-λέμε τώρα-
Η συμμετοχή της στην σημερινή εκδήλωση στο πρώην στρατόπεδο ΕΑΤ-ΕΣΑ και η κατάθεση στεφάνου στην προτομή του αείμνηστου Σπύρου Μουστακλή από την Πρόεδρο της Δημοκρατίας, μπορεί να εκληφθεί και ως τήρηση αποστάσεων από τις θεωρίες αναθεώρησης που πρόσφατα εξέφρασε στη Βουλή υπουργός της κυβέρνησης, σχετικά με το τι και ποιος προκάλεσε την πτώση της χούντας και την προσπάθεια να μηδενιστεί ο επτάχρονος, αιματηρός αγώνας όσων αγωνίστηκαν κατά του καθεστώτος των συνταγματαρχών. Η … λεπτοομέρεια αυτή ΔΕΝ επισημάνθηκε από κανένα ΜΜΕ, μέχρι στιγμής.
Κατάθεση στεφάνου στο ΕΑΤ – ΕΣΑ
Κυριακή, 24 Ιουλίου 2022
Η Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κατερίνα Σακελλαροπούλου, με την ευκαιρία της 48ης επετείου αποκατάστασης της Δημοκρατίας, παρέστη στην εκδήλωση για τους ήρωες του αντιδικτατορικού αγώνα στα πρώην κρατητήρια των ΕΑΤ – ΕΣΑ στο Πάρκο Ελευθερίας και κατέθεσε στεφάνι στην προτομή του Σπύρου Μουστακλή.
Την κυρία Σακελλαροπούλου υποδέχθηκαν ο Δήμαρχος Αθηναίων Κώστας Μπακογιάννης και ο Πρόεδρος του Συνδέσμου Φυλακισθέντων και Εξορισθέντων Αντιστασιακών 1967-1974 Ευάγγελος Γκιουγκής.
Δήλωση του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη
για την 48η επέτειο αποκατάστασης της Δημοκρατίας
Ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ- Προοδευτική Συμμαχία
για την 48η επέτειο αποκατάστασης της Δημοκρατίας
24/7/2022
Σαράντα οχτώ χρόνια από την αποκατάσταση της Δημοκρατίας η Ελλάδα βρίσκεται αντιμέτωπη με νέα ζητήματα πολιτικής αυτογνωσίας, κράτους δικαίου και αναζήτησης διεθνούς ρόλου.
Η κεντρική σημασία της Κυπριακής τραγωδίας και των αγώνων του Πολυτεχνείου άνοιξαν τον δρόμο στον οριστικό εκτοπισμό φασιστικών επιβουλών του πολιτεύματος.
Τιμούμε πάντα όλους εκείνους που από την πρώτη ημέρα της επιβολής της Δικτατορίας στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων και το πλήρωσαν είτε με τη ζωή τους, είτε με βασανισμούς, είτε με εξορίες. Με τις προσωπικές θυσίες τους δημιούργησαν κλίμα κοινωνικής καταδίκης και διεθνούς απομόνωσης του δικτατορικού καθεστώτος, καθιστώντας το εντελώς ευάλωτο.
Αυτές οι θυσίες ενέπνευσαν τις επόμενες γενιές που συνέβαλαν στον πλήρη εκδημοκρατισμό της χώρας. Αυτές οι θυσίες παραμένουν και σήμερα επίκαιρες.
Δήλωση Νίκου Ανδρουλάκη, για την επέτειο αποκατάστασης της Δημοκρατίας
Η 24η Ιουλίου 1974 σηματοδοτεί το τέλος της Δικτατορίας και του «καχεκτικού» μετεμφυλιακού κράτους. Η ανατολή της Μεταπολίτευσης έδωσε ουσιαστικό περιεχόμενο στα όνειρα και στους δημοκρατικούς αγώνες πολλών γενεών, από το 1-1-4 ως το Πολυτεχνείο, για ελευθερία, ανεξαρτησία και κοινωνική δικαιοσύνη. Βεβαίως, χρειάστηκαν πολλές προσπάθειες και πολύ σημαντικές πολιτικές αλλαγές για να ολοκληρωθεί η εμβάθυνση της Δημοκρατίας. Πολλές από τις πληγές της σκοτεινής περιόδου επουλώθηκαν, με μεγάλη εξαίρεση την εθνική τραγωδία της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο, που παραμένει ανοιχτή για να μας θυμίζει τις τραγικές συνέπειες της ξενοκίνητης Χούντας. Η Μεταπολίτευση αποτέλεσε την πιο μακρά περίοδο σταθερότητας, προόδου και ευημερίας.
