έπρεπε να δει τον Όλυμπο για να μπορεί να πει ότι έχει δει τον κόσμο όλο
Τον συνάντησα λίγο έξω απ’ το Λιτόχωρο. Είχε ανέβει την ανηφόρα από το Δίον και ασφάλισε το κινητό του σπίτι δίπλα στην άσφαλτο για να απολαύσει τη θέα προς τη θάλασσα και τον συννεφιασμένο Όλυμπο και να πάρει μια ανάσα.
Matias Tartiere, βραζιλιάνος με ιταλική καταγωγή. Από την Joinville της νότιας Βραζιλίας, περιοχή εγκατάστασης Γερμανών και βορειοευρωπαίων, στις αρχές του 20ου αιώνα. Πάμπλουτος, αν και ούτε καν μεσήλικας.
Την τρίτη του μακρά πορεία στον κόσμο την πραγματοποιεί με το δίτροχο που σχεδίασε και κατασκεύασε, αφού προηγήθηκαν δύο εξίσου μεγάλες πορείες με τα πόδια και με ποδήλατο. Όταν η τελευταία του δημιούργησε πρόβλημα στο γόνατο, είχε έρθει η ώρα για το βελτιωμένο καροτσάκι: με φρένα και οδόμετρο. Βολεύει όλα τα απαραίτητα για την αυτονομία του περιηγητή και με την προσθήκη ενός μικρού ηλιακού πάνελ τροφοδοτεί τις ανάγκες καταγραφής του ταξιδιού, δορυφορικής πλοήγησης, επικοινωνίας… Το μόνο του πρόβλημα -ως τώρα- του έτυχε στην Ελβετία, όταν του απαγόρευσαν να διασχίσει ένα τούνελ χωρίς να βρίσκεται μέσα σε κάποια όχημα. Αλλά κι αυτό το πρόβλημα ξεπεράστηκε.
Διανύει κάθε φορά περίπου 8.000 χιλιόμετρα. Περπατά -συνήθως- οκτώ με δέκα ώρες. Αυτή τη φορά έφτασε στην Κωνσταντινούπολη με αεροπλάνο και η πορεία πεζή άρχισε από την Αδριανούπολη (Εντιρνέ). Πέρασε στη Βουλγαρία, από κει στη Ρουμανία, πίσω στη Βουλγαρία, στη Σερβία, τη FYROM και μετά Ελλάδα. Για τον Όλυμπο και την Αθήνα. Κι όταν δει τα δύο πιο γνωστά σημεία της Ελλάδας, θα τραβήξει πάλι βόρεια στα Βαλκάνια και -μέσω Αυστρίας- στη Γερμανία, με τελικό προορισμό την Πορτογαλία, πριν “πετάξει” -μετά 6-8 μήνες- στην πατρίδα του. Πιο πλούσιος απ’ όσο ήταν όταν ξεκίνησε…
Δεν βολεύεται με τα ταξίδια-express του αυτοκινήτου, του τραίνου και του αεροπλάνου. Διαβαίνει τους τόπους αργά, μαθαίνει την καθημερινή γλώσσα για απλές κουβέντες, τρώει το φαΐ τους, όχι από παγκοσμιοποιημένα μενού πολυάστερων ξενοδοχείων, αλλά εκεί που τρώνε κι οι ντόπιοι. Μοιράζεται ιστορίες και χαιρετισμούς, τον οδηγούν, του δείχνουν το δρόμο με νοήματα και με κατευόδια. Κι έτσι, είδε σχεδόν όλο τον πλανήτη.
Άφησε το περιττό βάρος στο Λιτόχωρο για να φτάσει στο Μύτικα.
Έχει σκαρφαλώσει το Ακονκάγκουα, την κορυφή ολόκληρης της Αμερικής, αλλά το διπλάσιο ύψος του -κι ακόμα περισσότερο- δεν φτάνει τη φήμη του Ολύμπου. Το Ακονκάγκουα έχει τη φήμη του κρυμμένη σε εγκυκλοπαίδειες. Του Ολύμπου, η νότια Αμερική την γνωρίζει, όσο την γνωρίζουν όλες οι γωνιες του πλανήτη. Δεν είναι η τεχνική δυσκολία που έφερε τον Matias στον τόπο μας. Τον έφερε το προσκύνημα.
Ήρθε πλούσιος κι έφυγε πάμπλουτος.
Πλούτος -λένε- πραγματικός είναι μόνο το να δεις τον κόσμο.
Και ν’ αγαπήσεις τους ανθρώπους του.
Καλό δρόμο, Matias.
