κ α λ ω σ ό ρ ι σ ε ς (εμείς,…. καλά. Να εδώ… όπως τα ήξερες… και -εδώ που τα λέμε- ….όλο και χειρότερα πάμε, όλο και βαθύτερα.
Σαν να ‘σουν μπαρκαρισμένος επί πενταετία μου φαίνεσαι…
Σαν να επέστρεψες κατόπιν μακροχρονίου ναυτολογήσεως και βρήκες τον τόπο σου αλλαγμένο και εκπλήσσεσαι με τις αλλαγές.
Σαν να μην είδες ποτέ ότι ο τόπος όλος κρύβει θαμμένα σκουπίδια κι ο Χαρέλας μετράει τις σχετικές μηνύσεις με την δεκάδα.
Σαν να μην έχεις δυνατότητα ενημέρωσης απ’ το Τμήμα Περιβάλλοντος…
Σαν να μην πήρε φωτιά η ΠΑΡΑΝΟΜΗ χωματερή στη Λεπτοκαρυά και σαν να μην ήταν δεδομένο και αυταπόδεικτο ποιος έσπρωχνε τα σκουπίδια στο ρέμα και τι έγινε όταν πήραν φωτιά.
Σαν να μην είδες ποτέ την καραπαράνομη και σε κοινή θέα για δυο χρόνια χωματερή κάτω απ’ τα διόδια της Λεπτοκαρυάς και την “δίδυμή” της, την μικρότερη, στην απέναντι όχθη της Ζλιάνας…
Σαν να μην είδες ποτέ την χωματερή στη γεώτρηση του Πλαταμώνα και πως κάηκε το περιεχόμενό της υπό τον τίτλο “Καύση κλαδεμάτων”…
Σαν να μην είδες ποτέ σκουπίδια να “παρκάρονται” ΜΕΣΑ στο αμμορυχείο.
Σαν να μην είδες ποτέ την τρύπα του αμμορυχείου να φαρδαίνει και να βαθαίνει και τα έξοδα και το ηλεκτρικό ρεύμα να παραμένουν σε επίπεδα πλήρους παραγωγής, ενώ οι πωλήσεις έχουν μηδενιστεί, μαζί με τα έσοδα.
Σαν να μην είδες ποτέ τον ΧΥΤΑ και την μαύρη λίμνη της αναισθησίας μας και των ευθυνών τους (Δήμος, ΦΟΔΣΑ, Περιφέρεια, Τμήμα Περιβάλλοντος, κτλ).
Σαν να μην ξέρεις ότι ο Κώστας, όταν ξέμεινε από προέδρους και κλυδωνίστηκε για πρώτη φορά, σώθηκε από Κώστα που μαζί με την προηγούμενη πρόεδρο είναι τώρα μαζί σου στο νέο “μπάρκο”…
Σαν να μην βλέπεις πως μαύρισαν οι δρόμοι μας προεκλογικά με άσφαλτο, σ’ ένα χωριό που θέλει να πουλήσει τουρισμό αφού πρώτα χτίστηκε σαν να ήθελε να πουλήσει οικιστική αποκατάσταση των προσφύγων της Μικρασίας… Θα ‘σαι εδώ το καλοκαίρι αν η θερμοκρασία περιβάλλοντος ανέβει καμιά δεκαριά βαθμούς ή σε θάλασσες ξένες και γαλήνιες θα μπαρκάρεις πάλι;
Σαν να μην είδες την παράνομη χωματερή στα παλιά σφαγεία της Καρίτσας ή την καταπάτησή τους , αφού άδειασαν από σκουπίδια…
Σαν πρώτη φορά να άνοιξες εφημερίδα μετά καιρό πολύ και σαν αυτό που είδες να είναι πράγματι περιβαλλοντικό έγκλημα, το μόνο και το ειδεχθέστερο…
Σαν -τέλος- να σε κατέβασε στην πλατεία το ΚΤΕΛ, μετά από μπάρκο πενταετές και τρέξαμε εμείς να σε προϋπαντήσουμε και σε πήραμε στα χέρια μας αγκαλιά να σε καθίσουμε στο θώκο, ζητωκραυγάζοντας, τόσο γρήγορα που δεν πρόλαβες ούτε το σιντριβάνι να δεις. Σαν να πρόκειται, αύριο-μεθαύριο, να ξεσπαθώσεις και για το σιντριβάνι. Ή την ανάπλαση. Ή τα δέκα στρέμματα προεκλογικό μποναμά για τον οποίο και οι μπαρκαρισμένοι τρίβουν τα μάτια τους, σε άλλους παραλλήλους και σε άλλες θάλασσες…
Σαν να πρόκειται -μετά την πάροδο πενταετίας- και την τελευταία Παρασκευή, να ξεσπαθώσεις για την απολυταρχία, την αδιαφάνεια, την διαπλοκή και τις εξαγορές, την καταστροφή περιβάλλοντος, μέλλοντος και προοπτικών, την κοροϊδία και εξαπάτηση και πάρα πολλά άλλα. Σαν να πρόκειται να τα καταγγείλλεις, λες και άρχισαν να συμβαίνουν… επροψές.
Καλωσόρισες.
Πότε ξαναμπαρκάρεις;
