Ένα “σαν σήμερα” που χάθηκε μεταξύ Γιλντιρίμ, Τράμπ, Συρίας και Φωκά…
Σαν σήμερα γεννήθηκε.
Στην Αγγλία με τους αιώνες παράδοσης άψογης οργάνωσης της δημόσιας διοίκησης και της τήρησης αρχείων, δεν υπάρχει καμία καταγραφή της γέννησής του.
Άσημος έφυγε να συνεχίσει την τέχνη του στην Αμερική. Να υπηρετήσει τη νέα -τότε- τέχνη του σινεμά.
Επεδίωξε και κατάφερε να έχει ο ίδιος την πλήρη ευθύνη των ταινιών του.
Ως και της μουσικής τους.
Και των επικίνδυνων σκηνών.
Δημιούργησε πολλά. Άπειρα. Όχι μόνο κινηματογραφικά. Και την United Artists.
Όταν επισκέφθηκε ξανά την γενέτειρά του, ήταν το πιο γνωστό πρόσωπο στον πλανήτη.
“Χάρισε” στο Χίτλερ το μουστάκι του Σαρλώ και 20 χρόνια αργότερα καταρράκωσε κάθε πτυχή μεγαλείου είχε χτίσει ο παρανοϊκός δικτάτορας, με μια ταινία αξεπέραστα μοναδική. Μια ταινία που όλοι του έλεγαν να μην “γυρίσει”. Αλλά την “γύρισε”. Ταυτόχρονα με την πραγματική Ιστορία. Την τέλεια αλληγορία των “δίδυμων”: ο ανώνυμος ανθρωπάκος-θύμα όλης της ανθρώπινης βαρβαρότητας και εξουσίας κι ο πανίσχυρος δικτάτορας που κι οι γελοιότητες του ακόμα μετατρέπονται σε πάνσοφες αποφάσεις και θεωρίες.
Ενώ ο κινηματογράφος είχε ήδη ήχο κι αυτός επέμενε να δημιουργεί βουβές ταινίες, έκανε πρεμιέρα στον ήχο με τον “Μεγάλο Δικτάτορα”. Και ήταν το δημιούργημά του αυτό όχι απλώς η εσαεί απάντηση στο φασισμό και τη βαρβαρότητα, αλλά -ταυτόχρονα, το 1940- μια αναπάντεχη προφητεία για το τι θα συνέβαινε. Μια πρώτη κραυγή του πόσο γελοία είναι η βαρβαρότητα και πόσο επιμελημένα κρύβει την γελοιότητα αυτή με τον ακραίο μεγαλοϊδεατισμό.
