ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΗΣ Ε τ Ο που θα συγκλονίσει
Ο Ζήκος, ο μη δεσποζόμενος σκυλάκος που έγινε γνωστός ανά το πανελλήνιο όταν γνώρισε τον τρόμο στα χέρια ανθρωπόμορφων τεράτων που τον βασάνισαν σωματικά και ψυχικά και τον κακοποίησαν και σεξουαλικά και τον άφησαν πεταμένο σε μια άκρη με το -ανθρώπινο- σπέρμα να κυλάει απ’ τον πρωκτό του, έχει καταγωγή βασιλική και ο προπροπροπροπροπροπροπροπάπος -ή μπορεί και ο προπροπροπροπροπροπροπροπροπροπροπάπος του- πέρασε τον Προύθο ποταμό, στις 22 Φεβρουαρίου του 1821, μαζί με τον Αλέξανδρο Υψηλάντη, σαλπίζοντας το άγγελμα της Επανάστασης. Το σάλπισμα το έκανε ο Υψηλάντης, ο προπροπροπροπροπροπροπροπάπος -ή ο προπροπροπροπροπροπροπροπροπροπροπάπος- του Ζήκου και δεν μπορούσε και ήταν απασχολημένος να κολυμπά και -σύμφωνα με διηγήσεις της εποχής- τον πέρασε πρώτος και πριν τον Υψηλάντη, αφού ο δεύτερος ήταν απασχολημένος και με το να σαλπίζει…
Ο πρόγονος και πιθανώς γενάρχης αυτός του Ζήκου, άκουγε στο όνομα Τσέρνι, απ’ το ρωσικό “τσερνίτ” που σημαίνει μαύρος, χρώμα που γονιδιακώς φαίνεται να υπερισχύει πλήρως σε όλους τους απογόνους και είναι εμφανές και στον πολυβασανισμένο μας Ζήκο (που ανθρωπόμορφα τέρατα τον βασάνισαν σωματικά και ψυχικά και τον κακοποίησαν και σεξουαλικά και τον άφησαν πεταμένο σε μια άκρη με το -ανθρώπινο- σπέρμα να κυλάει απ’ τον πρωκτό του)… Ο Τσέρνι γνώρισε την ήττα μαζί με το αφεντικό του, τον μονόχειρα πρίγκιπα Υψηλάντη, αλλά διάλεξε να στραφεί προς νότον αντί προς βορράν, πιθανώς δηλώνοντας την απέχθειά του προς την Ρωσική Αυτοκρατορία που δεν βοήθησε αρκούντως την Ελληνική Επανάσταση στο ξέσπασμά της. Ο Τσέρνι είχε πάρει πολύ προσωπικά, περισσότερο απ’ τον κύριό του, την στάση των Ρώσων, αφού ήταν δώρο του Τσάρου προς τον Έλληνα πρίγκιπα, υψηλόβαθμο στρατιωτικό και λόγιο της Ρωσικής Αυλής ως την ώρα που αποφάσισε να επαναστατήσει, μάλιστα ο Τσάρος τον είχε βαφτίσει Τσέρνι που στα ρώσικα πολλές φορές έχει και την έννοια του κακομούτσουνου, άγνωστο για ποιο λόγο, αν και ο Υψηλάντης δεν ήταν κι απ’ τους ομορφότερους…
