Στο κεντρικό σκηνικό, η ΝΔ πήρε ανεπιστρεπτί το μονοπάτι της αποσταθεροποίησης και της εκμετάλλευσής της, με εγγύηση ένα όνομα συνυφασμένο με παρόμοιες καταστάσεις και οικογενειακή παράδοση μεγαλύτερη του μισού αιώνα. Η ηγεσία του Αρείου Πάγου φυσικά και είναι θέμα που αξίζει να παιχτούν όλα τα χαρτιά που ως τώρα δεν παίχτηκαν. Και θα παιχτούν. Ήδη ο Βενιζέλος αναγκάστηκε να συνεχίσει μόνος, κατηγορώντας την Γεννηματά ότι κάνει το ΚΙΝΑΛ ουρά του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ ο ίδιος είναι ουρά της ΝΔ (όπως του επισημάνθηκε).

Το εύκολο αφήγημα της κεντρικής πολιτικής σκηνής είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ καταρρέει και ο Μητσοτάκης επελαύνει. Το δύσκολο (αφήγημα, δηλαδή η πραγματικότητα), δεν έχει ακόμη διαφανεί. Αλλά ο χρόνος θα ‘ναι πυκνός και θα κυλά γρήγορα ως την 7η Ιουλίου 2019. Κι ένας -προεκλογικός- μήνας είναι τεράστιος χρόνος…

Στο τοπικό σκηνικό, Γερολιόλιος και Δημόπουλος “μονομαχούν” αύριο για την δημαρχία. Τα εισαγωγικά περιγράφουν ακριβώς το επίπεδο αυτής της δήθεν σύγκρουσης. Την οποία είχνα την ευκαιρία να ξεδιπλώσουν σε 15 μήνες προεκλογικού χρόνου και δεν το έπραξαν. Ο ένας αρκέστηκε στο να ψελλίζει γενικότητες για τα σκουπίδια και το ύφος διοίκησης Δημόπουλου, προσπερνώντας σκανδαλώδεις πράξεις του ανθυποψηφίου του, όπως το προεκλογικό χάρισμα 10 παραλιακών στρεμμάτων δημοτικής γης, ακόμα και με οκτώ -8- ψήφους. Το ίδιο έπραξε κι ο Δημόπουλος που αρκέστηκε κι αυτός στο να καταγγέλλει το “Σύστημα” που μας ρουφούσε το αίμα για πολλά χρόνια, του οποίου ενεργούμενα ήταν και οι σύμβουλοι που συνυπέγραψαν κάθε πράξη του για τέσσερα ολόκληρα χρόνια. Και οι οποίοι αποχώρησαν. Κι ο Δημόπουλος δε είπε ποτέ κάτι πιο συγκεκριμένο από «τα  βαρίδια», ενώ κατ’ ίδίαν διαβεβαίωνε ότι ετοίμαζε εξώδικα κατά συγχωριανού του… Και μετά τα τέσσερα αυτά χρόνια, ο Τσε Γκεβάρα απ’ την Βροντού, πήρε τα βουνά της Σιέρρα Ολύμπια για να απελευθερώσει την Αβάνα που τον εξέλεξε με δόξα και τιμή, το 2014. Και που τον συντήρησε ακόμα κι όταν δεν του είχε μείνει στέλεχος εύκαιρο και πρόθυμο να αναλάβει την ΔΕΑΔΟ ή τις αντιδημαρχίες. Γνωρίζουν αμφότεροι -και όλοι μας- ότι προέρχονται απ’ την ίδια σάρκα, το ίδιο “Σύστημα”. Και πασιφανές είναι από χθες ότι κι οι Φαρμάκης και Μυλωνέρος -κι ο ουραγός της παρέας που κατάφερε ίσα-ίσα να εκλεγεί- είναι εξίσου παιδιά του “Συστήματος” κι αυτοί. Η πολιτική τους ποιότητα καθορίστηκε χθες, όταν πριν στεγνώσει το μελάνι των ανακοινώσεών τους περί ψήφου συνείδησης και ελευθερίας βούλησης, τα ίδια τους τα στελέχη έκατσαν στην πρώτη σειρά του Δημόπουλου, χωρίς οι ηγέτες να πούνε το παραμικρό. Ήδη παζαρεύουν με την ανασφάλεια του τελικού αυριανού αποτελέσματος, προς και τις δύο κατευθύνσεις. Όλοι οι πρόθυμοι δομέστικοι του Συστήματος αυτού δεν γνωρίζουν παραταξιακά όρια και ιδεολογικούς φραγμούς: βρίσκονταν και βρίσκονται σε πολλές παρατάξεις και καθήκοντα και εισέπραξαν -κυριολεκτικά ή μεταφορικά- και στη διάρκεια αυτής της πενταετίας και θα συνεχίσουν να εισπράττουν και στην επόμενη τετραετία. Και κάπου στο βάθος είμαστε κι εμείς…