Στο διάβα των 48 ετών από την αποκατάσταση του δημοκρατικού πολιτεύματος, αν κάτι διδαχτήκαμε, τόσο σε εθνικό όσο και σε παγκόσμιο επίπεδο, είναι ότι η Δημοκρατία όσο δεδομένη και αν θεωρείται, απαιτεί διαρκή εγρήγορση. Είδαμε πως από την ισχυρή Ελλάδα της ένταξης της Κύπρου στην ΕΕ οδηγηθήκαμε λόγω τραγικών πολιτικών επιλογών στο χείλος της χρεοκοπίας.
Βρισκόμαστε σε έναν κόσμο όπου η δημοκρατία υποχωρεί συνεχώς. Το 2021, μόλις το 13% των ανθρώπων του πλανήτη, ζούσε σε χώρες με δημοκρατικά πολιτεύματα, ενώ δέκα χρόνια πριν το αντίστοιχο ποσοστό ήταν 42%.
Αλλά ακόμη και η ποιότητα της δημοκρατίας απειλείται από την έκρηξη των κοινωνικών ανισοτήτων, την κρίση των θεσμών και την ανάδειξη ηγεσιών όπως ο Ντόναλντ Τραμπ σε πολύ ισχυρές χώρες του πλανήτη.
Αυτές οι νέες συνθήκες δείχνουν πόσο κρίσιμες είναι για την πολιτική οι προκλήσεις του μέλλοντος.
Σήμερα, η Ελλάδα και η Ευρώπη χρειάζονται τολμηρές αλλαγές. Απαιτούνται προοδευτικές πολιτικές που θα ενισχύουν το κοινωνικό κράτος, το εισόδημα των πολιτών και το κράτος δικαίου. Θαρραλέες πολιτικές αποφάσεις που θα δίνουν πειστικές απαντήσεις, με δίκαιο και αποτελεσματικό τρόπο, σε κρίσιμα ζητήματα όπως είναι ο αγώνας κατά των ανισοτήτων και της κλιματικής κρίσης. Μόνο έτσι θα καταφέρουμε να οικοδομήσουμε μια νέα σχέση εμπιστοσύνης των πολιτών με την πολιτική και να σφυρηλατήσουμε ένα μέλλον ειρήνης, ασφάλειας, δικαιοσύνης.
Το ΜέΡΑ25 για την 24η Ιουλίου:
Γιορτάζουμε την Πτώση της Χούντας, όχι την αποκατάσταση της Δημοκρατίας
που μόνο η Ρήξη με την Ολιγαρχία μπορεί να φέρει
Σήμερα, 24η Ιουλίου, το ΜέΡΑ25 τιμούμε την 48η επέτειο από την πτώση της νεοφασιστικής Χούντας που έφερε το αμερικανοκίνητο πραξικόπημα των συνταγματαρχών και πενθούμε για την Κυπριακή τραγωδία και την Κατοχή που κι εκείνη σχεδιάστηκε, στο ίδιο ΝΑΤΟϊκό πλαίσιο, από τις ΗΠΑ.
Σήμερα, 24η Ιουλίου, το ΜέΡΑ25 τιμούμε εκείνες και εκείνους που, από την πρώτη μέρα, αντιστάθηκαν στην Χούντα προετοιμάζοντας με το αίμα τους τις μεγαλειώδεις, παλλαϊκές εξεγέρσεις, αρχικά της Νομικής και κατόπιν του Πολυτεχνείου – εξεγέρσεις που απέτρεψαν την «φιλελευθεροποίηση» της Χούντας των Παπαδόπουλου-Μαρκεζίνη από το να εγκαθιδρύσει στην Ελλάδα μια «δημοκρατία» τύπου Τουρκίας.
