το μέλλον -ως γνωστόν- είναι χρόνος επερχόμενος…
και ως χρόνος, παρελθόντας, παρών ή επερχόμενος είναι εντελώς σχετικός.
Μιλάς χθες για το μέλλον και μια μέρα μετά το μέλλον είναι παρόν και την επομένη μέρα έχει γίνει ήδη παρελθόν.
Έχουμε μιλήσει πολλές φορές για το μέλλον.
Εννοώ, οι δυο μας. Σε συνέντευξη. Σε συνεντεύξεις.
Στις οποίες θεωρώ ότι μιλούσαμε και οι δύο και με άνεση και με ειλικρίνεια.
Τις ξανάδα τις τελευταίες μέρες και το επαναβεβαίωσα στον εαυτό μου.
Πολλοί έσπευσαν να μου υπενθυμίσουν τις συνεντεύξεις αυτές.
Ταυτόχρονα, διαπίστωσα πολύ νωρίς την επιλογή Γερολιόλιου σε ό,τι αφορά την επικοινωνία και την ενημέρωση, τον δημόσιο διάλογο, τον διάλογο με την Ε τ Ο, την κριτική: άσε να περάσει η μπόρα με σιωπή, άσε να περάσει καιρός, να ξεχαστεί το θέμα κι άσε να περάσει ακόμη περισσότερος, ώστε το θέμα να μην είναι θέμα πια.
Ξαναβλέποντας τις συνεντεύξεις μας, πολλά τέτοια θέματα θυμήθηκα.
Κι επειδή πράγματι ένα βράδυ Κυριακής και ένα-δυο λεπτά μιας τηλεφωνικής συνέντευξης δεν αρκούν και δεν αρμόζουν στην δραματική αλλαγή πολιτικής πλεύσης αιρετού, δέχτηκα να τα πούμε σε συνέντευξη εν ευθέτω χρόνω και “πολύ σύντομα”, όπως είπες.
Πέρασαν ήδη εννιά, δέκα μέρες.
Είναι ώρα πια και συγνώμη που συνοδεύω τις ευχές μου με την υπενθύμιση αυτή… αλλά στη γιορτή σου, το μόνο δώρο που θα επέτρεπα στον εαυτό μου να προσφέρει δεν μπορεί να είναι παρά… δημοσιογραφικό.
Πολύχρονος, υγιής και χρήσιμος.
