Εχορτάσαμεν

και "Μακεδονίαν Ξακουστήν" (του Αλεξάνδρου η χώρα)

και βακαλάον και αλλιάδαν (κοινώς σκορδαλιά)

Αντήχησον εκκωφαντικώς σήμερον -περί την μεσημβρίαν- αι πλαγιές του νεφοσκεπούς βουνού των θεών, με την αλαλαγή των επιγόνων των γενναίων της Ιστορίας “Εχορτάσαμεν”, ένεκα συνέπεσε η επέτειος της Παλιγγενεσίας και η καθιερωμένη βρώσις αλιάδος και βακαλάου με έμμετρον και περήφανον κατανάλωσις “Μακεδονίας Ξακουστής” (του Αλεξάνδρου η χώρα).

Έπειτα από πείναν και λιμόν υπερδεκαετήν και κοινωνικήν αμνησίαν υπερεικοσαετήν, μετήχθημεν αίφνης και ορμητικώς, από τα αλλοδαπής προελεύσεως διπ (dip, εναιώρημα αμερικανιστί) εις την σεβάσμιον και εθνοπρεπή αλιάδα ή σκορόθαλμον (κοινώς σκορδαλιά), ταίρι εθνοπρεπές του βακαλάου, όστις μας έθρεψε και εις το παρελθόν, αντάμα με τα όσια της φυλής, όπως αμέσως μετά ολοκληρωτικάς καταστροφάς. Τον δε βακαλάον εξοικονομούμε πλέον ιδίοις εξόδοις, αντί να καλομαθαίνομεν εις αποστολάς σκανδιναυικάς λίαν ανθρωπιστικάς, έτει και έτι.

Και Μακεδονίαν χορτάσαμεν, εις κάθε ευκαιρία, ένεκα η σημερινή επέτειος η αρμόζουσα πλήρως ως αφορμή, συνδέουσα όλα τα εθνικώς σχετικά, με επιτυχία και εγγύτητα ομοιάζουσα την συνάφειαν βακαλάου και σκορδαλιάς, τα οποία υπερκαταναλώσαμε ένεκα η λήξις του λιμού και η ελευθερία καταναλώσεως. Πολλοί δε ήρθησαν εις σημείον παράλογον να άδουν την “Μακεδονία Ξακουστή” (του Αλεξάνδρου η χώρα) ως και οίκαδε και ενώ είχον μεταπηδήσει εις την παραδοσιακήν βρώσιν του βακαλάου, θέτοντας εαυτούς εις κίνδυνον και βαρυστομαχιάς και πνιγμού, αφού εδιατήρουν τον ρυθμόν του παιάνος και τον μετέφεραν και στον ρυθμόν καταπόσεως (βακαλάου ΚΑΙ σκορδαλιάς). Και είναι γνωστόν, εξ αρχαιοτάτων και βυζαντινών και προσφάτων επικών περιόδων, ότι η ταύτη υπερκατανάλωσις προκαλεί μεν το λιγότερον δίψαν, αλλά και φούσκωμα (κοινώς τυμπανισμόν) και λιποθυμίας (κοινώς ντουβρουτζάν) εκ της πτώσης της πιέσεως που προκαλεί ο σκόρδος (ειδικώς Θήβας, Καρδίτσης και Ξάνθης).

Μένει πλέον η εφαρμογή αρχαιοελληνικού μέτρου εις τα ανωτέρω συνολικώς, αφού τυγχάνει παγκοίνως γνωστόν ότι η υπερκατανάλωσις των πάντων -και των ανωτέρω-, έτι περαιτέρω η μέθεξις αυτών (κοινώς ανακάτωμα) πλοηγεί αναγκαστικώς εις ανωμάλους καταστάσεις -ΚΑΙ λιποθυμίας- παρά της αθωότητος της κατανάλωσης εις φυσιολογικάς δόσεις του βακαλάου, της αλλιάδος και της “Μακεδονίας Ξακουστής” (του Αλεξάνδρου η χώρα). Και το πεζότερον (ήτοι βαρβαρικόν): βρωμάει η σκορδαλιά και όπως άδωμεν συγχρόνως (την “Μακεδονίαν Ξακουστήν” -του Αλεξάνδρου η χώρα- ή έτερα εμψυχωτικά ή ψυχαγωγικά), άτομα πολλά, αλλά και οικείες και μαχαλάδαι, ζέχνουν και όζουν (κοινώς βρωμάνε, κυρία μου), αλλιάδαν. Κοινώς σκορδαλιά.

Ζήτω η Επανάστασις

Γρηγορείτε εισέτι, πατριώται

Νυν υπέρ πάντων εμμέτρων ο αγών

και η Μακεδονία, ξακουστή (του Αλεξάνδρου η χώρα).-