Frozen Ambrosia

Η 3η Απριλίου 2017 ήταν μια σημαντική μέρα
για την Πιερία και το κυριότερο σύμβολό της, τον Όλυμπο.
Αλλά και το ζωτικότερο –εδώ και δεκαετίες- θέμα σχετικά με τον Όλυμπο:
την ανάπτυξη της Πιερίας, μέσω του Ολύμπου.

Στο Επιμελητήριο Πιερίας, για δεύτερη φορά σε μικρό χρονικό διάστημα, ο Δημήτρης Μάρδας (βουλευτής σήμερα και ως πρόσφατα υφυπουργός Εξωτερικών, αρμόδιος για τις διεθνείς οικονομικές σχέσεις) εξειδίκευε ακόμη περισσότερο  τις απόψεις του, εμμένοντας στην πρότασή του για ορειβατικό χωριό, τελεφερίκ, ελικοδρόμια, όλα αυτά που θα καταστρέψουν το βουνό και τον χαρακτήρα του, τον πραγματικό και τον μυθώδη. Υπερθεματίζοντας το «όραμα» του προσκεκλημένου του, ο οικοδεσπότης πρόεδρος του Επιμελητηρίου, Ηλίας Χατζηχριστοδούλου, πρότεινε και δημιουργία μικρού αεροδρομίου και εκμετάλλευση των λιμανιών της Πιερίας ως μαρίνες, για τουρισμό υψηλότερου επιπέδου απ΄ αυτόν που έχουμε. Κι όλα αυτά με τον κο Μάρδα να δηλώνει απειλητικότερα αυτή τη φορά –με ακόμη μεγαλύτερη άνεση- ότι πολλές απ’ τις προτάσεις σήμερα είναι απαγορευτικές, αλλά “θα δούμε τι θα περιέχει το Προεδρικό Διάταγμα για τον Όλυμπο”. Παρόντες ελάχιστοι αιρετοί, σε σχέση με την πρώτη επίσκεψη του κου Μάρδα στο Επιμελητήριο, ένα περίπου χρόνο πριν, αλλά δύο τουλάχιστον από τους τέσσερις βουλευτές του νομού, συναδέλφους του ΣΥΡΙΖΑ που και πάλι δεν πήραν θέση σχετικά με τις προτάσεις που ακούστηκαν.

Την ίδια ώρα, στην άλλη άκρη της πόλης, στην «Εκάβη», οι ορειβατικοί-χιονοδρομικοί-φυσιολατρικοί σύλλογοι του νομού μας, φιλοξενούσαν την πρώτη προβολή στην Πιερία του ντοκιμαντέρ “Frozen Ambrosia – A Winter Adventure in Greece ”, με την παρουσία του δημιουργού του, Constantine Papanicolaou, Κωνσταντίνου Παπανικολάου, επί το ελληνικότερον. Ο Κωνσταντίνος είναι Αμερικανός, ελληνικής καταγωγής, μιλάει τα αμερικάνικα κανονικά, όχι «σπαστά», και μαθαίνει –εδώ και δυο περίπου χρόνια τα ελληνικά, τα οποία μιλάει ήδη καλύτερα από «σπαστά». Ο Κωνσταντίνος Παπανικολάου δουλεύει σ’ αυτό που λένε στην Αμερική και στην Ελλάδα, Show Business, με ειδικότητα -πολλά χρόνια τώρα- την κινηματογράφηση των χειμερινών σπορ. Έχει κινηματογραφήσει πρωταθλητές του είδους σε πάμπολλα βουνά σ’ όλο τον κόσμο, έχει καταγράψει μοναδικά κατορθώματα, είναι ο εντελώς ειδικός στην κατηγορία «ντοκιμαντέρ-χειμερινά σπορ». Ανακάλυψε τυχαία –όπως πολλοί Αμερικανοί και Ευρωπαίοι- προς μεγάλη του έκπληξη, ότι στην Ελλάδα μπορεί κανείς να χαρεί, όχι μόνο τη θάλασσα και το καλοκαίρι, αλλά και το χειμώνα και τα βουνά. Η απόφασή του να βάλει στο φιλμ τα χειμερινά σπορ στην Ελλάδα «τσιμεντώθηκε» μέσα του όταν το Γραφείο Τουρισμού της Νέας Υόρκης απάντησε στην αίτησή του για χρηματοδότηση του φιλμ: «μα στην Ελλάδα δεν έχει χιόνι…». Έτσι, αποκλείστηκε η πιθανότητα να εξασφαλίσει κάποια έξοδα της προσπάθειάς του από κάποιο φορέα κι ο Κωνσταντίνος ξεκίνησε, ξέροντας ότι όσοι έχουν την ίδια τρέλα με τον ίδιο, θα καταλάβουν, θα κατανοήσουν και θα βοηθήσουν. Κι έτσι έγινε.

