να ‘ταν τόσο φαρδιά, όσο και βαθιά. Τουλάχιστον είναι στενή, βρε κουτό… Ένα αλματάκι και βρέθηκες απέναντι. Αν πάλι θες να πέσεις μέσα, … κοίτα πίσω σου.
Δες κι ένα απόσπασμα από παλιά καλή ελληνική ταινία («Κακός, ψυχρός κι ανάποδος») να γελάσει λίγο το χειλάκι γιατί την Τετάρτη έχει και Συμβούλιο. Αν βέβαια προσέλθει η πλειοψηφία. Γιατί στο σύνολό της δεν την βλέπω να προσέρχεται και αν προσέλθει σε ομάδες, δεν θα τα’ αντέξει ο αρχηγός το σκηνικό.
Αυτά.
Φιλιά και αγωνιστικούς χαιρετισμούς από τον Ταρίκ Αλ Ζουράφι ντι Μιντίνα.
ΥΓ: ε ναι: να μη γίνω κακός; Όλα τα μαντρόσκυλα να φερμάρουν γύρω μου και να μην έχω μια κλάρα… μόνο με χούϊασμα* έφτασα ως εδώ.
ΕτΟ
*χούϊασμα: μεγίστη αποτρεπτική κραυγή, Κωστάκη.