Σήμερα, 48 χρόνια μετά, το ΜέΡΑ25 δεν γιορτάζουμε την αποκατάσταση της δημοκρατίας. Πως μπορούν κάποιοι να μιλάνε για αποκατάστασή της όταν η δημοκρατία είχε ήδη καταργηθεί πολύ πριν την 21η Απριλίου του 1967 με τα Ιουλιανά του 1965, πρωτοστατούντος του Αρχι-Αποστάτη Κωνσταντίνου Μητσοτάκη ο οποίος πολιτευόταν εκ μέρους της τότε ολιγαρχίας, του Παλατιού και των ΗΠΑ. Αλλά ακόμα και πριν από την Αποστασία και τα Ιουλιανά, με εξαίρεση την μικρή αναλαμπή δημοκρατίας που επέβαλε στο Κατεστημένο ο Ανένδοτος Αγώνας του λαού μας, οι Ελληνίδες και οι Έλληνες ζούσαν στα πέτρινα χρόνια του κράτους της εμφυλιοπολεμικής Δεξιάς.
Σήμερα, αυτή την 24η Ιουλίου, αποτελεί ακόμα μεγαλύτερη προσβολή προς τους δημοκράτες πολίτες να τους μιλούν για δημοκρατία όταν στην Ελλάδα και την Ευρώπη, ιδίως μετά το 2010, με τις τρόικες και τα μνημόνια να κυριαρχούν, οι κρατούντες δεν κρατούν καν τα προσχήματα των αστικών δημοκρατιών.
Ναι, σήμερα, 24η Ιουλίου του 2022,…
- με υπουργούς της κυβέρνησης να αμφισβητούν από το βήμα της Βουλής το Πολυτεχνείο, κλείνοντας το μάτι στους νοσταλγούς της Χούντας
- με μια χούφτα ολιγάρχες να κάνουν πάρτι λεηλασίας και αισχροκέρδειας εις βάρος της συντριπτικής πλειοψηφίας που δεν τα βγάζει πέρα
- με μια Κυβέρνηση ΑΕ να λογοδοτεί στους ίδιους ολιγάρχες με τους οποίους, την ίδια στιγμή, φλερτάρουν τα αντιπολιτευόμενα κόμματα εξουσίας
- με συστημικά ΜΜΕ που, καθώς ανήκουν στους ίδιους ολιγάρχες, σε τίποτα δεν διαφέρουν όσον αφορά τον πλουραλισμό τους από ΜΜΕ στυγνών δικτατοριών
- με τους δημοσιογράφους που δεν «συνεμορφώθησαν προς τας υποδείξεις» των ολιγαρχών να διώκονται δικαστικά
- με το Δημοψήφισμα του 2015, την μεγαλειώδη στιγμή που η Δημοκρατία παραλίγο να λειτουργήσει, να ακυρώνεται και να λοιδορείται καθημερινά από το Καθεστώς
- με το Καθεστώς να παρουσιάζει ως προάσπιση των συνόρων μας την εγκληματική διαταγή στα πληρώματα του Λιμενικού να διακινδυνεύουν τις ζωές προσφύγων & μεταναστών πετώντας τους στην φουρτουνιασμένη θάλασσα
- με καταδικασμένους δολοφόνους και βιαστές να κυκλοφορούν ελεύθεροι ελέω της καλής τους σχέσης με το Καθεστώς, την ώρα που το κράτος εξαντλεί όλα του τα αποθέματα «νόμιμης» βίας σε νέους ανθρώπους στις φυλακές
…με όλα αυτά να σκοτεινιάζουν τη σκέψη των δημοκρατών της πατρίδας μας, απορρίπτουμε εορτασμούς και φανφάρες για μια ανύπαρκτη Δημοκρατία. Αρκούμαστε στο να θυμόμαστε με ανακούφιση την πτώση της Χούντας και να ανανεώνουμε την υπόσχεση, ως χρέος στους αντιστασιακούς εκείνης της περιόδου αλλά και στις επόμενες γενιές, ότι θα παλεύουμε καθημερινά για την Ρήξη με την θριαμβεύουσα Ολιγαρχία – την Ρήξη που είναι η μοναδική ελπίδα, κάποια στιγμή, η Δημοκρατία να νικήσει.
