στενωπός-ανάπαυλα-αναστοχασμός
“Χαθήκαμε”…
Και πολλοί ανησυχήσατε.
Λιγότεροι, επικοινωνήσατε να ρωτήσετε το γιατί.
Να ‘στε καλά.
Κι αυτοί που θέλετε την ύπαρξη της Ε τ Ο κι αυτοί που σταυρώνατε τα δάχτυλά σας να τέλειωσαν οι μέρες και τα έργα της.
Η Ε τ Ο γιορτάζει τα ετήσια γενέθλιά της, έστω και σιωπηλά, αλλά γιορτάζει και την κάθε μέρα της ύπαρξής της, αφού καμία βεβαιότητα δεν κατέχει περί εγγυημένης ύπαρξης, μακροημέρευσης, αθανασίας… Πέρασε μια ακόμη στενωπό, στενότερη από την προηγούμενη και -πιθανώς- ευρύτερη από την επόμενη. Το μόνο σίγουρο είναι ότι η Ε τ Ο δεν είναι μια “τζάμπα” εφημερίδα, ένα Μέσο χωρίς λόγο ύπαρξης, χωρίς συνεισφορά στην πραγματική Πληροφόρηση.
Έπεσε και ξανασηκώθηκε και συνεχίζει με νέα σχέδια και σταθερή προσήλωση στην ενημέρωση και την πληροφόρηση, στην αποκάλυψη και την δημοσιοποίηση, στην καταγγελία και την κριτική. Ο Νοέμβριος πέρασε.
Ο Νοέμβριος του 2021.
Πάει…
Αν εξαιρέσουμε τις μεταλλάξεις του βασανιστή μας, δεν άλλαξαν και πολλά στον γύρω μας κόσμο.
Λίγες οι αλλαγές και αναμενόμενες.
Η τιμή του πετρελαίου, του φυσικού αερίου, του ηλεκτρικού ρεύματος.
Του κόστους της ζωής (μας).
Και οι επιδοτήσεις-ψίχουλα μπας και βγάλουμε το χειμώνα.
Να φτάσουμε ως την άνοιξη (ραγιάδες, ραγιάδες…), να ‘ρθει το καλοκαίρι, να δηλώσουμε και να συμφωνήσουμε στο τι χρωστάμε στο κράτος, να γυρίσει κι ο τροχός, να έχει την τελευταία και μόνη του χρήση κι ο φτωχός…
Η σήψη και ο παραλογισμός συνεχίζονται.
Και θα συνεχίζονται ως να τα σταματήσουμε.
Ούτε ο χρόνος από μόνος του, ούτε αυτοί που τα υπηρετούν θα δώσουν τέλος στη σήψη και τον παραλογισμό, στην κακοδιοίκηση και την καταπίεσή μας, στην διαφθορά τους και την επικράτησή τους. Θα χρειαστεί εμείς να κάνουμε. Πολλά. Σημαντικά. Συχνά, με επιπτώσεις. Με θυσίες. Αλλά ο χρόνος μόνος δεν γιατρεύει τίποτα που αφορά τα ανθρώπινα. Κι η μικρότερη πληγή θέλει φροντίδα και προσοχή, αλλιώς κακοφορμίζει και γίνεται ως και μοιραία.
Κάθε φορά που το σκέφτομαι -πόσα δεκάδες χρόνια τώρα βασιλεύει η σήψη- “πέφτω”.
Συνήθως τυχαία γεγονότα βοηθούν στο να “ξανασηκωθώ”.
Χθες, ήταν μια κουβέντα, μερικές λέξεις που λένε πολλοί αυτό τον καιρό για την πανδημία και τα μέτρα για τον περιορισμό της που δεν φέρνουν αποτέλεσμα, αλλά αφορά το συνολικό δράμα μας:
Υπακούς γιατί θέλεις να τελειώσει, αλλά δεν τελειώνει γιατί υπακούς.
Η 1η Δεκεμβρίου έχει κι αυτή πολλές επετείους και παγκόσμιες ημέρες και σημαντικά γεγονότα στις πλάτες της. Ναι, η συνεχιζόμενη μάχη κατά του AIDS και του ρατσισμού και της φοβίας είναι σημαντικότατα. Άλλοι, προτιμούν να θυμούνται ότι σαν σήμερα, το 1953, ο Χέφνερ έβγαλε την πρώτη έκδοση του Playboy, με την Marylin Monroe στο εξώφυλλο. Φαίνεται όμως πως το σημαντικότερο που συνέβη σαν σήμερα ήταν η σύλληψη της Rosa Parks, το 1955. To 1865 καταργήθηκε η δουλεία, το 1868 όλοι οι Αμερικανοί ήταν ίδια πολίτες ίσοι έναντι του Νόμου και του Συντάγματος, αλλά το 1955, σε πολλές αμερικανικές πολιτείες ίσχυε ο Διαχωρισμός. Θέσεις για αφροαμερικανούς και έγχρωμους, τουαλέτες ξεχωριστές, σχολεία, εκκλησίες, νεκροταφεία, πανεπιστήμια και κάλπες ξεχωριστές. Ως την ώρα που σαν σήμερα η Rosa είπε “Όχι, κε οδηγέ δεν αλλάζω θέση…” Λιγότερο από ένα χρόνο αργότερα, ο Διαχωρισμός τελείωσε οριστικά με μια απλή δικαστική απόφαση, 88 χρόνια μετά που γράφτηκαν “τα χαρτιά”…
“Όχι, κε οδηγέ… δεν αλλάζω θέση…”
Καλό μήνα.
Με το καλό και στην επόμενη στενωπό.
Αν τα σημαντικά ήταν εύκολα… η ζωή πολλών θα ‘ταν εντελώς βαρετή.
Σωστά, κε οδηγέ;