Και είμαστε στο βάθος του πλάνου, ενώ στο προσκήνιο είναι τόννοι σκουπιδιών που σαπίζουν, ανύπαρκτες στοιχειώδης υποδομές, ανύπαρκτη διαφάνεια και καθημερινή καταπάτηση όλων των νόμων και -δίπλα σ’ αυτά- οι νέες μεγάλες ευκαιρίες για κονόμα. Των μεγάλων, των ομίλων. Συν το μέγα, το μέγιστο, τελευταίο τοπικό Ελ Ντοράντο, μετά την ΔΕΑΔΟ. Την δημόσια γη, τα δημόσια ακίνητα όλων των ειδών. Την οποία καταπίνουν με στόματα χαώδη στελέχη δύο συγκεκριμένων -δήθεν πολιτικών- χώρων της Πιερίας, με καταρρέοντα ήδη όρια και σύνορα. Ο τρίτος χώρος, ο νεοπαγής και νεότευκτος παρακολουθεί με την ένοχη σιωπή του γνώστη που ανέχεται το αμάρτημα. Δείτε που καταλήγει η δημόσια γη στην Πιερία και ειδικά του νότιου τμήματός της. Άνθρωποι ποιας παράταξης ή παρατάξεων αναπτύσσονται, ενώ μας τάζουν ανάπτυξη, δεκαετίες τώρα. Με τη βοήθεια “δημοσιογράφων” που τονίζουν σε μια πρόταση ακόμη και τα άρθρα και μετά δεκαετίες δημοσιογραφίας δεν αποκάλυψαν ποτέ τίποτα, χορταίνουν τους πεινασμένους με Πανεπιστήμια Ολύμπου και τελεφερίκ, ενώ ο προβληματισμός δέκα λεπτών (της ώρας) αρκεί να καταδείξει την γελοιότητα των δήθεν αναπτυξιακών προτάσεων. Την ίδια ώρα, ακίνητα-φιλέτα καταλήγουν στους ανοιχτομάτηδες ντόπιους ή επισκέπτες πολιτικούς. Και τώρα ήρθε η ώρα της τελικής εφόρμησης.

Καλούμαστε αύριο να εκλέξουμε δήμαρχο, λέει ο Δημόπουλος. Κληθήκαμε μια βδομάδα πριν, απαντά η πραγματικότητα. Και εκλέξαμε. Επιλέξαμε. Και το αποτέλεσμα είναι δεδομένο. Σε αριθμούς, ποσοστά και έδρες. Κι όσοι δεν έχουμε καμιά σκασίλα να επιλέξουμε ποια συσκευασία φυτοφάρμακου θα καταπιούμε, δεν “τσιμπάμε” από κανένα πλαστό δίλημμα. Ίδιοι είναι. Όχι μόνο οι δύο, αλλά οι πέντε. Με σίγουρη εξαίρεση την –παραδοσιακώς υπάρχουσα- παράταξη του ΚΚΕ και πιθανώς αυτή του Κιάφα, αν και ήδη κι εκεί οι αποστάτες είναι έτοιμοι να εκδηλωθούν. Θα προσέλθουμε στις κάλπες, γιορτάζοντας την Δημοκρατία και την Απλή Αναλογική. Και επιλογές έχουμε καλύτερες απ’ το δίλημμα “Γερολιόλιος ή Δημόπουλος”, “Παπάγος ή Πλαστήρας”. Τι θα κερδίσουμε; την άμεση αποκάλυψη των πραγματικών προθέσεων των δομέστικων του Συστήματος, μόλις χρειαστεί. Και θα χρειαστεί αμέσως μετά τις εκλογές κι ως την 1η Σεπτέμβρη. Προγραμματική συζήτηση δεν υπήρξε καμία. Ούτε πριν την 26η Μαΐου, μεταξύ όλων, ούτε την βδομάδα που τελειώνει αύριο μεταξύ των δύο “μονομάχων” και των υπολοίπων πέντε. Καμία. Μόνο παζάρι προσωπικών συμφερόντων, μόνο συναγωνισμός ποιοι θα ‘ναι αρχιθαλαμηπόλοι και ποιοι ταπεινοί δομέστικοι.

Αύριο δεν πρέπει να απέχουμε. Πρέπει να τιμήσουμε την Δημοκρατία και την Απλή Αναλογική. Πρέπει να επεκτείνουμε το “Τι Παπάγος, τι Πλαστήρας” στο “Τι Παπάγος, τι Πλαστήρας, τι Γεώργιος Παπανδρέου (τι Φαρμάκης/Μυλωνέρος/κα)”. Η Αποχή διαφέρει από το Λευκό και το Άκυρο. Το δε Άκυρο είναι και πρόκληση δημιουργικότητας. Εμπρός, λοιπόν…

Στην κεντρική πολιτική σκηνή, το αφήγημα είναι γνωστό εδώ και τρία τουλάχιστον χρόνια. Το αφήγημα της τοπικής σκηνής ξεκαθαρίζει οσονούπω, αλλά παραμένει αφήγημα. Και στις δύο σκηνές, τίποτα δεν εγγυάται ότι τα αφηγήματα θα επιβιώσουν εσαεί. Ανά πάσα στιγμή μιας περιόδου επιμελημένα ψεύτικων καταστάσεων, η πραγματικότητα μπορεί να εισβάλει από τυχαία γεγονότα ή εξελίξεις που έφτασαν στο κρίσιμο σημείο να γίνουν πασίγνωστες.

Σε ότι αφορά το τελευταίο, η ΕτΟ έχει μόνο ένα στοιχείο να προσθέσει:

160.

Ούτε μία, ούτε δύο, ούτε 50.

160.-