Οδηγημένος από το αλάνθαστο σκυλίσιο ένστικτό του, ο Τσέρνι κατευθύνθηκε νότια, έχοντας σκοπό να φτάσει στην Πελοπόννησο γιατί είχε ακούσει ότι εκεί το σάλπισμα πήγε κάπως καλύτερα, πιθανώς γιατί εκεί δεν υπήρχαν και μεγάλα ποτάμια προς διάβασιν. Ταυτόχρονα, οι Οθωμανοί -που μάθαιναν τα πάντα από εκτεταμένο δίκτυο ρουφιάνων και απατεώνων διπρόσωπων- βάλθηκαν να τον εντοπίσουν, να τον συλλάβουν και να τον παλουκώσουν, δημοσία δαπάνη και σε δημόσια θέα προς τον -συνηθισμένο τότε- παραδειγματισμό, προληπτικό και στοχευμένο. Αλλά ΚΑΙ οι Ρώσοι έδωσαν διαταγή να εντοπιστεί ο Τσέρνι και να εξαφανιστεί από προσώπου γης για να εξαφανιστεί μαζί του και κάθε στοιχείο ότι ελληνικής καταγωγής πρίγκιψ ηγείτο της αποπείρας επαναστάσεως εις 
την Μολδοβλαχίαν, έχων την πλήριν υποστήριξιν του Τσάρεως, σε σημείο ο σκύλος του Τσάρου να διαβεί πρώτος τον Προύθον (ποταμόν)!!! Ο δύσμοιρος Τσέρνι πέρασε κάμπους και βουνά και πανηγύρια πέρασε, αμέτρητα ποτάμια της Βαλκανικής, έξω από χωριά και πόλεις και πολίσματα ανώνυμα και ονομαστά, πότε νηστικός, πότε διψασμένος και έφτασε στα μέρη μας. Πάντα μαύρος και πάντα σκύλος. Ζυγώνοντας προς τον Πλαταμώνα, τα ‘βαλε κάτω να τα μετρήσει και -ενώ ο κίνδυνος ήταν ορατός- αποφάσισε να μην κάνει τον κύκλο, παίρνοντας τα βουνά πλάι-πλάι για να περάσει στη Θεσσαλία, αλλά να διασχίσει τα στενά του αρχαίου Ηρακλείου και των Τεμπών, βαδίζοντας λιγότερο. Τον είχαν κουράσει τα τέσσερα ποτάμια που διέσχισε μετά τη Θεσσαλονίκη και αυτή του η απόφαση έμελλε να είναι και μοιραία και τελευταία…
Από βιλαέτι σε σαντζάκι, σε καζά και τον Μουχαρέμ της Κατερίνης, στον τσιφλικά της Πούρλιας, η διαταγή δεν άφηνε περιθώρια. “Βρείτε το σκυλί το μαύρο και παλουκώστε το”… Ως ο Τσέρνι να κοντέψει στη Ζλιάνα, καμιά δεκαριά απατεώνες είχαν παλουκωθεί ήδη επειδή παρουσίασαν άλλους σκύλους, μαύρους, αλλά άσχετους με το τσαρικό δώρο και πρώτο διαβάτη του Προύθου για τον οποίο οι ρουφιάνοι είχαν δώσει σημάδια αναγνώρισης -πέραν του χρώματός του- και οι πασάδες και οι ντερβισάδες γνώριζαν ήδη καλά. Ο Τσέρνι έφτασε νύχτα στα ριζά του κάστρου, μύρισε, σκέφτηκε, ξαναλογάριασε και σχέδιο έβγαλε ευθύς να περάσει την κακοτοπιά αργά ξημέρωμα όταν η νύστα εξασθενεί όλους τους ελέγχους. Κι έτσι έκανε. Ήταν όμως ο κάματος πολύς και πολλά τα ποτάμια και κατά το ξημέρωμα ένας τούρκαλος θηριώδης που έκανε σκοπιά 6 με 12 το μεσημέρι για να γλυτώνει τα καψόνια, άκουσε πάνω απ’ τις πολεμίστρες ένα ροχάλισμα που δεν ήταν ανθρώπινο, μέσα στα πουρνάρια και μουρμούρισε μόνος του “σεϊτάν χουρλαμά”, όντας σίγουρος ότι σε άνθρωπο δεν ανήκει, αλλά σε θηρίο δαιμονικό. Κόντεψε σιωπηλά, παραμέρισε την ασυλοδότρα βλάστηση και ….. ιδού ο Τσέρνι παραδομένος στον