55 χρόνια μετά…

ακόμα περιμένουμε την Ανάσταση

ενώ η μνήμη φθίνει, το μέτρο χάνεται και βουλιάζουμε στη σήψη και στην απάθεια

 

 

 

 

 

Πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967

 




55 χρόνια μετά

… φρικάρουν πολλοί μ’ αυτά που συμβαίνουν στην Σανγκάη και βλέπουν στην τηλεόραση. Ευτυχώς δεν τους έτυχε στη ζωή τους να ξυπνήσουν μια μέρα και …μέχρι νεωτέρας διαταγής, να απαγορεύεται η κυκλοφορία εις τας οδούς της πόλεως, πάσης φύσεως οχημάτων και πεζών οι εξελθόντες εις τα οδούς να επανέλθουν αμέσως εις τα οικίας των. Μετά την δύσιν του ηλίου πας κυκλοφορών εις τας οδούς, θα πυροβολείτε άνευ προειδοποιήσεως…” Και ταυτόχρονα, η ζωή να “παγώνει” πλήρως και να παύει η λειτουργία των πάντων, από σχολείο και πανεπιστήμιο ως χρηματιστήριο. Και να μην έχεις κανέναν τρόπο να αντιδράσεις γιατί …δεν θα σε μπλοκάρει το Fb, αλλά με το επόμενο καράβι θα πας για Γυάρο, Μακρόνησο, Αϊστράτη και άλλους εξωτικούς προορισμούς.

 

55 χρόνια μετά

… η Λεπέν φτάνει να διεκδικεί την ηγεσία της Γαλλίας και ο πολιτικά ανδρωμένος στην χούντα και στον φασισμό Βορίδης, ερωτάται αν ανησυχεί για την άνοδο αυτή και την πιθανότητα ανάδειξης της Λεπέν σε πρόεδρο… της Γαλλικής Δημοκρατίας και απαντά ότι … ανησυχεί. Αυτό. Έτερον ουδέν. Ανησυχεί. Ο Βορίδης. Η βιολογική και πολιτική γέφυρα από τον Παπαδόπουλο και τον Παττακό και την ΕΠΕΝ-ΕΝΕΚ και την φρίκη τους, στη φρίκη των Μιχαλολιάκου-Κασιδιάρη-Παππά και των υπολοίπων. Ο Βορίδης ανησυχεί. 55 χρόνια μετά.

 

55 χρόνια μετά

… το μόνο σταθερό ραντεβού ενός λαού με κάτι σημαντικό και πραγματικά άξιο για τον λαό αυτό, εξακολουθεί και είναι μια Ανάσταση. Κι ως να ‘ρθει η ώρα, οι πολλοί παρακολουθούν άλαλοι τους λίγους που έχουν το δικαίωμα, ακόμη και σήμερα, 55 χρόνια μετά, να εκθειάζουν την χούντα, χάρις στην Δημοκρατία που εχθρεύονται. 55 χρόνια μετά, ο παραλογισμός συνεχίζει να υπάρχει και να θεριεύει, κάθε φορά που ένα παιδί δεν μαθαίνει την πραγματική Ιστορία της χώρας του, αλλά βουλιάζει στην απάθεια και τον καταναλωτισμό της σαπίλας. Του κενού. Της πλήρους ανοχής του κάθε απατεώνα που σφετερίζεται ψήφο και βούληση, του κάθε απατεώνα που τον ξεγελά για να τον κρατήσει στο βούρκο της σήψης και της απάθειας.

 

55 χρόνια μετά

… αυτό το ραντεβού με την Ανάσταση, μέρα με τη μέρα, παύει να ‘ναι ευχή και καημός και αλλάζει σε μόνο σωτήριο καθήκον. Όλων. Άμεσα. 55 χρόνια μετά, το πρώτο βήμα είναι να πειστούμε όλοι εμείς οι απαθείς ότι η Δημοκρατία -και η Ισότητα και η Διαφάνεια και η Αλληλεγγύη και η Πρόοδος του Λαού- απαιτούν καθημερινή ενασχόληση και συμμετοχή. Και όπως και η Ελλευθερία, απαιτεί αρετή και τόλμη. Και χθες και σήμερα και αύριο και 55 χρόνια μετά.

 

Καλή Ανάσταση.