Μυαλά

Δυο-τρία πράματα είναι το αποτέλεσμα του ανθρώπινου αγώνα 5-10.000 ετών.

Το κυριότερο: η ειρηνική συνύπαρξη και ο αλληλοσεβασμός, η ανοχή και η εξάλειψη κάθε διάκρισης με βάση το χρώμα, τις ιδέες, την ταυτότητα, όλα τα αμιγώς και αναπόφευκτα του ανθρώπου.

Καταγράφουμε όλοι ότι το σκοτάδι ξανατονώθηκε, σε παγκόσμια κλίμακα.

Κι αυτό σημαίνει ότι ξανατονώθηκε και δίπλα μας.

Κι εδώ.

Στην γειτονιά μας και στην αυλή μας.

Και τίποτα δεν φαίνεται ότι θα το σταματήσει. Κι όταν θα φανεί -η θεραπεία απ΄το σκοτάδι- θα έχει την ένταση και τις παρενέργειες τις ανάλογες του σκοταδιού αυτού που σε μέγεθος καλύπτει έναν ανθρώπινο κόσμο ολόκληρο.

Είναι άχρηστο και άτοπο να μιλήσεις σ’ αυτόν που πρεσβεύει αγάπη και καταλαγή, αδελφοσύνη και αλληλεγγύη, μεγαλοψυχία και συγχώρεση και ταπείνωση προσωπική, υπενθυμίζοντάς του όλα αυτά που τάχα πιστεύει και κηρύττει, ενώ έφτασε να ‘ναι τόσο φανατικός, εμμονικός και επιθετικός που ούτε διακρίνει την πλάνη του. Κι είναι συνήθως, με μια δαιμονισμένη σύμπτωση, αυτός ο συνάνθρωπός μας “κολλημένος” με όλα τα … παραδοσιακά: πατρίδα, θρησκεία, ομάδα και κόμμα. Και μόνο το τελευταίο αλλάζει, κατά πως αυτά έρχονται και πάνε από βδομάδα σε βδομάδα, ενώ στα υπόλοιπα παραμένει αμετακίνητος. Κι η θλίψη η μέγιστη είναι όταν κοιτάς λίγο τον γείτονα τον καραυπερπατριώτη, τον θρησκοταλιμπάν, τον της τάδε ποδοσφαιρικής μανίας, όταν ψάχνεις κάπου να αποδώσεις όλα αυτά τα συγκλίνοντα κίνητρα και καταλήγεις -δυστυχώς- ότι συνδέονται με ένα πραγματικό σκοπό: την κονόμα. Τον επιούσιο που μεταβλήθηκε σε ιερό δισκοπότηρο και σταυροφορία και μια πείνα ακόρεστη, ιερή. Λες και δεν υπάρχει στις απόψεις του, ως βασικό συστατικό, η φιλοπατρία (πατρίδα δεν είναι το ποσοστό, αλλά το σύνολο), η πίστη (δεν υπάρχει θρησκεία να έχει αντικρούσει ότι η επιστήμη απέδειξε) και η ένταξη σε ομάδα (δηλαδή ένα τμήμα που για να υπάρχει απαιτεί την ύπαρξη κι ενός δεύτερου, αλλιώς… τμήμα/ομάδα δεν νοείται).

Κι ενώ το σκοτάδι είναι ήδη κυρίαρχο ήδη κι η πίκρα πηχτή όσο ποτέ, συνεχίζει ο όποιος ταλιμπάν να θέλει να το κάνει πυκνότερο το σκοτάδι και συμπαγή την πίκρα.

Κι ένα θέλω να του πω, κατά τα μυαλά του και τα τάχα πιστεύω του: πόσα θα πάρεις μαζί σου;

Πόσα;

Όλα;
Πάρ’ τα όλα.
Πάρε και μια βελόνα και άντε στο καλό. Στο Καλύτερο.
Στον παράδεισο που εσύ περιγράφεις και κατευθύνεσαι.
Μην ξεχάσεις τν βελόνα που σου χαρίζω, για να ράψεις το αναπόφευκτο και να την κάνεις πύλη να διαβείς.
Ταλιμπάν, ε ταλιμπάν.-

ΥΓ: μην δώσεις καμία σημασία σ’ όσα εγώ λέω ή πράττω. Υπάκουσε σ’ αυτόν που πρόσφατα ανέδειξες γιατί σε χάιδεψε και σε χαϊδεύει όσο μπορεί. Υπάκουσε γιατί άνθρωπος είμαι και μικρά τα όριά μου. Ανθρώπινα. Αδύναμα. Και μπορεί να μην πιστεύω σ’ όσα δήθεν πιστεύεις. Άρα να μην έχω τους περιορισμούς που τάχα έχεις εσύ.