ύπνο και σε μισή ώρα παραδομένος και στον τσιφλικά. Ο παραδόπιστος έβαλε τον καδή να μαρτυρήσει τα σημάδια στο μαρτυρικό σώμα, τα όρκισε σε κιτάπι και έδωσε την τραγική διαταγή: “φτιάξτε παλούκι σχετικό να μη σπάσει παλουκώνοντάς το το παλιόσκυλο”. Έτσι, ο Τσέρνι δεν το γλύτωσε το παλούκωμα. Ένας κολίγος μόνο πρόλαβε να πει δυο κουβέντες πριν ο Τσέρνι τυλιχτεί σε κουβέρτα και σταλεί στη Σαλονίκη ως τεκμήριο: “σαν ευτυχισμένος φαινόταν αυτός ο σκυλάκος, ενώ τον παλούκωναν…”
Λιγότερο από ένα χρόνο πριν, όταν ο Ζήκος διακοσμούσε τις σελίδες του Fb και σοβαρών media της χώρας, με τα βάσανά του, ένας σχεδόν εκατονταετής παππούς παρακολουθούσε το εγγόνι του να διανύει την πέμπτη κατά σειρά ώρα σε μια κινητή οθόνη, μιμούμενος με το ένα δάχτυλο την κίνηση “πετάει ο γάιδαρος; πετάει”. Όρμηξε με θυμόν μέγα να τερματίσει το θλιβερό θέαμα, μ’ ένα “θα στο σπάσω, ρε κιερατά…”, αλλά έμεινε ακίνητος όταν στην οθόνη αντίκρισε τον Ζήκο. “Ωχχ… ο Κεχαγιάς”, ούρλιαξε ο παππούς και ξανακάθισε ακίνητος στην παλιά καρέκλα που
συνόδευσε την κίνηση με ένα της ακόμα τρίξιμο. “Ποιος Κεχαγιάς, ρε παππού;;;”, αντιγύρισε ο εγγονός, “αυτός είναι ο Ζήκος”!!! Να μην τα πολυλογώ -το αποφεύγω επιτυχώς, όπως βλέπετε- κουβέντα στην κουβέντα, ο παππούς ξετύλιξε την ιστορία του Κεχαγιά που ήταν σκύλος μαύρος, απόγονος του Τσώρτσιλ που ήταν παιδί του Στάλιν που παλουκώθηκε απ΄ τους Γερμανούς το ’43, όλοι τους απόγονοι του Τσέρνι. Σεντούκια με κειμήλια και απομεινάρια ξέθαψε ο παππούς και χάρτη με σημαντικό θησαυρό και κιτάπια ιερά και έτσι έγινε γνωστή η ιστορία του μαύρου σκύλου που πέρασε κάμπους και βουνά και πανηγύρια πέρασε για να παλουκωθεί στον Πλαταμώνα. Του οποίου η γενιά βρέθηκε να παλουκώνεται μία παρά μία, γιατί ο Τσέρνι έσπειρε γενιά πίσω του, εκείνο το τελευταίο του βράδυ, κάτω απ’ το κάστρο. Ο παππούς θυμόταν τον Στάλιν, γιο του Τσέρνι έντεκα-δώδεκα γενιές μετά, που παλούκωσαν οι Γερμανοί γιατί βοηθούσε τους αντάρτες και τον Τσώρτσιλ, γιο του Στάλιν που την γλύτωσε γιατί τον βρήκαν κουτάβι κάτι δοσίλογοι και αποφάσισαν να τον υιοθετήσουν, αφού άλλη τους απόφαση δεν περνούσε στο λαό από τους δοσίλογους, οπότε κι αυτοί τον ονόμασαν Τσώρτσιλ, τιμώντας τον σωτήρα τους…
