για τα γκολ και το χαμόγελο
Το Λιτόχωρο και η Πιερία αποχαιρέτησαν χθες ένα από τα αγαπημένα τους παιδιά που έφυγε πρόωρα, αφήνοντας πίσω αναμνήσεις από εποχές αθώες, γήπεδα “ξερά”, νίκες ομόθυμες και προσπάθειες κοινές, μιας κοινότητας ανθρώπων που έκανε άλματα και πλονζόν να συγχρονίσει το βήμα της με την υπόλοιπη Ελλάδα και τον υπόλοιπο κόσμο.
Παιδί που αγαπήθηκε στο δημόσιο χώρο που -κατά πολλούς- ξεπερνά κι αυτόν της πολιτικής, ο Σάκης Σάλτας έπαιξε μπάλα από πολύ μικρός, όπως όλοι. Χωρίς τον απαραίτητο σήμερα εξοπλισμό, χωρίς πολυτέλειες. Όπως όλοι, τότε. Απ’ τον βραχύβιο ΠΑΟΛ του Αη-Γιώργη, γρήγορα στον “Απόλλωνα” του 1970, ομάδα και ιδέα που υπηρέτησε απ’ όλες τις θέσεις, για δεκαετίες. Ταλέντο φυσικό, όπως όλοι όσοι έφταναν να αποκτήσουν “τάπες” και κυριακάτικη στολή. Μέλος κι αυτός μια μεγάλης παρέας αμούστακων παιδιών και ακούραστων ενηλίκων που μάτωσαν -κυριολεκτικά- στα Κατούνια να πάνε το τοπικό σύμβολο ψηλά. “Για τη φανέλα”… Για τα σχαρίκια και την καλή κουβέντα και την πανηγυρική φωτογράφιση, ενώ η κερκίδα παραληρούσε. Για την ανταπόκριση του Γρηγόρη στα δευτεριάτικα φύλλα…
Ο μεγάλος τελικός ήρθε νωρίς για το Σάκη, ήταν μακρά η πορεία προς τον τελικό και δεν έχασε ούτε τη διάθεση για νίκη, ούτε το χαμόγελο το αβίαστο. Μα η λήξις ήρθε νωρίς, παράταση και πέναλτι δεν δίνεται στους αγώνες αυτούς και η φανέλα “κρεμάστηκε” χωρίς ήττα ανθρώπινη, αλλά από τέλος αναπόδραστο, όπως πρόσφατα και για τον μεγάλο τερματοφύλακα της γενιάς του, τον Γιάννη Μαγιαλιά. Είναι αμφότεροι ήδη στη χρυσή ενδεκάδα της μνήμης από χρόνια αθωότητας, σε γήπεδα “ξερά” και νίκες καθημερινές που θα ‘ναι πάντα επικές γιατί γέμιζαν την καθημερινότητα με χαμόγελα και πίκρες, πάντα με ειλικρινή, επίμονο αγώνα.
σσΕτΟ: ειλικρινά ευχαριστούμε τον Σωτήρη Μασταγκά και το Νίκο Μυρσίνη για τις φωτογραφίες και τα στοιχεία