ΚΚΕ: 48 χρόνια μετά τη λεγόμενη «μεταπολίτευση» αποδεικνύεται πως η αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία αποτελεί μορφή άσκησης της εξουσίας του κεφαλαίου
Με αφορμή την συμπλήρωση 48 χρόνων από την κατάρρευση της χούντας και την αντικατάσταση της από την κοινοβουλευτική δημοκρατία, το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ σημειώνει τα εξής:
Πριν από 48 χρόνια, στις 24 Ιούλη 1974, αφού είχε μεσολαβήσει η τουρκική εισβολή στην Κύπρο και μετά από παζάρια που οδήγησαν στο συμβιβασμό ανάμεσα στη Χούντα και τις αστικές πολιτικές δυνάμεις, με την παρέμβαση των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, ηγετικά στελέχη της δικτατορίας παρέδωσαν την πολιτική εξουσία στη λεγόμενη κυβέρνηση «εθνικής ενότητας» υπό τον Κωνσταντίνο Καραμανλή.
Οι αιτίες της πολιτικής μεταβολής πρέπει να αναζητηθούν στην κλιμάκωση της εργατικής-λαϊκής δυσαρέσκειας απέναντι στη δικτατορία, σε συνθήκες παγκόσμιας καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, που μαζικοποιήθηκε έπειτα από την καταστολή του εργατικού – λαϊκού και νεολαιίστικου ξεσηκωμού του Πολυτεχνείου.
Η εργατική – λαϊκή δυσαρέσκεια οξύνθηκε έπειτα από την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, απειλώντας να οδηγήσει σε συνολικότερη αποσταθεροποίηση της αστικής εξουσίας. Ταυτόχρονα, η εισβολή στην Κύπρο γεννούσε φόβους στην ελληνική αστική τάξη και τους διεθνείς συμμάχους της για το ξέσπασμα ενός ελληνοτουρκικού πολέμου, που θα μπορούσε να οδηγήσει σε διάλυση την κρίσιμη γεωπολιτικά νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ.
Οι πραξικοπηματίες αποτελούσαν σάρκα από τη σάρκα του μετεμφυλιακού αστικού κράτους, μετείχαν στους μηχανισμούς που είχε διαμορφώσει για την καταστολή του εργατικού – λαϊκού κινήματος, στο πλάι των αστικών πολιτικών δυνάμεων, με την πρωτοβουλία και την κάλυψή τους, προκειμένου να χτυπηθεί το εργατικό – λαϊκό κίνημα, όλοι όσοι σήκωσαν κεφάλι στα χρόνια της ΕΑΜικής Αντίστασης και του αγώνα του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας. Ήταν οι ίδιοι που επιχείρησαν να δώσουν διέξοδο στα αδιέξοδα του μετεμφυλιακού αστικού πολιτικού συστήματος και αυτοί που παρέδωσαν και πάλι την εξουσία στις αστικές πολιτικές δυνάμεις.
Η δικτατορία «πάτησε» στο Σύνταγμα του 1952, παρέλαβε έτοιμο το νομικό οπλοστάσιο διώξεων του εργατικού – λαϊκού και κομμουνιστικού κινήματος που είχαν διαμορφώσει οι προδικτατορικές κοινοβουλευτικές κυβερνήσεις, τον ΑΝ 509 του 1947, το καθεστώς των φυλακίσεων και της εξορίας, το φακέλωμα των αγωνιστών, τα πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων, τα σχέδια για την αντιμετώπιση του εργατικού – λαϊκού κινήματος κλπ. Έτοιμο παρέλαβε και το χυδαίο αντικομμουνισμό που χαρακτήριζε τον επίσημο λόγο και την προπαγάνδα των αστικών πολιτικών δυνάμεων και τη λειτουργία του αστικού κράτους.