Πως το ντοκυμαντέρ του μη ειδικού που προωθεί την άκοπη πρόσβαση μέσω Ελασσόνας και τίποτα άλλο, το γυρισμένο μόνο στη διάρκεια του καλοκαιριού, φιλοξενείται στο αρχαίο θέατρο του Δίου, αγκαλιάζεται από φορείς της Πιερίας, προβάλλεται και διαφημίζεται με έξοδα του Ελληνικού Δημοσίου, ενώ το ντοκυμαντέρ του ειδικού που αναδεικνύει μια παγκόσμια μοναδικότητα της χώρας μας και της Πιερίας και του χειμερινού τουρισμού που τόσο επιθυμούμε στην Πιερία, το γυρισμένο μόνο σε χειμερινή περίοδο, ίσα-ίσα εξασφαλίζει δύο ώρες «φιλοξενίας» σε μια άχρωμη αίθουσα, επίσης δημόσια;;; Πως όσοι γκρέμισαν τα τείχη να περάσουν τα “κρυμμένα μονοπάτια”, συμπίπτουν με τους θιασώτες του τελεφερίκ και του ελικόπτερου και της ανοικοδόμησης σε αλπικά υψόμετρα;;;

Το ντοκιμαντέρ του είναι γεμάτο χιόνι και σκι. Ανθρώπους του σκι και του χιονιού, του snowboard, των χειμερινών αναβάσεων για τη χαρά της κατάβασης με σκι, πραγματικά περιστατικά, κάποιες περιπέτειες αποτυπωμένες πραγματικά και χωρίς καμία δραματοποίηση, περιπέτειες που βιώνει ο πρωταγωνιστής, την ώρα που ταυτόχρονα τις καταγράφει. Στο τελικό αποτέλεσμα, πρωταγωνιστής ΔΕΝ είναι όμως ο δημιουργός του ντοκυμαντέρ, αλλά τα βουνά της Ελλάδας, το τι μπορεί κανείς να χαρεί σ’ αυτά, χωρίς ελικόπτερα και βενζινοκίνητα μέσα, οι αληθινοί εραστές της απείραχτης φύσης και του χιονιού που δεν άγγιξε χιονοστρωτήρας. Οι πρωτοπόροι του είδους σ’ όλη την Ελλάδα, παρελαύνουν στα πλάνα του, καταθέτουν τις απόψεις τους, αλλά –κυρίως- εξομολογούνται και τους φόβους τους. Highlights του ντοκιμαντέρ ένας άθλος που έμεινε ανεκπλήρωτος -αποδεικνύοντας ότι η προσπάθεια ήταν πραγματική κι όχι «στημένη»- και τα πρώτα πλάνα που καταγράφουν πως, που και από ποιους τα ελικόπτερα ήδη «βολτάρισαν» στον Όλυμπο, μεταφέροντας σκιέρ.

Στο “Frozen Ambrosia”, ο αφηγητής δεν καταβάλλει καμία προσπάθεια να πουλήσει τον εαυτό του, αν και η αφήγηση είναι εντελώς προσωπική. Το τελικό προϊόν όμως είναι η Ελλάδα και τα χειμερινά σπορ στην Ελλάδα. Όχι ο παρουσιαστής, παραγωγός, κεντρικό πρόσωπο. Δεν αποκαλύπτει το ντοκιμαντέρ κανένα κρυμμένο μονοπάτι προς κανένα κρυμμένο ή φανερό προορισμό καταστροφικών επιδιώξεων. Οι ήρωές του αφήνουν τα γνωστά μονοπάτια δεκάδες φορές κάθε χρόνο, όταν αυτό χρειάζεται για να απολαύσουν πραγματικό σκι. Στη διάρκεια πραγματικού χειμώνα. Μια περαστική ή πολύωρη ομίχλη δεν αναγορεύεται γελοιωδώς σε μέγα κίνδυνο. Δεν κινηματογραφούνται, όσα κινηματογραφούνται, για να δελεάσουν ή να εντυπωσιάσουν τους άσχετους, όχι. Να τους πληροφορήσει για το τι συμβαίνει κι όταν αυτοί είναι κλεισμένοι σε διαμερίσματα με καλοριφέρ, ναι. Να δείξει το δρόμο στους ειδικούς που αγνοούν τον Όλυμπο και πολλά άλλα ελληνικά βουνά, ναι. Να συμβάλλει ουσιαστικά και με τον αποτελεσματικότερο τρόπο στο να γίνει γνωστή η Ελλάδα και για τα βουνά και τον χειμώνα της, ναι. Αυτό το επιδιώκει και το καταφέρνει. Σε μια ώρα. Γεμάτη πανέμορφες εικόνες, με την ποιότητα του ειδικού επαγγελματία.

