αν στον εορτασμό στέκεστε βουβοί… φαντάσου να χρειαστεί κι αγώνας…
Τώρα που μας πέρασε η ανατριχίλα απ’ την κορύφωση του φετινού εορτασμού των 200χρονων της Επανάστασης που μας έκανε κράτος ξεκομμένο απ΄ οτιδήποτε οθωμανικό και μας έβαλε στο χάρτη της Δύσης και όλα τ’ άλλα που ακούσαμε μαζεμένα, μια μέρα πριν, την μέρα του εορτασμού και την επομένη, τώρα που κάπως πιο ψύχραιμα μπορούμε να ξαναδούμε τα πεπραγμένα μας και το πως τιμούμε, πως αξιοποιούμε τα συμπεράσματα και διδασκόμαστε από τα λάθη τα δικά μας σήμερα και των τιμημένων προγόνων χθες, τώρα ας ξαναδούμε ένα ελάχιστο χρονικά στιγμιότυπο της 25ης Μαρτίου 2021.
Στον καθεδρικό της πρωτεύουσας του Δήμου μας (sic), οι αιρετοί άρχοντές μας, οι Αρχές, ο κλήρος, το κράτος όλο και σύμπαν και ελάχιστοι πολίτες -λόγω πανδημίας-, παρακολουθούν την ολοκλήρωση της τελετής στον Άγιο Νικόλαο, την εκφώνηση του Πανηγυρικού της Ημέρας, από τον Σωτήρη Μασταγκά. Του Πανηγυρικού της σημαντικότερης Ημέρας της Ελλάδας, στην 200ή επέτειο του ιστορικού γεγονότος που εκκίνησε την διαδικασία γέννησης του κράτους μας. Της ενδόξου, αθανάτου, μόνιμα αδικημένης και εσαεί αιμορραγούσας Ελλάδας. Της ντυμένης στα γιορτινότερα εορτάζουσα τα γενέθλιά της Ελλάδας.
Ο Πανηγυρικός τελειώνει. Ολοκληρώνεται. Με το συνηθισμένο και επιβεβλημένο “ΖΗΤΩ”. Ζήτω η Ελλάδα, Ζήτω οι ήρωες που την δημιούργησαν με το αίμα και τα βάσανα και τα βασανιστήρια και τις εξορίες και τις φυλακίσεις και με τον αγώνα τους που μας έδωσε κράτος να ζούμε ελεύθεροι. Ιδίως οι πολλοί, οι ανώνυμοι, οι άγνωστοι, αυτοί που έπεσαν σαν τα στάχυα απ’ το δρεπάνι των πασάδων ή σε γκρεμούς απόλυτης άρνησης της συνέχισης της σκλαβιάς…
ΖΗΤΩ.
Κι ο ομιλητής απέρχεται, προσκυνάει τον ιερωμένο και απέρχεται.
Κι όλα τελειώνουν εκεί, χωρίς κανείς να απαντήσει στο “Ζήτω”, χωρίς να αντιφωνήσει αντανακλαστικά και από συγκίνηση για την μοναδική επέτειο, χωρίς ένα χειροκρότημα έστω, όχι για τον ομιλητή, αλλά για την τιμή στην επέτειο και το αίμα που χύθηκε, τους αγώνες που τιμούσαμε 200 χρόνια μετά.
Τίποτα.
Κενό.
Σιωπή.
Φανταστείτε ποια θα είναι η εικόνα 300 χρόνια μετά.
Στα 2121μΧ.
Τι ακολουθεί την σιωπή;
Τον λήθαργο τι τον διαδέχεται;
Τι υποδέχεται την υποκρισία και την κενότητα, ως διάδοχος;
Και του χρόνου.