Οι επικεφαλής της δικτατορίας μοιράζονταν τους ίδιους φόβους με τους ηγέτες των αστικών πολιτικών κομμάτων για τη δράση του εργατικού – λαϊκού παράγοντα. Γι’ αυτό και σε όλη τη διάρκεια της δικτατορίας δε διακόπηκαν ποτέ οι δίαυλοι επικοινωνίας ανάμεσά τους, ούτε και οι κοινές αναζητήσεις για τον κατάλληλο χρόνο και τρόπο επιστροφής στην αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία.
Τα προηγούμενα αποδεικνύουν ότι η αστική τάξη δεν διστάζει να εναλλάσσει τις μορφές διαχείρισης της εξουσίας της, ανάλογα με τις εσωτερικές και διεθνείς προτεραιότητες και ανάγκες της, με μόνιμα θύματα την εργατική τάξη, τους βιοπαλαιστές αγρότες, τους αυτοαπασχολούμενους, τις γυναίκες και τους νεολαίους από τις εργατικές – λαϊκές οικογένειες.
Η σημερινή επέτειος φέρνει στη μνήμη όλους εκείνους που αγωνίστηκαν ενάντια στη Χούντα, όλους εκείνους που συνελήφθησαν, βασανίστηκαν, φυλακίστηκαν, εξορίστηκαν, όλους όσοι δολοφονήθηκαν. Το ΚΚΕ τιμά και στέκεται με απεριόριστο σεβασμό μπροστά στις θυσίες τους και στο παράδειγμα ζωής που προσέφεραν στις νεότερες γενιές.
Το ΚΚΕ αισθάνεται περήφανο για την αταλάντευτη στάση των μελών και στελεχών του, καθώς και της ΚΝΕ, που αποτέλεσαν την καρδιά του αντιδικτατορικού αγώνα, που προσέφεραν ανείπωτες θυσίες σε αυτόν, γράφοντας νέες λαμπρές σελίδες στην ιστορία του Κόμματος.
Πάνω απ’ όλα, αισθάνεται υπερήφανο γιατί αποτέλεσε τη μοναδική πολιτική δύναμη που δεν “παζάρεψε” με τις χουντικές αρχές, αλλά επιδίωξε την ανάπτυξη του αντιδικτατορικού αγώνα και την ανατροπή της δικτατορίας των συνταγματαρχών με όρους ενός μαζικού εργατικού – λαϊκού κινήματος.
Οι δυνατότητες του εργατικού – λαϊκού κινήματος φανερώθηκαν στη διάρκεια της κατάληψης του Πολυτεχνείου και των άλλων κινητοποιήσεων των ίδιων ημερών, που σμπαράλιασαν τη λεγόμενη «φιλελευθεροποίηση» της Χούντας, τα σχέδια μασκαρέματός της, που είχαν γίνει αποδεκτά τόσο από παράγοντες, πολιτικούς προγόνους της σημερινής Νέας Δημοκρατίας, όσο και από οπορτουνιστικές δυνάμεις, πολιτικούς προγόνους του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ.
Το ΚΚΕ, στηριζόμενο στους αγωνιστικούς του δεσμούς με τις εργατικές – λαϊκές δυνάμεις επέβαλε μεταδικτατορικά τη de facto νομιμοποίηση, υποχρέωσε τη μεταδικτατορική πολιτική εξουσία να αποσύρει πολλά από τα αντιδραστικά νομοθετήματα της Χούντας, ανάγκασε να οδηγηθούν σε δίκη ορισμένοι πρωταίτιοι του καθεστώτος, άνοιξε το δρόμο για περισσότερες δυνατότητες στη συνδικαλιστική δράση και στην πολιτική συσπείρωση με το ΚΚΕ.