Το “Frozen Ambrosia – A Winter Adventure in Greece ” προβλήθηκε με τη βοήθεια και την φροντίδα συλλόγων ορειβατών και φυσιολατρών. Δεν «άνοιξε» γι’ αυτό κανένα αρχαίο θέατρο, την προβολή της …προβολής του δεν χρηματοδότησαν δημόσιοι φορείς, δεν στριμώχτηκαν στην πρώτη του προβολή στην Πιερία δημόσιοι άρχοντες και «οραματιστές» της ανάπτυξής μας με βάση τον Όλυμπο, στην πραγματική του διάσταση ή το μύθο του. Δεν δαπάνησε το ελληνικό Δημόσιο ευρώ για το τελικό αποτέλεσμα ή για την προβολή του. Κι όπως συμβαίνει συνήθως στην Ελλάδα και πολύ συχνά στην Πιερία-γενέτειρα του τραγέλαφου, το δαπανηρό και το προβεβλημένο είναι άχρηστο και παραπλανητικό, υπερεκτιμημένο και σπάταλο. Για μια ακόμη φορά, ένας τόσο ξένος και τόσο Έλληνας ανέλαβε και κατάφερε να δώσει «σάρκα και οστά» στην καλύτερη προσπάθεια προβολής, ενώ η σχεδιασμένη, καλοπληρωμένη και υιοθετημένη από πάμπολλες εξουσίες ανάλογη προσπάθεια «κουτσαίνει» σε όλα τα επίπεδα. Γι’ αυτό και προχωρά από κρυμμένα μονοπάτια, μιλάει «σπαστά» και ελληνικά και αγγλικά και πλατειάζει –με το αζημίωτο- ακατάσχετα, επιβεβαιώνοντας ότι ο ειδικός μπορεί να είναι λακωνικός, ο άσχετος … βολοδέρνει σε ομίχλες.

Οι κυνηγοί της παγωμένης αμβροσίας καταθέτουν στο ντοκιμαντέρ και την άποψή τους για την ¨ανάπτυξη¨ που κάποιοι προσπαθούν να επιβάλλουν στην Πιερία. Δυστυχώς, η προβολή του ντοκιμαντέρ έγινε χωρίς τον κο Μάρδα. Ίσως, βλέποντάς το, θα αναρωτιόταν «ποιοι είναι αυτοί που μπορούν να πληρώσουν αεροπλάνα και ελικόπτερα για να ¨πεταχτούν¨ για skiing weekend στο βουνό των Θεών και ταυτόχρονα θα δεχτούν να συνυπάρχουν με τις χιλιάδες που θα μεταφέρουν τα τελεφερίκ και θα σιτίζουν τα fast foods;». Υπάρχουν πλούσιοι και μεγιστάνες έτοιμοι  να συγχρωτιστούν με τους πελάτες του φτηνού, βιομηχανικού τουρισμού του τελεφερίκ; Κάναμε τις παραλίες «σαν τα μούτρα μας» και τώρα θα κάνουμε και το μοναδικό –παγκοσμίως- βουνό μας;

Μήπως είναι ώρα οι «οραματιστές» που δεν έφεραν καμία ανάπτυξη εδώ και μισό αιώνα να κατευθυνθούν ανεπιστρεπτί στο μονοπάτι “secret path to Oblivion” και μαζί τα «ντοκυμαντέρ» που «σαρώνουν» την κρίση μας, βασισμένα στην γνωστή πιερική φάμπρικα των δελτίων Τύπου και των διεκπεραιωτών όλων των καταστροφικών συμφερόντων;

Όσοι βρέθηκαν στην προβολή του “Frozen Ambrosia” είχαν την ευκαιρία να συνομιλήσουν με τον δημιουργό του, αφού η διοργάνωση δεν περιελάμβανε το συνηθισμένο happy ending «ευχαριστώ τους γονείς μου, όλους εσάς που καταβάλλατε δημόσιο χρήμα για να ΄μαστε τώρα εδώ και να σας πω ότι εγώ είμαι το τελικό προϊόν για το οποίο μοχθούν δεκάδες άλλοι»… Κι απ’ την κουβέντα αυτή με το κοινό (ορειβάτες και λοιποί …αντιαναπτυξιακοί), προέκυψε καθαρό το συμπέρασμα: η Ελλάδα είναι τυχερή μέσα στην ατυχία της διπλά: και δεν «αναπτύχθηκε» όπως ο υπόλοιπος κόσμος και παραμένει σε μεγάλο βαθμό ανέπαφη και εξαιρετικά μοναδική σε παγκόσμιο επίπεδο και όσα πριν χρόνια είχαν τον χαρακτηρισμό «εναλλακτικό», σήμερα είναι main stream μόδα και η Ελλάδα βρέθηκε –τυχαία- στην κορυφή. Αλλά κάποιοι θέλουν να κάνει τα βουνά της, όπως κατάντησε τις παραλίες της: τσιμέντο, ασχήμια, αυθαιρεσία αντιοικολογική και παρανομία αντιαναπτυξιακή.