Αντάρτης, δημιουργός και παλικάρι

ήταν ο ίδιος ο Λαός

και Ιστορία του, η Ιστορία των αγώνων του Λαού του κι ήταν σε όλους στην πρώτη γραμμή

Μίκης Θεοδωράκης – Χίος, 29 Ιουλίου 1925 – Αθήνα, 2 Σεπτεμβρίου 2021

 

Ο Μίκης γεννήθηκε τέλη Ιουλίου του 1925.

Για πρώτη φορά στη ζωή του, βίωσε βασανιστήρια τον Μάρτιο του 1943.
Στη διάρκεια της Κατοχής, λίγο πριν ενηλικιωθεί.

Για τελευταία φορά, τον Μάρτιο του 1970.
Από τους βασανιστές της χούντας.
Είχε προλάβει να ιδρύσει την πρώτη αντιδικτατορική οργάνωση,
το ίδιο το απόγευμα της 21ης Απριλίου 1967.

Λίγο αργότερα, πλησίασε τον θάνατο, όντας φυλακισμένος στις Φυλακές Ωρωπού, από την χούντα.
Πριν αποφυλακιστεί, εκείνον τον Μάρτιο των βασανιστηρίων, ο Μανώλης Χιώτης του έκανε καντάδα με το “Ροδόσταμο”, έξω από τις φυλακές, με το μπουζούκι και την κομπανία του. Μέρες αργότερα, ο Χιώτης ξεψύχησε.

Τα περισσότερα πρωτοσέλιδα και οι τίτλοι του παγκόσμιου Τύπου για τον θάνατο του πιο παγκόσμιου Έλληνα, αυτοακυρώνονται σήμερα γιατί δεν καλύπτουν ούτε καν ικανοποιητικό μέρος των όσων υπήρξε ο Μίκης.
Η πιο γνωστή του ιδιότητα, του συνθέτη, τον έκανε γνωστό και διάσημο στον πλανήτη.
Όχι μόνη της.
Ο Μίκης ήταν πάντα, όχι μόνο πολιτικό ον, αλλά επαναστάτης κι αγωνιστής, με πραγματικούς αγώνες και συμβολή στην παγκόσμια εξέλιξη και πρόοδο.
Ταυτόχρονα ήταν και δημιουργός, με έργο πλήρως σχετικό και συνδεδεμένο με τους αγώνες του και τους αγώνες των καταπιεσμένων και φτωχών, των πολλών ανώνυμων αγωνιστών όλου του κόσμου. Ήταν από τις ελάχιστες προσωπικότητες σε όλο τον κόσμο, των οποίων η ίδια η ζωή τους μπορούσε να είναι το χρονολόγιο και η συνέχεια των αγώνων των λαών, άσχετα από τόπο. Ήταν ο δημιουργός που δεν παρακολουθά τα γεγονότα και εμπνέεται. Αλλά αυτός που στην ανάπαυλα της μάχης ή μεταξύ δύο βασανιστηρίων, γράφει μουσική, ακόμα και με το κάρβουνο των σπίρτων, σε ό,τι χαρτί βρει… Για να ξεχνά τον πόνο απ’ τα συντριπτικά τραύματα και να μην εξομοιώνεται με τους βασανιστές του.
Αυτό είναι η παγκόσμια μοναδικότητά του, μοναδικότητα σπάνια και δυσδιάκριτη.
Είχε πλήρη επίγνωση και της φήμης του και -κυρίως- της δύναμης της εξέγερσης των ανθρώπων.
Σ’ αυτό αφιέρωσε την ζωή του πλήρως: με τους προσωπικούς του αγώνες και το έργο του, πιστός θιασώτης της άποψης ότι ο πολιτισμός και η παιδεία, η γνώση της Ιστορίας και η καλλιέργεια του πνεύματος είναι τα σημαντικότερα εφόδια του ανθρώπου που θα φτάσει να εξεγερθεί.
Η συμβολή του στον τομέα αυτό είναι αξεπέραστο: έκανε τραγούδια για το Λαό του πλανήτη, τα ποιήματα κορυφαίων ποιητών. Πρώτη αναγνώρισε την σημασία αυτής του της προσφοράς, η Σοβιετική Ένωση, ενώ “όργωνε” τον κόσμο με Νερούδα, Ρίτσο, Σεφέρη, Ελύτη, Λειβαδίτη, Κατσαρό και πολλούς άλλους.
Η Ελλάδα τίμησε την προσφορά του αυτή τραγικά καθυστερημένη, δεκαετίες μετά.

Η 2α Σεπτεμβρίου συμπλήρωσε σήμερα στο ημερολόγιο της Ιστορίας ένα γεγονός εξίσου σημαντικό με την φυλάκιση της Άννας Φρανκ στο Άουσβιτς, την υπογραφή της παράδοσης της Ιαπωνίας στους Αμερικανούς, την Μεγάλη Φωτιά του Λονδίνου, την Ναυμαχία στο Άκτιο,
ως η μέρα που ένας θρύλος παγκόσμιος πέρασε επισήμως
στην Αιωνιότητα.

 

 

 

 

Η Ε τ Ο αποχαιρετά τον άνθρωπο, τον αγωνιστή-δημιουργό,
με δύο κορυφαίες στιγμές του έργου του, από μία ιστορική συναυλία