Προσωπικό

για το πιο πλατύ χαμόγελο της Καλαμαριάς

 

 

 

Άντε τώρα να μη σκεφτώ ότι το ξαφνικό μπουρίνι δεν είναι άσχετο…

Άντε τώρα να βρούμε χώρο στην βαρετή ομοιότητα μιας ακόμα συνηθισμένης μέρας να χωρέσουμε τον καημό του φευγιού σου.

Να βρούμε ισοδύναμα για το απίστευτο χαμόγελό σου.

Να πούμε μια κουβέντα παρηγοριάς στον γίγα.
Στην κοράκλα.

Να σταματήσουμε την τρελλή σβούρα του μυαλού με τις εικόνες της νιότης, τα γέλια και τις χαρές…

Κι αυτό το απίστευτο χαμόγελο…

που επικρατούσε με τον πληθωρισμό του σ’ όλους τους χώρους. Απ’ το τραπέζι της παρέας ως τις φωτογραφίες του ζεύγους Δήμα, ως τα ερτζιανά χωρίς εικόνα, τα ραδιοφωνικά…

 

Σ’χώρα με που δεν θα διαλέξω κάτι πιο πένθιμο, αλλά έτσι θα σε θυμάμαι… με το πρώτο τραγούδι που έκανες επιτυχία, τότε παλιά, στη Σαλονίκη, στον κρατικό. Είμαι σίγουρος ότι συμφωνεί κι η Χριστίνα. Σίγουρα θα συμφωνεί. Το ξέρω.

 

Ε και … τα λέμε, μωρέ Σδουγκούλι… Σε φιλώ.-