Αυτή την απίστευτη, αλλά αληθινή σε όλα της ιστορία σέρνει πίσω του ο Ζήκος κι έγινε γνωστή χάρις μόνο στο Fb -ως συνήθως- και στα κιτάπια τα κρυμμένα που λένε μόνο την αλήθεια, ειδικά όταν πρόκειται για αποφάσεις των Οθωμανών σχετικές με τους ραγιάδες κι όσους ξέρουν να τις διαβάζουν και να τις εφαρμόζουν, εις δόξαν Αλλάχ και Σουλτάνου. Και όλων των ενδιάμεσων, από πασά και ντερβίση ως σπιούνο και σταυρωτή, με το αζημίωτο. Ο υπερεκατονταετής παππούς ξέθαψε το κιτάπι το υπερδισεκατονταετές και τεκμηρίωσε το ένδοξο παρελθόν του Ζήκου, αναδεικνύοντας μια άγνωστη πτυχή της ανθρωπίνης και σκυλίσιας Ιστορίας, τόσο συγκινητική και τόσο σημαντική για τον Πλαταμώνα. Και άλλο ένα κιτάπι ξεθάφτηκε και έγινε τεκμήριο ιστορικό για Οθωμανούς και ραγιάδες. Εις τον ενθάδε καζάν και το περιβάλλον σαντζάκιον. Και όσα παραγγέλνει είναι επιθυμία, διαταγή και νόμος. Για τους ραγιάδες, περισσότερο. Οι Οθωμανοί ήταν με τον Σουλτάνο τους. Τα βρίσκαν μόνοι τους, μεταξύ τους. Τα κιτάπια αφορούσαν τους περισσότερο τους ραγιάδες. Και τους μαύρους ηρωικούς σκύλους καμιά φορά. Σήμερα, αλλά και τον προηγούμενο αιώνα, ασεβείς οθωμανοί και πονηροί ραγιάδες μεταφράζουν κατά το δοκούν το περιεχόμενό τους και έτσι και η πραγματική ιστορία του Τσέρνι και του Ζήκου παρέμενε άγνωστος, αλλά και πήχαι πολλαί εμφανίζονται ως τίτλοι και αποδείξεις διεκδικήσεων βγαλμένων … απ΄του κασίδι το κεφάλιν.
ΥΓ: να μας τρελάνεις εσύ αποκλείεται. Εμείς θα σε τρελάνουμε. Επειδή εσύ κραύγαζες και κραυγάζεις καταγγελίες σημαντικές, πρέπει να ενημερώσεις για το τι συνέβη. Όχι για το Ζήκο. Για το κιτάπι. Και όλα τα σχετικά με αυτή την ιστορία που μάλλον έχει πολύ βάθος και χρονικό. Να παραιτηθείς από ευθιξία και διάφορα τέτοια, το ‘χουμε αποκλείσει ήδη. Από τότε που η ουρά του σκύλου ρωτούσε το σκύλο αν θα της παραχωρήσει το τάδε ή το δείνα. Καλή αρχή.-
ΥΓ2: το απομεινάρι του παλουκωμένου Τσέρνι δεν έφτασε ποτέ στον πασά του βιλαετίου… Ο τσαούσης με τους πέντε γενίτσαρους της Οθωμανικής μαγκιάς μυστικών αποστολών, όπως διέσχιζαν τον Γομαροπνίχτη, με τα μάτια τους στη Σαλονίκη, παρασύρθηκαν από νερό ξαφνικό, πλημμύρα από καταιγίδα ίδια ξαφνική και έχουσα μορφήν εκδικήσεως υπέρ Τσέρνι… Τόσα ποτάμια πέρασε και ένα ποτάμι εξαφάνισε κάθε στοιχείο κατά του Τσάρου και του πρίγκιπά του. Οι ντόπιοι απλώς ονόμαζαν πια τον Γομαροπνίχτη, Σκυλοπνίχτη, ως να πνίξει τους Γάλλους και να μετονομαστεί έκτοτε εις Γαλλικόν (ποταμόν). Αυτά.-
ΥΓ3: το περιεχόμενο το επιβεβαιώνει και ειδικός στα σουλτανικά και οθωμανικά διοκητικά έγγραφα τουρκολόγος, κάτοικος Ντουμπάϊ.-
