“Υπ’ όψιν ότι, μετά την δύσιν του ηλίου, πας κυκλοφορών εις τας οδούς, θα πυροβολείτε άνευ προειδοποιήσεως…”
Την άνοιξη του 1964, η πλατεία του Λιτοχώρου γέμιζε από κόσμο που έτρεξε να υποδεχθεί τον Μίκη Θεοδωράκη, τον ηγέτη των “Λαμπράκηδων”. Ο Λαμπράκης ήταν ήδη ένα χρόνο νεκρός. Ο θάνατός του υπήρξε ένα ακόμη διετές ορόσημο από το 1961 και τις βρώμικες εκλογές του, ως το 1967 και την επιβολή της επτάχρονης δικτατορίας των παρανοϊκών. Ένστολων παρανοϊκών με βαρύ παρελθόν, ευλογημένους του “Ψυχρού Πολέμου” αξιωματικούς, απ’ ευθείας συνεργάτες των Αμερικανών που συντηρούσαν το παγκόσμιο αυτό καθεστώς φόβου, συνεργάτες που είχαν όμως τις ευλογίες της CIA, ως του σημείου να ξεπεράσουν τον βασιλιά και τους ανωτέρους τους αξιωματικούς που προετοίμαζαν το πραξικόπημα που τελικά έκαναν οι συνταγματάρχες.
Το άλλο διετές ορόσημο στην πορεία από την “δημοκρατική” εκτροπή του 1961 ως την βίαια εκτροπή και το στρατιωτικό πραξικόπημα, υπήρξε η Αποστασία του Ιουλίου του 1965. Ένα πρόσωπο συνδέει αυτές τις δύο καθοριστικές για την Ελλάδα χρονιές: ο δικτάτορας Γ. Παπαδόπουλος. Στην πρώτη, αναίμακτη εκτροπή του ’61, είναι επικεφαλής εφαρμογής του Σχεδίου “Περικλής” που νόθευσε το αποτέλεσμα των εκλογών, μειώνοντας τα ποσοστά της “Ενιαίας Δημοκρατικής Αριστεράς” και -δευτερευόντως- της “Ένωσης Κέντρου”. Στην κατάληξη αυτής της εξαετίας πολιτικής αυθαιρεσίας, από το 1961 ως το 1967, εφάρμοσε -το βράδυ της 20ης προς την 21η Απριλίου- το τελικό σχέδιο: αυτό της επιβολής δικτατορίας. Την ώρα που ο Παπαδόπουλος και οι συνεργάτες του έφταναν στο Πεντάγωνο για να καταλύσουν το καθεστώς και να αλυσοδέσουν την Ελλάδα, ο βασιλιάς έβλεπε κάποια ταινία στο Τατόι, με τις αδερφές του-πριγκίπισσες. Ήταν 23.30′, 20 Απριλίου 1967. Όταν η ταινία τέλειωσε, το πραξικόπημα ήταν σε πλήρη εξέλιξη. Ως τις 3 τα ξημερώματα, όλες οι ενέργειες επικράτησης, όπως η κατάληψη κέντρων επικοινωνιών και η σύλληψη χιλιάδων πολιτικών και πολιτών που θα μπορούσαν να αποτρέψουν την δικτατορία, είχαν ολοκληρωθεί. Στις 6.30 το πρωί της 21ης Απριλίου τα ραδιόφωνα ανήγγειλαν αυτό που περίμεναν όλοι οι Έλληνες να γίνει από καθημερινή φήμη, καθημερινό καθεστώς.