Ωστόσο, το μαζικό εργατικό – λαϊκό κίνημα δεν μπόρεσε να αμφισβητήσει την ίδια την καπιταλιστική εξουσία, που αποτέλεσε μήτρα της δικτατορίας. Οι αστικές πολιτικές δυνάμεις, που ανέλαβαν τη διακυβέρνηση μετά τη δικτατορία, ευθύνονται για το ανεκπλήρωτο των περισσότερων αιτημάτων του αντιδικτατορικού αγώνα. Ένα μεγάλο κομμάτι των πρωτοστατών και συνεργατών της Χούντας δεν τιμωρήθηκαν ποτέ, όπως δεν τιμωρήθηκαν και οι υπαίτιοι της κυπριακής τραγωδίας, ενώ οι καπιταλιστές υποστηρικτές της συνέχισαν απρόσκοπτοι την εκμετάλλευση της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, κάτω από το μανδύα πλέον του αστικού κοινοβουλίου.
Το ΚΚΕ στην πορεία, ιδιαίτερα μετά τις αντεπαναστατικές ανατροπές στις χώρες της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, μελέτησε και έβγαλε βαθύτερα συμπεράσματα και για τις δικές του ευθύνες, όσον αφορά την ουτοπική αναζήτηση μιας πολιτικής συνεργασίας με τις λεγόμενες «δημοκρατικές» αστικές πολιτικές δυνάμεις για την ανάδειξη μιας φιλολαϊκής δημοκρατικής κυβερνητικής λύσης.
Τα μηνύματα του αντιδικτατορικού αγώνα παραμένουν και σήμερα επίκαιρα, αφού τα λαϊκά προβλήματα, η φτώχεια, η ανεργία, η εκμετάλλευση, η συμμετοχή της χώρας στους επικίνδυνους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς συνεχίστηκαν και στα χρόνια της λεγόμενης «μεταπολίτευσης». Οξύνονται παραπέρα στις μέρες μας, μπροστά στη νέα επερχόμενη καπιταλιστική οικονομική κρίση και στις πιθανότητες γενίκευσης του πολέμου που διεξάγεται στην Ουκρανία ανάμεσα στις στρατιωτικές δυνάμεις της Ρωσικής Ομοσπονδίας και του ΝΑΤΟ, με τη συμμετοχή στο πλευρό του τελευταίου και κρατών – μελών της ΕΕ.
48 χρόνια μετά από τη λεγόμενη «μεταπολίτευση» αποδεικνύεται καθημερινά πως η αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία αποτελεί μορφή άσκησης της εξουσίας του κεφαλαίου, περισσότερο ευέλικτη στην ενσωμάτωση των εργατικών – λαϊκών αντιδράσεων, συνδυαζόμενη -όποτε χρειαστεί- με την οξυμένη καταστολή και την περιστολή των λαϊκών ελευθεριών και δίχως η αστική τάξη να παραιτείται ποτέ από το ενδεχόμενο δικτατορικών «λύσεων». Μόνο τα τελευταία χρόνια, οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ, με τη συνδρομή και του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, μετέτρεψαν σε ιδιώνυμο αδίκημα τις διαμαρτυρίες ενάντια στους πλειστηριασμούς, επέβαλαν ασφυκτικούς περιορισμούς στην κήρυξη απεργίας και στην πραγματοποίηση διαδηλώσεων, προώθησαν τις διώξεις ενάντια στους αγωνιζόμενους αγρότες και μαθητές και ενσωμάτωσαν όλες τις αντεργατικές και αντιαγροτικές κατευθύνσεις της ευρωενωσιακής νομοθεσίας.
Το καπιταλιστικό κράτος αποδεικνύει καθημερινά ότι δεν βρίσκεται υπεράνω των τάξεων, αλλά ότι είναι όργανο προσηλωμένο στην εξυπηρέτηση των καπιταλιστικών συμφερόντων και επομένως εχθρικό απέναντι στην εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα. Τα παχιά λόγια των σοσιαλδημοκρατικών (ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, ΜΕΡΑ25 κ.ά.) και φιλελεύθερων κομμάτων (ΝΔ κλπ.) και των άλλων αστικών επιτελείων περί «ελευθερίας» και «δημοκρατίας» σκοντάφτουν στη σκληρή πραγματικότητα που βιώνει καθημερινά ο εργαζόμενος λαός στη δουλειά και τη ζωή του, αντιμετωπίζοντας την ταξική εκμετάλλευση, την κυβερνητική και εργοδοτική τρομοκρατία, την ταξική δικαιοσύνη, τις άμεσες και έμμεσες συνέπειες από τη συμμετοχή στις διακρατικές καπιταλιστικές συμμαχίες (ΗΠΑ, ΕΕ) και τους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς και πολέμους.