Η ίδια κατάσταση επικρατούσε και στο Λιτόχωρο. Οι εφημερίδες συντηρούσαν κι εδώ τις συζητήσεις περί -βασιλικού- πραξικοπήματος. Η ΕΔΑ, οι “Λαμπράκηδες”, οι παπανδρεϊκοί Κεντρώοι, συζητούσαν όσα κατέγραφε ο Τύπος και -μέρα με τη μέρα- τα αντανακλαστικά τους χαλάρωναν, όπως σ’ όλη την Ελλάδα. Ξημερώματα της 21ης.4.67, ο διοικητής της Ασφάλειας Κατερίνης φρόντισε να επιμεληθεί ο ίδιος τις ζωτικές για το πραξικόπημα ενέργειες, με την προσωπική του παρουσία σε κάθε άκρο της Πιερίας. Συνελήφθησαν αρκετοί “σεσημασμένοι” τις πρώτες ώρες και πολλοί περισσότεροι τις επόμενες. Τα γραφεία της ΕΔΑ και των “Λαμπράκηδων”, πάνω από το μετέπειτα καφεκοπτείο “Τζουμάκα” στο Παζάρι, δέχονται εισβολή και “ξεσκονίζονται” πλήρως. Δεν εντοπίζεται τίποτα παράνομο ή ύποπτο. Ακολουθούν έρευνες σε σπίτια και κάθε λογής κτίριο. Βράδυ επίσης, έρχεται η σειρά του τότε γραμματέα της τοπικής ΕΔΑ και μέλους της διοίκησης του σωματείου οικοδόμων, Παντελή Τηλέγραφου. Οι αστυνομικοί μπερδεύουν το σπίτι του με σπίτι γείτονα που ξενυχτά λόγω ασθένειας του παιδιού του. Ακούγοντας θόρυβο στην αυλή του, ο γείτονας ανοίγει την πόρτα και με αγωνία αναφωνεί “έλα, γιατρέ μου..” για να εισπράξει μια από τις μεγαλοπρεπείς σφαλιάρες της επταετίας. Στο σπίτι του Τηλέγραφου, ανοίγουν όλα τα ντουλάπια, οι ντουλάπες, τα συρτάρια, ψάχνονται έπιπλα και όλα ελέγχονται. Τίποτα δεν εντοπίζεται. Κόκκινος από αγανάκτηση ο τελευταίος ασφαλίτης που αποχωρεί, κλείνοντας την πόρτα, διατάζει την οικογένεια Τηλέγραφου “Και σβήστε το φως…”.
Πενήντα χρόνια μετά, οι νοσταλγοί του σκοτεινότερου παρελθόντος δεν είναι πια νοσταλγοί. Είναι θιασώτες και πιστοί μιας τάχα ιδεολογίας, πλήρως ενεργοί και με κοινοβουλευτικό μανδύα. Που εκφράζουν τις προθέσεις τους με άνεση που εξασφαλίζει η Δημοκρατία που θέλουν να καταλύσουν. Αν μέχρι πριν λίγα χρόνια μπορούσαμε να ισχυριστούμε ότι η Ιστορία δεν μπορεί να επαναληφθεί σε ότι αφορά ένα στρατιωτικό πραξικόπημα στην Ελλάδα με το συνηθισμένο “είσαι τρελός; δεν γίνονται αυτά τα πράματα”, ας αναλογιστούν πόση παράνοια κουβαλούσαν οι δικτάτορες και πόση οι απόγονοί τους. Όσο για τις πολιτικές, τις κοινωνικές και τις οικονομικές συνθήκες στην Ελλάδα και διεθνώς και το κατά πόσο αυτές μπορούν να γεννήσουν -ακόμη μεγαλύτερες- εκτροπές… κοιτάξτε γύρω σας. Και σβήστε το φως.-
Bonus Track
Χουντικοί και φασίστες υπάρχουν παντού στην Ελλάδα. Και στο Λιτόχωρο, το Δίον-Όλυμπος, την Πιερία. Και λόγο έχουν και την ευκαιρία να τον επικοινωνούν ελεύθερα, καπηλευόμενοι την Δημοκρατία που θέλουν να καταλύσουν. Και τα μέσα δημοσιοποίησης κατέχουν για να διαφημίζουν την σε καθαρεύουσα και αρχαΐζουσα εκφρασμένη παράνοιά τους, με τις ευλογίες της Ελευθεροτυπίας, απαραίτητου συστατικού της Δημοκρατίας. Στα προηγμένα κράτη που οι ίδιοι προβάλουν ως πρότυπά τους και γενέτειρα της ιδεολογίας της τάχα τελειότητας, ο ναζισμός και ο νεοναζισμός είναι τόσο παράνομοι και άμεσα κολάσιμοι που αναγκάζουν τους ομοϊδεάτες τους να ταξιδεύουν στην Ελλάδα για να τραγουδήσουν με τους Έλληνες Εφιάλτες το απαγορευμένο εκεί “Deutschland über alles” .