Το καπιταλιστικό κράτος έχει συνέχεια, όσες μορφές διαχείρισης και αν αλλάξουν, όσες κυβερνήσεις και με όποιες διακηρύξεις και αν εκλέγονται, με όποιο προσωπείο και αν εμφανίζονται για να αποσπούν την στήριξη και την ανοχή τμημάτων του λαού, αξιοποιώντας πότε το «μαστίγιο» και πότε το «καρότο».
Σήμερα, πίσω από τη στρατηγική του κεφαλαίου -παρά τις διαφορές στις αποχρώσεις- στοιχίζονται όλα τα αστικά κόμματα, η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ και ο ΣΥΡΙΖΑ, παρουσιάζοντάς την ως «εθνικό συμφέρον»!
Αυτά τα κόμματα στηρίζουν το Ταμείο Ανάκαμψης της ΕΕ, το νέο υπερμνημόνιο για τον λαό, στηρίζουν την στρατηγική του κεφαλαίου για την λεγόμενη «πράσινη» και «ψηφιακή» μετάβαση που την πλήρωσαν και θα την πληρώσουν ακόμα περισσότερο οι λαοί με νέα βάρη, νέα χαράτσια και νέα πακέτα στήριξης αποκλειστικά για τους μεγάλους ομίλους.
Εκφράζοντας τα συμφέροντα των καπιταλιστών και τις επιδιώξεις τους για γεωπολιτική αναβάθμιση του ελληνικού καπιταλιστικού κράτους, γέμισαν και συνεχίζουν να γεμίζουν τη χώρα με ΝΑΤΟϊκες βάσεις στηρίζουν την όλο και πιο βαθειά εμπλοκή στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο στην Ουκρανία και γενικότερα στους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς. Αναπόσπαστο κομμάτι της εμπλοκής είναι τα όλο και μεγαλύτερα εξοπλιστικά προγράμματα, οι αντιθέσεις με την τουρκική αστική τάξη και τα παζάρια μαζί της για τη λεγόμενη «συνεκμετάλλευση» στο Αιγαίο, οι διπλωματικές διεργασίες στο Κυπριακό που αποσκοπούν στην επίσημη αναγνώριση μιας μορφής διχοτόμησης της Κύπρου.
Η ιστορία της περιόδου της δικτατορίας και ειδικότερα τα τραγικά γεγονότα του 1974 στην Κύπρο, η τουρκική εισβολή και κατοχή που διαιωνίζεται ως σήμερα, διδάσκουν ότι η εμπλοκή της χώρας στους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς όχι μόνο δεν προσφέρει «ασφάλεια» στον λαό μας (όπως ισχυρίζεται το σύνολο των αστικών πολιτικών δυνάμεων), αλλά τον μετατρέπει σε στόχο, την ίδια στιγμή που πλήττει τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας.
Το ΚΚΕ διδάσκεται από την ιστορία της περιόδου τιμά με πράξεις τους αγωνιστές και μάρτυρες του αντιδικτατορικού αγώνα. Είναι στην πρώτη γραμμή για τη συγκρότηση μιας μεγάλης κοινωνικής συμμαχίας, με πανελλαδική διάσταση, σε αντικαπιταλιστική – αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση και στόχο να οργανωθεί ο λαός, να αποδείξει την πραγματική δύναμη αντεπίθεσής του που μπορεί να ανατρέψει τα διάφορα σε βάρος του «σενάρια», για να γίνει πράξη το πέρασμα των μέσων παραγωγής και της πολιτικής εξουσίας στην εργατική τάξη και τους συμμάχους της, η αποδέσμευση της χώρας από τις αντιδραστικές συμμαχίες του ΝΑΤΟ και της ΕΕ.
